لطفن یا نخوانید یا تا پایان بخوانید👇
بخشی از عملکرد #پیشه‌وری مثل آزادسازی زبان ترکی قابل دفاع است و باید دولت وقت ایران را بابت کتابسوزی و سرکوب فرهنگی ترک‌ها و کردها محکوم کرد. با این همه اگر هدف هویت‌طلبان آذربایجان و کردستان ساختن یک زندگی و آیندۀ درخشان است، استالینیست‌ها
بخشی از عملکرد #پیشه‌وری مثل آزادسازی زبان ترکی قابل دفاع است و باید دولت وقت ایران را بابت کتابسوزی و سرکوب فرهنگی ترک‌ها و کردها محکوم کرد. با این همه اگر هدف هویت‌طلبان آذربایجان و کردستان ساختن یک زندگی و آیندۀ درخشان است، استالینیست‌ها
نمی‌توانند الگوی مناسب و انسانی باشند. پیشه‌وری و قاضی محمد در یک بزنگاه بسیار حساس تاریخ قرن بیستم سمت امپراتوری شر ایستادند. خودمختاریِ پیشه‌وری به استقلال و سپس ادغام در شوروی می‌انجامید. من نمی‌گویم باید تجزیه را به هر صورت محکوم کرد. اگر تجزیۀ یک منطقه سبب می‌شود زندگی
مردم آن منطقه بهتر شود، یعنی به آزادی بیشتری دست یابند، اتفاقن باید از آن حمایت کرد. برای مثال جدایی ایالات متحد از انگلیس، تلاش برای جدایی تایوان و هنگ‌کنگ از چین یا تجزیۀ یوگسلاوی یا تجزیۀ امپراتوری شر - که پیشه‌وری و قاضی محمد از آن هواداری میکردند - همه رویدادهایی مثبت بودند.
امروز اگر تبت از امپراتوری شرِ دوران ما جدا شود به نفع آزادی است. اما همیشه چنین نیست. برعکس مثال‌های پیشین وحدت آلمان رویدادی مثبت بود. وحدت کره اگر به معنای ادغام کرۀ جنوبی در شمالی باشد رویدادی منفی و اگر به معنای ادغام کرۀ شمالی در جنوبی باشد رویدادی مثبت است.
این یعنی معیار یک آزادی‌خواه مرزهای سرزمینی نیست. درست است دولت ایران پس از ۱۳۲۵ حقوق زبانی و فرهنگی آذربایجان و کردستان را پایمال کرد، ولی وقتی به سرنوشت بلوک شرق نگاه می‌کنیم می‌توان نتیجه گرفت که جدایی آن مناطق در آن مقطع باعث نمی‌شد زندگی مردم‌شان بهتر شود.
اگر شکست پیشه‌وری به سرکوب ترکی به نفع فارسی انجامید، موفقیت او هم به سرکوب ترکی به نفع روسی منجر میشد. با این تفاوت که همان چند کارآفرین موفق تبریزی هم که در دهه‌های چهل و پنجاه شکوفا شدند بخت پیشرفت را از دست میدادند. سال ۵۷ استاندارد زندگی در تبریز فرسنگ‌ها بالاتر از باکو بود.
کرۀ جنوبی هم در آن مقطع کشور دمکراتیکی نبود، ولی سرنوشت کرۀ شمالی جلوی چشم‌مان است؛ و دلیلی ندارد که گمان کنیم در شمال و جنوب ارس قرار بود اتفاق دیگری بیفتد. مشکل من با پیشه‌وری اعلام خودمختاری یا حتی جدایی‌طلبی نیست مشکلم با او این است که میان یک رژیم دیکتاتوری و یک رژیم بردگیِ
دسته‌جمعی او دومی را انتخاب کرد. در مورد پس از ۵۷ هم دست‌کم ترک‌ها نمی‌توانند مسئولیت خود را در وقوع انقلاب اسلامی و پیدایش و تداوم نظام بر آمده از آن انکار کنند. کردها هم در آن مقطع آلترناتیو مترقی برای نظم کنونی ارائه نمی‌دادند. ایدئولوژی احزاب کردِ آن زمان در ده‌ها کشور فرصت
اجرایی شدن را به دست آورد و در تمام‌شان فاجعه آفرید. اگر سال ۱۳۵۷ آن انقلاب نمی‌شد دولت پهلوی نمی‌توانست از تأثیر جریان قوی آزادسازی و دمکراتیزاسیون دهه‌های هشتاد و نود میلادی برکنار بماند و به ناچار فضا را باز می‌کرد. از طرف دیگر این جریان ناسیونالیستی که اکنون در ایران قوت
گرفته است تا حد زیادی معلول سیاست‌های فرهنگی کنونی و در واقع در مقابله با آن است. می‌توان تصور کرد که در صورت تداوم دولت پهلوی مرکزگرایان این تعصب و بدبینی کنونی را نسبت به مطالبات فرهنگی به حق هویت‌طلبان نمی‌داشتند.
دست آخر می‌خواهم به شهروندان ترک و کرد و عرب و... بگویم اگر شما مطالبات به حق خودتان را در چهارچوب ناسیونالیسم بیان کنید گذشته از آنکه حساسیت شهروندان تهرانی و اصفهانی و... را بر می‌انگیزانید، خود را در موضع به حق و مترقی هم قرار نداده‌اید. آنگاه شما تنها ناسیونالیست‌های مغلوبی
هستید در تلاش برای مبارزه با ناسیونالیسم غالب، و دست آخر بازتولید همان گفتمان ناسیونالیستی در محدودۀ مرزی متفاوت. شاید حساسیت مرکزنشینان برای‌تان مهم نباشد (که البته اشتباه است) ولی آیا هدف‌تان تنها انتقام‌گیری از کسانیست که هیچ‌گاه قدرتی نداشته‌اند و خودشان تحت سرکوبند؟ یا آنکه
به دنبال ساختن زندگی بهتر و حفظ کرامت‌تان هستید؟ اگر «زندگی‌طلبید» اگر می‌خواهید حسرت رشد اقتصادی، آزادی سبک زندگی، قدرت گذرنامه، اعتبار دانشگاه‌ها، ثبات مالی، شهرهای تمیز و هوای پاک دیگران را نخورید راه آسان‌تر، مطمئن‌تر، بهتر و امن‌ترش از همین چهارچوب ایران می‌گذرد.
این را به عنوان کسی می‌گویم که کوچک‌ترین تعصب ملی و وطن‌پرستی در وجودم نیست، بلکه وطن‌پرستی را تفکری واپس‌گرایانه و ضدلیبرال می‌دانم و فرم سیاسی ایده‌آلم نابودی دولت‌ملت‌ها و جایگزینی دولت‌شهرها با آنهاست. تهران رقیب تبریز نیست. اصفهان رقیب اهواز نیست. چابهار می‌تواند دریچۀ
صادرات و واردات کالاها از و به آذربایجان باشد. مشهد بازاری سه میلیونی برای محصولات کردستان است. پیشرفت لیبرالیسم ربطی به بزرگی یا کوچکی سرزمینی ندارد. آمریکا کشور بزرگیست و لیبرا‌ل‌ترین کشور جهان هم هست. در مقابل کوبا کشور کوچک و از لحاظ قومی یکدست است ولی حاکمانش دزد و قاتل‌اند.
بزرگ بودن کشور به خودی خود فخری ندارد ولی فرض کنید گرجستانِ آزاد اگر بزرگ‌تر و قوی‌تر بود بهتر می‌توانست از آزادی خود در برابر مافیا و اشرارِ کرملین محافظت کند.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
