Thread by @pishgoo44444

چه چیزی انسان را خلق کرد؟
#طغیان

پرومته،(در نمایشنامه ایسخولوس) به گفته ی خود،دوبار بر ضد نظام موجود آسمانی، طغیان می‌كند. او یك طغیانگر است.
می‌خواهد كه بیداد به پایان رسد
او اعتراض می‌كند تا چیزی را تغییر دهد. او خواهان عدالت و صلح است در پی آن است كه زئوس 👇

برای لحظه‌ای هم كه شده دست از ظلم، نسبت به آدمیان بردارد

پرومته دو بار طغیان كرد
اولین بار زمانی بود كه زئوس تصمیم داشت تا نژاد انسان را از میان بردارد. اما پرومته مخالفت كرد، و به تنهایی در مقابل سپاه خدایان ایستاد

دومین بار هنگامی بود كه زئوس اتش را بر بشر منع کرد
👇

پرومته باز به حمایت از انسان ها آتش را ربود و برای آدمیان آورد.
(آتش را میتوان نماد چیزهای زیادی دانست از عشق تا نفرت و خشم و... اما درین مقال برداشت ما نمادی از اگاهی و روشنایی است. زئوس بشر را در تاریکی و جهل فروبرده بود و پرومته روشنایی و اگاهی را به بشر هدیه کرد)

👇

اما پرومته اسیر خشم و نفرین زئوس گردید و رنجی بی‌پایان را برای خود خرید.

زمانی که زئوس متوجه خیانت پرومته شد، او را بالای کوه قاف(در قفقاز) به زنجیر کشید
و عقابی را گمارد تا هرروز جگر پرومته را تکه تکه کند.
چون پرومته نامیرا بود، جگرش ترمیم میشد. و فردا دوباره و دوباره.....
👇

رنج پرومته از #طغیان نشات میگیرد. رنجی که باید برای عصیان پرداخت

همسُرایان نیز به مانند پرومته، خواسته و دانسته این بار انتخاب می‌كنند. انها نیز آگاهانه و بی‌هیچ ترسی، طغیان می‌كنند و از هشدارها هیچ هراسی یا تردیدی به دل راه نمی‌دهند و در پایان با پرومته در دل زمین، فرومی‌روند👇

(زمانی که پرومته در بند بود،درخواست پیشگویی زئوس را رد کرد، زئوس هم کوه را تخریب کرد و پرومته زیر سنگها دفن شد)

پرومته و همسرایان تنها باید از بین بلی و نه یکی را انتخاب میکردند. این مرحله ی #انتخاب است. از اینجاست كه زندگی آن‌ها، آغاز می‌شود، هر چند كوتاه، اما تا پیش از این 👇

در نیستی و نادانی می‌زیستند.

شراكت در عصیان پرومته، شراكت در رنج او را هم خواهد آورد. اكنون همسُرایان و پرومته یكی گشته‌اند.

گویی آن‌ها هم با پرومته در مقابل زئوس ایستاده‌اند، گویی انها هم در دزدیدن آتش و در یاری رساندن به آدمیانِ میرا، با پرومته شریك بوده‌اند. 👇

جُرم این حركت پرومته (طاغی كردن همسُرایان) كمتر از دزدیدن آتش نیست!

تا پای جان جنگیدن برای همچین ارمانی، برای ازادی، برای عدالت هرکسی را جاودانه میکند!
انقلاب و طغیان پرومته، از همین دست است. فرورفتن در زمین و نابودی پرومته هم نابودی نیست، چراكه پرومته از این پس در روح 👇

تك‌تك آدمیان فانی، زندگی خواهد كرد!

اما رنج واقعی تکه تکه شدن جگر پرومته نیست. بلکه تنهایی است!

شكنجه مشترك همه ‌دوزخیان دانته تنهایی است.
اكثر نویسندگان و متفكران نگاه خاص خودشان را روی پرومته داشته‌اند. هر كدام از آن‌ها و از منظر خویش و با توجه به دیدگاه‌هایشان 👇

اسطوره پرومته را بررسی كرده‌اند، از گوته و شلی و بایرون تا كافكا و ماركس و كامو و...

كافكا پرومته را در «چهار افسانه» خود به شكلی غم‌انگیز جاودانه می‌كند:
«بر طبق افسانه نخست، چون او خدایان را نزد انسان‌ها رسوا كرده بود به صخره‌ای در كوه‌های قفقاز زنجیر شد
👇

و خدایان عقاب‌هایی را فرو‌فرستادند تا جگر او را كه همواره از نو رشد می‌كرد، بدرند.

بنا به افسانه دوم، پرومته، ضمن مبارزه خود، در آن حال كه ضربت منقار بر پیكرش فرود می‌آمد، هر دم بیشتر و بیشتر به درون صخره‌ای كه بدان بسته شده بود فرورفت تا اینكه با آن یكی شد.
👇

بر طبق افسانه سوم، در طول هزاران سال، خیانت او نسبت به خدایان به فراموشی سپرده شد، خدایان فراموش كردند، عقاب‌ها فراموش كردند، خود او نیز فراموش كرد.

بنا به افسانه چهارم، همگان را از آنچه بی‌معنی شده بود، خستگی و كسلی دست داد. خدایان كسل و خسته شدند، عقاب‌ها خسته شدند👇

زخم از خستگی به هم آمد.
آنچه بر جای ماند رشته كوه‌های غیر قابل توضیح بود.
كافكا دریافت، وقتی كه جهان معنی خود را از دست داده است، آنچه از آن می‌تواند بر جای بماند. كوه‌های فروریخته است میان آسمان و زمین.

به جز افسانه اول، سه تای دیگر 👇

تاكید بر از یاد رفتن و از میان رفتن همه رنج‌های پرومته دارد. در نگاه كافكا هیچ چیز، بر جای نخواهد ماند، حتی نامی از او، و پرومته به این نتیجه خواهد رسید كه آنچه كرده است #عبث بوده و اكنون او به پیكره از یاد رفته‌اش، می‌نگرد و به خاطر رنج‌هایش می‌گرید.

👇

اما كافكا معتقد است كه آنچه بر جای می‌ماند كوه‌های قفقاز خواهد بود. پس به تعبیر دیگر، از این پس، این كوه‌ها نمادی از آزادی و رنج پرومته خواهد بود كه فریادهای آزادی‌خواهی‌اش همچنان و مدام در گوش‌ها، می‌پیچد و تا ابد همه كوه‌ها، فریادهای او را تكرار خواهند كرد. 👇

این كوه‌ها، نماد كسی است كه سرسختانه ایستاد و تن به خواری و بردگی نداد، چراكه دریافته بود رنج، آغاز آزادی است.

زنجیرهای آهنین زئوس پرومته را در ظاهر زندانی كرده‌اند، اما زندانی خود زئوس است

پرومته حتی از تقدیر نابه‌هنگام هم رها گشته، چون سرنوشت خود را تا به انتها می‌داند. 👇

پس هیچ عذاب مضاعفی بر او نازل نخواهد شد. پرومته، رهاترین است و هدیه رهایی را به «همسُرایان» می‌بخشد.

پرومته، با آتش، دانش را به آدمیان هدیه كرده است. اگرچه پیش از این انسان‌ها در گمراهی و ناآگاهی و تاریكی به سر می‌بردند، اما از پس داشتن دانش هم، رنجی نو برای آدمیان خلق می‌شود👇

و آن رنجِ داشتن دانش است.
آلبر كامو می‌گوید كه آغاز اندیشیدن، آغاز تحلیل رفتن تدریجی است. انسانی كه به دست پرومته و به وسیله آتش به دانش و آگاهی رسیده، قدم در راه اندیشیدن گذاشته است. این انسان، دیگر آن موجود كور و كر گذشته نیست كه نداند خدایان چه بر سرش آورده‌اند.

👇

انسان از این پس دریافته كه دیگر انسان است. اكنون بزرگ‌ترین تراژدی انسان این است كه، انسان خلق شده است

او اینك از سرنوشت محتوم خود آگاهی یافته.
اینك می‌تواند فریاد اعتراض بردارد، زیرا دریافته که [اگر طغیان نکند] تا ابد باید تسلیم آسمان و هوسرانی‌های زئوس بماند. 👇

تنها راهی كه برای انسان مانده آن است كه راه پرومته را برود.
رنجِ دانایی، شادی و پیروزی است.

شاید بتوان گفت که [طغیانِ] پرومته انسان را خلق کرد!

كامو، از همین منظر به #سیزیف مینگرد
کامو معتقد است هنگامی كه سیزیف، بر این سرنوشت همیشگی و بی‌تخفیف خود آگاهی پیدا كرد👇

و دانست كه جز این زندگیی ندارد، اوست كه بر سرنوشت پیروز است.

البر كامو، می‌گوید كه سیزیف دیگر دانش و آگاهی این را دارد كه چه بر سرش آمده. او دیگر از روی نادانی، سنگ را تا قله كوه حمل نخواهد كرد، به امید اینكه سنگ، در قله بماند و از عذاب رها شود.

👇

كامو در پایان می‌نویسد: «باید سیزیف را خوشبخت انگاشت.»

اینك آیا پرومته به آدمیان با دادن دانش، آگاهی و در عین حال رهایی را نداده است؟
اگر چنین است پس زئوس و تمام ‌آسمان برای همیشه شكست‌خورده و «در زنجیر» باقی خواهند ماند.