علت های شکست آمریکا در ویتنام
روایت های مختلفی درباره عملیات نظامی شکست ایالات متحده و متحدانش در ویتنام وجود دارد که بسیاری از آن ها غیر واقعی و پروپاگندایی بیش نیستند. در این رشته توییت به بررسی این دلایل می پردازم.
#جنگ_ویتنام
روایت های مختلفی درباره عملیات نظامی شکست ایالات متحده و متحدانش در ویتنام وجود دارد که بسیاری از آن ها غیر واقعی و پروپاگندایی بیش نیستند. در این رشته توییت به بررسی این دلایل می پردازم.
#جنگ_ویتنام
اشتباهات آمریکا به دو قسمت سیاسی و نظامی تقسیم بندی می شود. اشتباهاتی که در صورت انجام نگرفتن می توانست شرایط را در ویتنام دگرگون سازد.
هوچی مین ، رهبر ویتنام شمالی سابقه فعالیت های سیاسی و نظامی داشت و از زمان جنگ جهانی دوم فعال بود. در زمان جنگ جهانی دوم وی مامور OSS یا دفتر سرویس های استراتژیک بود که قبل از تشکیل سازمان سیا ، اصلی ترین سرویس اطلاعاتی آمریکا محسوب می شد.
وی در طول حضور نظامی فرانسه در ویتنام نیز به شدت فعال بود و نیروهای ویتنام شمالی که از حمایت شوروی و بلوک شرق برخوردار بودند را هدایت می کرد. پس از خارج شدن نیروهای فرانسوی از ویتنام وی پیشنهاد همکاری را به آمریکایی ها داد.
فرصتی که ایجاد شده بود ، می توانست به بهترین شکل ممکن برای آمریکا تمام شود. با توجه به جو ایجاد شده آمریکا می توانست یک یوگسلاوی دیگری در منطقه جنوب شرق آسیا ایجاد کند اما شرایط طور دیگری رقم خورد.
به دلیل جو به شدت ضد کمونیستی در آمریکا به خصوص در اوایل دهه ۱۹۶۰، ماجرای خلیج خوک ها و بحران موشکی کوبا، دولت وقت آمریکا به رهبری جان اف کندی تصمیم به اعزام مشاورهای نظامی و کمک های نظامی به حکومت ویتنام جنوبی می گیرد.
حکومت ویتنام جنوبی یک حکومت فاسد و ناکارآمد بود که در آن زمان ریاست حکومتش در اختیار نگودین دیم دیکتاتور این کشور بود که در جریان یک کودتا در سال ۱۹۶۳ به دست نظامیان این کشور کشته شد.
پس از کودتای ۱۹۶۳ ویتنام جنوبی ، این کشور دچار تنشج سیاسی شدیدی شد و تا سال ۱۹۷۵ و سقوط ویتنام جنوبی این روند ادامه داشت. چندین دولت در این سال ها سرکار آمدند اما هیچ کدام کارایی لازم را نداشتند.
پس از واقعه خلیج تونکن در روز دوم آگوست ۱۹۶۴در دوران ریاست جمهوری لیندن جانسون ایالات متحده به صورت مستقیم درگیر جنگ ویتنام شد و از سال ۱۹۶۵ به صورت رسمی عملیات های نظامی نیروهای آمریکایی علیه نیروهای ویتنام شمالی و چریک های کمونیست ویت کنگ آغاز گشت.
تاکتیک اصلی آمریکایی ها برای مقابله با نیروهای ویتنام شمالی و ویت کنگ به جای حمله و اشغال و کنترل یک منطقه، متکی بر عملیات حمله ، کشتن نیروهای دشمن و بازگشت به پایگاه هایشان بود که بر اساس این تاکتیک نیروهای کمونیست پله به پله کنترل نواحی مختلفی از ویتنام جنوبی را در دست گرفتند.
این تاکتیک اشتباه باعث نفوذ ویت کنگ به عمق پایتخت ویتنام جنوبی یعنی شهر سایگون شد که در حمله معروف روز تت بر همگان روشن کرد که کمونیست ها تا عمق خاک ویتنام جنوبی نفوذ کرده اند و این حمله باعث شد تا سرنوشت جنگ طور دیگری رقم بخورد.
از طرفی دیگر شیوه جنگیدن نیروهای کمونیست ویتنامی به خصوص ویت کنگ بر جریان جنگ تاثیر گذاشت. ویت کنگ ها در پوشش غیر نظامی و جنگ چریکی به عملیات بر علیه نیروهای آمریکایی و ویتنام جنوبی پرداختند.
شرایط آب و هوایی ویتنام نیز تاثیر بسیاری بر عملکرد نیروهای پیاده نظام آمریکا گذاشت. شرایط جغرافیایی استوایی باعث کند شدن عملیات های زمینی و ایجاد بیماری های گوناگون بین این نیروها گشت.
شوروی، چین و دیگر کشورهای بلوک شرق تسلیحات گوناگونی منجمله موشک های زمین به هوای SA-2 را در اختیار ویتنام شمالی قرار دادند. آمریکا با انجام بمباران گسترده سعی در به زانو درآوردن ویتنام شمالی داشت مشابه تاکتیکی که در بمباران ژاپن به کار برد.
عملیاتهای گسترده هوایی چون Rolling Thunder نتوانست فشار را بر ویتنام شمالی وارد سازد و در مقابل با وجود تعداد بسیار زیاد موشک های سطح به هوا تلفات بالایی به نیروهای آمریکایی وارد ساخت.
این عملیات های بمباران برای نابود سازی خطوط لجستیکی ویتنام شمالی در طول راه موسوم به هوشی مین و جلوگیری از رسیدن تسلیحات از راه دریا به ویتنام شمالی طراحی شده بودند.
عدم وجود آموزش برای مقابله با موشک های سطح به هوا و تجهیزات مربوطه از جمله موارد مرتبط با این تلفات بود. موشک های سطح به هوا بدون هیچ دردسری هواگردهای آمریکایی را سرنگون می ساختند.
از سوی دیگر پرواز در ارتفاع پایین نیز آنها را با صدها توپ ضد هوایی در کالیبرهای مختلف که در عمق جنگل ها استتار شده بودند مواجه ساخت که تلفات سنگینی به هواگردهای آمریکایی و متحدانش وارد ساخت.
همزمان با شدت گرفتن جنگ ، در غرب و آمریکا جنبش های چپ گرا و ضد جنگ فعال شده و تظاهرات و ناآرامی های مختلفی را رقم زدند. ایین شرایط باعث شد تا لیندن جانسون رییس جمهوری وقت ایالات متحده از کاندید شدن دوباره منصرف شود.
در سال ۱۹۶۹ نیکسون رییس جمهور آمریکا شد و طرح موسوم به ویتنامی کردن جنگ را آغاز کرد. در این طرح نیروهای آمریکایی به تدریج از ویتنام خارج شده و آمریکا به تجهیز ، آموزش و مشاوره دادن به نیروهای ویتنام جنوبی اکتفا می کرد.
اما این طرح و سری بعدی بمبارانهای ویتنام شمالی در چارچوب عملیات Linebacker با اینکه تا حدودی موفق بودند اما نتوانستند جلوی پیشرفت نیروهای نظامی ویتنام شمالی را بگیرند.
چند هفته قبل از سقوط سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی در سال ۱۹۷۵، رییس جمهور آمریکا جرالد فورد درخواست یک کمک ۳۰۰ میلیون دلاری از کنگره با اکثریت دموکرات برای کمک به ویتنام جنوبی کرد که توسط کنگره رد شد.
به این ترتیب با قطع کمک ها و گسترش عملیات نظامی ارتش ویتنام شمالی در سال ۱۹۷۵ ، سرانجام در تاریخ ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ با اشغال سایگون جنگ ویتنام به پایان رسید و ویتنام پس از سال ها جنگ خونین یکپارچه شد.
