۱) مدیریت «سازمان انرژی اتمی» با مدیریت وزارتخانه فرق دارد. تأسیسات هسته‌ای تأسیسات حساسی است که با مواد خطرناک و آسیب‌زا سروکار دارد و خطای مدیریتی در آن مستعد ایجاد فاجعه انسانی است. تأسیسات هسته‌ای آنقدر حساس است که حتی در قوانین بشردوستانه تحت یک رژیم حمایتی ویژه قرار دارند.
۲) اما تأسیسات هسته‌ای ایران به صورت ویژه‌ای آسیب‌پذیر است؛ چرا که تقریباً تنها تأسیسات هسته‌ای دنیاست که هدف عملیات تروریستی، عملیات خرابکارانه، حملات سایبری و احیانا در معرض خطر حمله نظامی است.
۳) در نتیجه، فردی که مدیریت سازمان انرژی اتمی ایران - و به تبع، فعالیت‌های هسته‌ای کشور را برعهده دارد - نه تنها باید به دانش هسته‌ای تسلط کامل داشته باشد بلکه باید به موازین «امنیت هسته‌ای»، پروتکل‌های امنیتی و مدیریت بحران در شرایط اضطراریِ حمله به خوبی واقف باشد.
۴) او باید بتواند آسیبی که پیش آماده را از نظر فنی تجزیه و تحلیل کند و متناسب با خطر و حساسیت موضوع در زمان کوتاهی - بدون کوچک‌ترین خطا - تصمیمات لازم را اتخاذ کند. یا دست‌کم باید بتواند از تصمیمات غلط دیگران ممانعت کند!
۵) حال، پرسش اینجاست که موضوع «امنیت هسته‌ای» و «ویژگی‌های تأسیسات ایران» چقدر در فرآیند گزینش مدیر جدید سازمان انرژی اتمی وزن و اهمیت داشته است؟
۶) رئیس جدید سازمان - با وجود تمام سوابق مدیریتی درخشان و قابلیت‌های شخصی‌اش - چه مزیت خاصی از نظر تخصص، دانش و مدیریت بحران در حوزه امنیت هسته‌ای نسبت به جناب دکتر صالحی داشتند که جایگزین ایشان شدند؟
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
