Thread by @omerhankrm

Pazar günlerini çok seviyorum. Pazar günü yuva demektir, ev demektir, aile olmak, bir olmak, kiminle ne yapacağını düşünmemektir. Aslında en özgür olduğumuz gündür, işte tam da bu yüzden birilerine kendimizi en adadığımız gündür.

Hayatın en çok paylaşıldığı gündür Pazar; hayatın en çok durduğu gündür. Zamansızdır. Saatin kaç olduğunun önemi yoktur, kimse koşturmuyordur, hiç acelesi yoktur. Öyle bir dinginliği vardır ki sokağa çıksanız havadaki sakinlikten, insanlardaki huzurdan pazar olduğunu anlarsınız.

Herkes en sevdikleriyledir. Herkesin yüzünde günlerin yorgunluğu; ama o günün mutluluğu vardır.
İşte bu yüzden bütün yalnızlıklar pazar günü hissedilir.
Kendiyle çok mutlu olan insanlar vardır ya pazar günü tek başına gördüklerimiz.

Sahilde tek başına dimdik yürüyenler ya da bir kafede pazar kahvesini tek başına içenler. O insanlara iyi bakın hepsi çevresindeki hayatları inceler. Yürüyen çiftleri, kalabalık aileleri, çocukların yaramazlığını, köpeğinin peşinde koşturan diğer tek başınaları.

Yüzde nefes alabilmenin tebessümü olsa da içte hep bi boşluk hissi. Hep derin nefesler alıp oh diye verirler. Sanki aldığı nefes içini doldurmuş da verdiği nefes yalnızlığını almış gibi. O insanların hepsinin bir pazar günü olmuştur hayatlarında, birileri onların pazarı olmuştur.

Sonra pazar da diğer günler gibi mutsuzluğa, huzursuzluğa, çaresizliğe yenik düşer. O tek başınaların hepsi birliktelikteki yalnızlığı yaşamıştır. Dışarıdaki huzur, yuva sandığınız pazarınızın sadece kendi esaretiniz olduğuyla yüzleştirir.

Diğer her gün kaçıp saklanacak başka işleriniz vardır; ama Pazar günü kalabalıktaki yalnızlığınızı anlarsınız ve sonunda gitmek istersiniz. İşte bu yüzden bütün yalnızlıklar pazar günü başlar. İnsanlar birbirlerini yaralarıyla görür, acılarından tanır ve eksikliklerine bağlanır.

O yüzden pazarını kaybedenler birbirlerini görünce bakışlarından anlarlar. Bir insanın pazar günü olun; çünkü diğer günleri herkesle doldurabilirsiniz..

İyi Pazarlar,