What a beautiful beautiful sentiment! Maha Periyavaa Charanam🙏🏻
Once, a man and his wife from a well to do family in Kerala, had come to Kanchi, for darshan of Periyava. The family property, according to him, could not be divided among him and his brother amicably. His brother, a
rude man (according to him), had gone away and started staying separately without listening to him. Even though he wanted to divide the property and give his brother his due, the brother did not agree to his terms. So he wanted to file a case in the court for a partition. He had
come to seek the blessings of Periyavaa.
"OK! Supposing you file a case, what is the value of stamp paper you have to buy?”asked Periyava.
He mentioned an amount in thousands.
"Lawyer fees?"
Again, he mentioned a large amount.
"In such ancestral property matters, sometimes, you
have to search and get some documents from various departments like the registrar office, etc. If that be the case, how much would the cost be?"
Yes he replied and mentioned an amount.
"OK! But these cases do not get solved soon. How much time, do you think, this case will take?"
"It might take upto a few years also"
"Even when the case comes to an end, it may not necessarily be in your favour, right?"
“I don't think it will be that way".
“OK! We will assume, it favours you. Your brother could go for an appeal. Is it not?"
"Yes, he can".
“They may appoint
a receiver. Right?"
"Possible"
“Then, this matter regarding your esteemed family affair, may be published in the 'Hindu' (newspaper), and the whole world will come to know of it. Is it not?"
The devotee feebly answered "Yes"
"If you go to the court, it will be a waste of money,
waste of time and waste of energy. Your family name will be in jeopardy. Think about it! Think "Even if all this happens, it is OK for me" Is that what you want?"
With whatever intention the devotee came with to Periyava, it vanished from him! But he did not know how to proceed
further.
"I feel that filing a case is not correct. But Periyava should advise me as to how I should proceed further."
“When brothers separate, do they stay in that manner for ever? Who is he and who are you? This is a relationship that will reunite, whatever be the seriousness
of the quarrels. Why don't you try to develop such a state of mind?"
Periyava thought for some time and told him, "I will tell you what you two should do. Buy a lot of fruits and flowers and straight go to your brother's house. Go there with full love in your heart. He, with his
wife will welcome you both and show their hospitality. From the depth of your heart tell your brother,” Let bygones be bygones; Who are you and who am I? Even if the property remains with you, it is as good as it is with me; Since We also have to run the family, give me whatever
you feel like'"
Periyava had resolved the issue amicably. How? With the Power of Love, nothing else. As advised by Him, the couple left with the intention of going to his brother's house. After they went away, Periyava told some people around Him, “When his brother sees them
after a long time and that too, coming of their own free will, half of his enmity will fade away; and if he talks to him in an amicable way, all the enmity will vanish. Without going to the court, his brother will give him what he wants. If we approach others with good intention
and love, the same sentiments will be returned by them." Periyava's advice did not go in vain. Later on news came that everything turned out to be good.
Compiled by Jagadguru Sri Maha Periyava - Kanchi Paramacharya/Fb
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
A Teacher from a blind school in Poonamallee near Madras brought the children for MahaSwamigal's darshan but unfortunately Sri Maha Periyava was on 'Mouna Vratham' (Vow of Silence) that day. The Teacher cried saying, "I have disappointed these children! Alas! These children have
no eyesight! They can't see Periyava! Only if a few words are spoken to them, they can hear them and be happy. Even if Periyava does not talk to us, we can have a darshan of Him and go away. What can these children do? It was an unexpected situation. Periyava came out from his
room and gestured to the teacher to stop his wailing. He asked for a wooden plank to be placed near the well and sat on it. His silence gave way. He called each and every child near Him, patiently inquired their name, place and the reason for the loss of vision, and blessed the
மகா பெரியவர் ஒருமுறை பரமக்குடியிலிருந்து பட்டுக்கோட்டைக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார். அவர் பின்னாடியே ஓடி வந்தார் கிழவர் ஒருவர். வெயில் சுட்டெரிக்கும் நேரம். கிழவர் பின்தொடர்ந்து வரும் தகவல் அறிந்து, அவருக்காகவே நின்றார் பெரியவர். அவர் கரம்பக்குடியைச் சேர்ந்தவர் என்பது தெரிந்ததும்,
“நான் இத்தனை நாள் அங்கே தானே இருந்தேன். அங்கேயே பார்த்திருக்கலாமே எதற்கு இப்படிக் கஷ்டப்பட்டுக்கொண்டு என் பின்னால் வருகிறீர்கள்” என்று கேட்டார். நான் அங்கேயும் பார்த்தேன். அதனால்தான் உங்களைப் பிரிய மனமில்லாமல் ஓடி வர்றேன் என்றார் கிழவர்.
என்னையும் மடத்தில் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
அருகிலேயே இருந்து உங்களையே பார்த்துக் கொண்டு, உங்களுக்குச் சேவகம் செய்யவேண்டும் என்று விரும்புகிறேன் என்று வேண்டிக் கொண்ட அந்தக் கிழவர் ஓர் இஸ்லாமியர்!
“என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கணும் என்றால் இருக்கும் இடத்திலிருந்து என்னை நினைத்துக் கொள்ளலாமே. உங்கள் நினைவில் நான் வந்தால்,
அதே திருவள்ளுவர் தான்
அந்தணர் என்போர் அறவோர்மற் றெவ்வுயிர்க்கும்
செந்தண்மை பூண்டொழுக லான்
(குறள்:30)
நிறைமொழி மாந்தர் பெருமை நிலத்து
மறைமொழி காட்டி விடும்
(குறள்:28)
அந்தணர் நூற்கும் அறத்திற்கும் ஆதியாய்
நின்றது மன்னவன் கோல்
(குறள்:543)
அருமறை சோரும் அறிவிலான் செய்யும்
பெருமிறை தானே தனக்கு
(குறள்:847)
செவியுணவிற் கேள்வி யுடையார் அவியுணவின்
ஆன்றாரோ டொப்பர் நிலத்து
(குறள்:413)
அவி சொரிந்து ஆயிரம் வேட்டலின் ஒன்றன்
உயிர் செகுத்து உண்ணாமை நன்று (குறள்:259)
அந்தணர் அறவோர் எனப்
படுவதும் அவர்கள் வேதம் ஓதுதலைச் செய்யும் ஒழுக்கம் உடையவர் என்பதும், இந்த அந்தணர், வேதம், அறம் இவை செழித்திருக்க மன்னவன் செங்கோல் சரியாக இருக்க வேண்டும் என்பதும் வள்ளுவரின் கூற்று.
மறைப்பொருளை உணராமல் இருப்பவன் தனக்குத் தானே கெடுதி செய்து கொள்கிறான் என்பதை வலியுறுத்திய வள்ளுவர்
புதுடில்லி சுந்தரேசனுக்கு நடராஜப் பெருமானிடம் அளவில்லாத ஈடுபாடு. நடராஜ தத்துவம் அவருடைய அறிவுக்கு விருந்து என்றால், நடராஜர் சிலைகள் அவருடைய கண்களுக்கும், நெஞ்சத்துக்கும் விருந்து.
கோனேரிராஜபுரம் நடராஜர் சிலையில் என்ன சிறப்பு, திருவாலங்காட்டு நடராஜர் எப்படிப் பட்டவர், தில்லை
நடராஜத் திருமேனியின் தனித்தன்மை என்ன, உலகிலேயே பெரிய நடராஜர் நெய்வேலியின் தான் இருக்கிறது என்பது போன்ற ஏராளமான தகவல்களை விரல் நுனியில் வைத்திருப்பவர். ஆடிக்கொண்டே இருக்கும் தெய்வத்திடம் ஆராத பக்தி
கொண்ட சுந்தரேசனுக்கு, ஆடாமல் அசையாமல் உட்கார்ந்திருக்கும் மகா பெரியவாளிடமும் அசைக்க
முடியாத பக்தி. ஒரு முறை அவரை தரிசிக்க வந்தவரிடம் மகாசுவாமிகள், "நீ மகிழஞ்சேரி நடராஜாவைப் பார்த்திருக்கியோ?” என்று கேட்டார். நடராஜரிடம் தனக்கு அந்தரங்கமான ஈடுபாடு என்பதை பெரியவாளிடம் சொன்னதில்லையே, பெரியவாளுக்கு எப்படித் தெரிந்தது என்று பரவசப்பட்டு, இல்லை தரிசித்ததில்லை என்றார்.
#ஶ்ரீகிருஷ்ணன்கதைகள் நண்பா நான் இன்று இரவு என் மனைவி சகுந்தலையுடன் உங்க வீட்டில் தங்க வருகிறேன், தூரப் பயணம் மேற்கொண்ட காரணத்தால் அருகில் உள்ள உங்கள் வீட்டில் இன்றிரவு தங்கி விட்டுப் போகிறேன் என்று தன் நண்பர் சோனுவுக்கு தொலைபேசியில் தகவல் தந்தார் பாஸ்கரன். அதற்கு அந்த நண்பர்
சோனு மகிழ்ச்சி வாருங்கள், எனக்கு ஒரு உதவி செய்யுங்கள் நீங்கள் வரும் போது கடையில் இருக்கின்ற உயர்தரமான பேக்கரியில் கொஞ்சம் காஸ்ட்லியான கேக் ஒன்று வாங்கி வாருங்கள் என்றார். எதற்காக என்று பாஸ்கரன் கேட்க, என் மகன் தேர்வில் வெற்றி பெற்று இருக்கிறான். சர்பிரைசாக அவனை மகிழ்ச்சியில்
ஆழ்த்து விதமாக கொண்டாட விரும்புகிறேன். என்னால் இப்பொழுது வெளியே செல்ல முடியாது ஆகையால் நீங்கள் ஊரிலிருந்து வாங்கி வாருங்கள் என்றார். அவர் கூறியவாறு பாஸ்கரன் கொஞ்சம் அதிகமா செலவழித்து நல்ல cake ஒன்றை வாங்கிச் சென்றார். அந்தக் கொண்டாட்டம் முடிந்ததும் இவரும் அடுத்தநாள் ஊருக்கு
ஸ்ரீரங்கம் ரங்கநாதர் கோவில் கோபுரம் ஒன்றிற்கு வெள்ளையம்மாள் கோபுரம் என்று எப்படி பெயர் வந்தது என்று தெரியும். இருந்த இடத்தில் இருந்து நினைத்தாலே முத்தியை கொடுக்கும் திருவண்ணாமலை கோவில் வடக்குக் கோபுரத்திற்கு அம்மணி அம்மாள் கோபுரம் என்று எப்படி பெயர் வந்தது என்பதை பார்ப்போம்.
திருவண்ணாமலை மாவட்டம் சென்னசமுத்திரத்தில் சாதாரண விவசாயக் குடும்பம் வசிக்கும் வீடு போல் தென்பட்டாலும், உள்ளிருந்து வரும் சாம்பிராணி, ஊதுபத்தியின் வாசமும், இதையெல்லாம் விட 'ஓம் நமச்சிவாய' என்று அழகிய இளங்குரலில் வரும் மந்திரமும் அதை ஒரு சிவாச்சாரியார் வீடோ என்றே நினைக்க வைக்கும்.
எப்போதும் கண்மூடி தியானத்தில் அமர்ந்திருப்பாள் அருள்மொழி என்னும் இளம் பெண். எங்கிருந்து வந்தது இந்தப் பெண்ணிற்கு இவ்வளவு பக்தி, இவள் வயது பெண்களெல்லாம் தோழிப் பெண்களோடு விளையாடிக் கொண்டும், காட்டில் வேலை செய்து கொண்டும் இருக்கிறார்கள். இவள் மட்டும்தான் ‘சிவமே கதி’ என்றிருக்கிறாளே