#ClassicsTwitter Ο αμφορέας απεικονίζει την αρπαγή του δελφικού τρίποδα από τον Ηρακλή. ⬇️
📸Ανατολικό αέτωμα, διαμάχη Ηρακλή και Απόλλωνα, θησαυρός των Σιφνίων, Δελφοί. East pediment, the dispute between Hercules and Apollo over the Delphic tripod. The Siphnian Treasury. Delphi.
Όπως μαρτυρεί ο Παυσανίας, η αντιπαράθεση μεταξύ Ηρακλή και Απόλλωνα για το τρίποδο ήταν ένα πολύ δημοφιλές θέμα στις αγγειογραφίες από τα μέσα του έκτου έως τον πέμπτο αιώνα π.Χ., αλλά και στην αφηγηματική τέχνη του 8ου αι. π.Χ. Ειδικότερα, έπειτα από τον φόνο του Ιφίτου, υιού⬇️
του Ευρύτου από την Οιχαλία, ο Ηρακλής προσεβλήθη από μία ασθένεια, γι΄ αυτό και επεδίωξε την ίαση, αλλά και τον εξαγνισμό του. Πρώτα κατέφυγε στον Νέστορα, ο οποίος, όμως, αρνήθηκε να τον βοηθήσει, λόγω της φιλίας του με τον Εύρυτο, οπότε και έφθασε έως τις Αμύκλες της⬇️
Λακωνίας, προκειμένου να τον βοηθήσει με τελετή εξαγνισμού ο Δηίφοβος, υιός του Ιππολύτου. Καθώς, όμως, απέβη άκαρπη και αυτή η προσπάθεια, ο Ηρακλής αποφάσισε να επισκεφθεί το μαντείο των Δελφών, για να ζητήσει χρησμό. Όταν, όμως, η Πυθία αρνήθηκε να τον χρησμοδοτήσει,⬇️
με την αιτιολογία ότι δεν είχε εξαγνιστεί από το φόνο του Ιφίτου, ο Ηρακλής άρπαξε τον δελφικό τρίποδα και ήταν έτοιμος να ιδρύσει δικό του ιερό. Ο Απόλλωνας προσπάθησε να τον εμποδίσει, συγκρούστηκαν και τότε επενέβη ο Δίας, στέλνοντας έναν κεραυνό, προκειμένου να τους⬇️
χωρίσει. Ο Δίας κατάφερε να πείσει τον Ηρακλή να επιστρέψει τον τρίποδα και τον Απόλλωνα να δώσει το χρησμό (Παυσανίας, Φωκικά 13, 7).
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
@florentiafl
Ο τρίποδας ήταν ένα μπρούτζινο σκεύος (λέβης) με τρία πόδια, ο οποίος είχε διάφορες χρήσεις. Υπήρχαν τρίποδες, οι οποίοι τοποθετούνταν πάνω στη φωτιά (ἐμπυριβήτης), ⬇️
📸Νόμισμα Αμισού. Στον εμπροσθότυπο η κεφαλή της Αρτέμιδος. Στον οπισθότυπο τρίποδας με λέβητα.
προκειμένου οι άνθρωποι να βράσουν νερό ή φαγητό ή και για θέρμανση. Υπήρχαν, όμως και περίτεχνοι τρίποδες με τους οποίους διακοσμούσαν τις οικίες τους ή χρησίμευαν και ως κρατήρες. ⬇️
Συχνά δίνονταν ως έπαθλα σε αθλητικούς ή χορευτικούς αγώνες ή ως τιμητικά δώρα για το θάρρος που επέδειξαν ή ως ένδειξη σεβασμού, ⬇️
📸Αργυρό τετράδραχμο από την Κω (480-450 π.Χ.) με παράσταση δισκοβόλου και του επάθλου του, ενός τρίποδα.
ΠΕΡΙ ΑΛΑΤΟΣ (ΜΕΡΟΣ B΄)
Το αλάτι αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο του τελετουργικού της θυσίας σε Ελλάδα και Ρώμη. Στην Ελλάδα το μαχαίρι της θυσίας ήταν κρυμμένο μέσα σ΄ένα καλάθι (=κάνεον-κανοῦν), κάτω από σπόρους κριθαριού ανακατεμένου με αλάτι, ενώ αντίστοιχα⬇️
στη Ρώμη άλειφαν το προς θυσία ζώο με ένα μείγμα από αλεύρι ανακατεμένο με αλάτι και κρασί. Επιπλέον, στη μαγεία ήταν ένα βασικό συστατικό είτε για το «δέσιμο» ενός εραστή είτε για να αντιμετωπίσουν το κακό μάτι (αλάτι, στάχτη και χόβολη). Ακόμη, ο Διοκλής Καρύστου, Έλληνας ⬇️
διαιτολόγος του 4ου αιώνα π.Χ., πρότεινε γεύμα κριθαριού με αλάτι για όσους ταξιδεύουν με τα πόδια το καλοκαίρι. Στην ιατρική οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι ένα μείγμα πίτουρου και αλατιού θεραπεύει τα αποστήματα. Επιπροσθέτως, το αλάτι χρησιμοποιούνταν σε χειρουργικές⬇️
ΠΕΡΙ ΑΛΑΤΟΣ (ΜΕΡΟΣ Α΄)
Όπως μαρτυρεί ο Πλούταρχος, το αλάτι αποκαλούνταν θεϊκόν, καθώς ⬇️
📸The Apprentice: A woman in the act of cooking is watched by a young girl as she adds ingredients to a pot over the fire; 500-475 BC (Museum of Fine Arts, Boston)
εξυπηρετούσε βασικές ανάγκες και επιπλέον, δεν υστερούσε έναντι άλλων πολύτιμων αγαθών της φύσης, όπως το νερό και το φως (Moralia 685).⬇️
Πράγματι, το αλάτι ήταν ένα συστατικό με κυρίαρχο ρόλο σε δραστηριότητες ζωτικής σημασίας για τη βελτίωση της ζωής των αρχαίων.
Ειδικότερα, το αλάτι στην αρχαία Ελλάδα συνδέθηκε, εξαρχής, με τα επιτεύγματα των Ελλήνων στη θάλασσα, γι΄αυτό και η χρήση του, παντοιοτρόπως, ⬇️