Annam Atma Paripalanam: Food nourishes the soul!
In Sanatana Dharma, the term annam is used for the English term 'food', but not as an equivalent. The term annam denotes and connotes physical and spiritual ramifications. Annam is not just something which is input to stomach and
digested, but it includes everything that is ingested by the ten senses and the mind. This is the reason our physical body is called ‘annamaya kosha’.('உடம்பை வளர்த்தேன் உயிர்வளர்த்தேனே' என்று சொல்வார் திருமூலர். இந்த உடம்பு சோற்றால் அடித்த சுவர்.) A number of our scriptures talk
about annam. The main emphasis is on the truth ‘What we eat, we become’.
Kanchi Maha Periyavaa took sanyasam at the age of thirteen. From that day, until he attained videha mukti at the age of 100, he lived an exemplary life of strictest austerity. His daily main meal was often
astonishingly simple: a small handful of puffed rice soaked in buttermilk. Even this was not taken when he went on fasting for days together. Occasionally, he took bhiksha from his devotees, but it was more to satisfy their desires than for his own welfare. A typical South Indian
Meal is served in three main courses: sambar sadam, rasam sadam, and more (buttermilk) sadam. Sambar is also known as kuzhambu in Tamil, a term that literally translates to 'get confused'. Paramacharya explains how these three courses are related to the three gunas of
spirituality: the confusion of sambar is ‘tamo guna’, the clarified and rarified flow of rasam is ‘rajo guna’ and the all-white buttermilk is ‘satva guna’. Our meal reminds us of our spiritual path from confused inaction to a clear flow of action and finally to the realized bliss
of unity. Sadam-Cooked rice, the main dish of a South Indian meal is called sadam. That which has sat is sadam, in the same way we call those who are full of sat, sadhus. We can give another explanation for the term: that which is born out of prasannam is prasadam. What we offer
to Swami (God) as nivedanam is given back to us as prasadam. Since we should not add the root 'pra' to the rice we cook for ourselves, we call it sadam.
Rasam
Rasam means juice, which is also the name of filtered ruchi. We say 'it was full of rasa' when a speech or song was
tasteful. Vaishnavas, because of their Tamil abhimanam, refer to rasam as saatthamudhu. It does not mean the amudhu (amrita) mixed with sadam. It was actually saatramudhu (saaru or rasam + amudhu), which became saatthamudhu. Vaishnavas also have a term thirukkann amudhu that
refers to our payasam. Thiru kannal amudhu has become thirukkann amudhu. Kannal means sugarcane, the base crop of sugar and jaggery used in payasam. I was talking about rasam. If something is an extraction of juice, then would it not be clear, diluted and free of sediments? Such
is the nature of our rasam, which is clear and dilute. The other one, served earlier to rasam in a meal, is the kuzhambu. Kuzhambu contains dissolved tamarind and cut vegetable pieces, so it looks unclear, its ingredients not easily seen.
Buttermilk
A western meal normally ends
with a dessert. In a South Indian meal, desserts such as payasam are served after the rasam sadam. Any sweets that were served at the beginning are also taken at this time. After that we take buttermilk rice as our final course. Paramacharya explains that since sweets are harmful
to teeth, our sour and salty buttermilk actually strengthens our teeth, and this has been observed and praised by an American dietician. We gargle warm salt water when we get toothache. The buttermilk is the reason for our having strong teeth until the end of our life, unlike the
westerners who resort to dentures quite early in their life.
Source: Sollin Selvar Sri Kanchi Munivar (Tamil)
Author: R.Ganapathi
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
John D Rockfeller was once the richest man in the world. The first billionaire in the world. By age 25, he controlled one of the largest oil refineries in the US. By age 31, he had become the world’s largest oil refiner. By age 38, he commanded 90% of the oil refined in the U.S.
By 50, he was the richest man in the country. By the time he died, he had become the richest man in the world. As a young man, every decision, attitude, and relationship was tailored to create his personal power and wealth. But at the age of 53, he became ill. His entire body
became racked with pain and he lost all of his hair. In complete agony, the world’s only billionaire could buy anything he wanted, but he could only digest soup and crackers. An associate wrote, He could not sleep, would not smile and nothing in life meant anything to him. His
#ஶ்ரீகிருஷ்ணன்கதைகள் ஒருமுறை திருக்கச்சி நம்பிகள், வரதராஜப் பெருமாளுக்குச் சாமரம் வீசிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது தலைமேல் ஒரு பாத்திரத்தோடு அங்கே வந்த அர்ச்சகர் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம், பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்வதற்காகச் சர்க்கரைப் பொங்கல் கொண்டு வந்திருக்கிறேன். இதைப் பார்த்துக்
கொள்ளுங்கள். மடப்பள்ளிக்குச் சென்று புளியோதரையையும் எடுத்து வந்து விடுகிறேன் என்று சொல்லி விட்டு மடப்பள்ளியை நோக்கிச் சென்றார். அப்போது பெருமாள் திருக்கச்சி நம்பிகளிடம், “நம்பி! கொஞ்சம் சர்க்கரைப் பொங்கலை எடுத்து எனக்கு ஊட்டி விடுங்கள்” என்றார். பெருமாளின் கட்டளையைச் சிரமேற்கொண்ட
நம்பி, பாத்திரத்தில் இருந்து சர்க்கரைப் பொங்கலை எடுத்துப் பெருமாளுக்கு ஊட்டினார்.
பெருமாளும் அமுது செய்தார். “ஆஹா! நன்றாக இருக்கிறதே! இன்னும் கொஞ்சம் தாருங்கள்” என்று கேட்டார் பெருமாள். நம்பியும் எடுத்து ஊட்டினார்.
அதற்குள் புளியோதரையுடன் அங்கே வந்த அர்ச்சகர், பாத்திரத்தில் பாதி
#மந்திர_ஸித்தி
ஒரு முறை காஞ்சி மகா ஸ்வாமிகளை தரிசிக்க சங்கரன் என்கிற பிரம்மச்சாரி இளைஞன் வந்திருந்தான். மந்திர ஜபம் சம்பந்தமாக ஒரு சந்தேகத்தை நிவர்த்தி செய்து கொண்டு போகலாம் என்று வந்தேன் என்று மகா பெரியவாளிடம் விண்ணப்பித்தான். ஸ்வாமிகள், “அப்படியா! சொல்லு, அப்படி என்ன பெரிய
சந்தேகம் என்று கேட்டார்.
“ஒரு பண்டிதர் மூலமாக ஹனுமத் உபாசனா பரமான மூல மந்திரம் எனக்கு உபதேசம் ஆகியிருக்கு பெரியவா. இந்த மந்திரம் உபதேசமான இருவத்து மூணாம் வயசிலேருந்து கடுமையா விதிப்படி ஜபிச்சிண்டு வர்றேன். ஏழு வருஷமா ஜபிக்கிறேன் பெரியவா. ஆனா ஒண்ணுமே தெரியல்லே” என்றான்.
“ஒண்ணுமே
தெரியலேன்னா ?” என்று வியப்புடன் கேட்டார் ஸ்வாமிகள். உடனே சங்கரன், “இல்லே பெரியவா அந்த மந்திரம் எனக்கு சித்தி ஆயிடுத்தா இல்லியாங்கறது தெரியலியே பெரியவா” என்றான் குரலில் வருத்தத்துடன். உடனே ஸ்வாமிகள், “மந்திர சித்தி ஆயுட்டுத்தா இல்லியாங்கறதை ஜபம் பண்றவா அனுபவ சித்தாந்த்தமா தான்
Experiences with Maha Periyava: A Gurkha came for darshan, his face reflecting the heaviness of his heart.
"Ask him what the matter is", said Maha Periyava to the attendant.
The Gurkha said, "I have known only difficulties since I was born. But by some good fortune, I have come
to Periyava who is the embodiment of divinity. I must be blessed that I am never born again". Periyava did not say, "Aha! May it so happen! You shall never be born again!" Very softly he spoke to the man. "I do not have the power to grant that kind of a boon. But I shall pray to
Chandramouleeswara and Tripurasundari who I worship every day that your prayers be granted". The Gurkha felt that this was a fair enough reply. He was thrilled. He received the prasada and said as he left, "I have no more births. This is the declaration of the Lord". With his
பரஸ்பரம் பாவயந்த:’ என்று பகவான் கீதையில் சொன்ன மாதிரி பரஸ்பரம் நாமும் கோவும் ஒருவரையொருவர் போஷித்துக் கொள்ள வேண்டும். கறவைக் காலத்தில் கோவுக்கு நாம் தருகிற போஷாக்கை விட கோவினால் நாம் பெறுகிற போஷிப்பு அதிகமாகும். கறவை நின்ற பிறகும் அந்த நன்றி நமக்கு மறக்கவே கூடாது. அதனால் கோவுக்கு
ஆயுள் உள்ளவரையில் அதை ரக்ஷிக்க வேண்டும். கறவை மாடுகளுக்கு மட்டுமில்லாமல் மறுத்துப் போனவற்றுக்கும் பாதுகாப்புத் தர இப்போது எங்கேயோ சில இடங்களில் மட்டுமுள்ள கோசாலைகளும், பசு மடங்களும், பிஞ்ஜராபோல்களும் பலமடங்கு விருத்தியாக வேண்டும். இதற்காகச் செய்கிற செலவு முழுதும் புண்ய வரவேயாகும்
ஆதலால் அனைவரும் தயங்காமல் தங்கள் பொருளையும், பொருளோடு உழைப்பு, கவனிப்பு ஆகியவற்றையும் இதற்காகத் தாராளமாகக் கொடுக்க முன்வரவேண்டும். இந்த தேசத்தின் புராதனமான கலாசாரத்தில் ஊறி வந்துள்ள கோரக்ஷண தர்மம் நம் ரத்தத்தில் பேச வேண்டும். அப்படிப் பேசி, ஒரு பசு கன்றுக்கு ஊட்டுக் கொடுப்பதற்கு
#ஶ்ரீகிருஷ்ணன்கதைகள்
நினைத்துப் பார்த்தாலே நெஞ்சு கொதிக்கிறது சாமீ. எத்தனை பேர் என்னை கேலி செய்து வசை பாடி இருக்கிறார்கள்! எத்தனை பேர் என் முதுகில் குத்தி இருக்கிறார்கள்! அவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் பழி வாங்காமல் ஓயமாட்டேன் என்று சாமியார் முன் வந்து பொருமினான் சீடன் பக்தவசலம். ஏதாவது
மந்திரம் இருந்தா சொல்லுங்க சாமி என்றான் பக்தவசலம். சாமியார் யோசித்தார். நீ ஒன்று செய் என்று கோணிப்பையை சீடன் கையில் கொடுத்தார் சாமி. நீ யாரையெல்லாம் பழி வாங்க வேண்டும் என நினைக்கிறாயோ, அவர்கள் பெயரை ஒரு உருளைக் கிழங்கில் செதுக்கி இந்த கோணிப்பையில் போட்டுக் கொண்டே வா, நீ எங்கு
எல்லாம் போகிறாயோ அங்கெல்லாம் இந்த கோணியை தூக்கி கொண்டு போகவேண்டும் என்றார். இவ்வளவுதானா? நான் என்னமோ பெரிசா ஏதோ சொல்லப் போறீங்கன்னு நினைச்சேன் என்று சீடன் பக்தவசலம் எழுந்து போனான். அன்றிலிருந்து யார் மீதெல்லாம் ஆத்திரமோ பழிவாங்க வேண்டும் என்ற நினைப்பு வருகிறதோ, அப்போதெல்லாம் ஓர்