Thread by @polfosol

این کاملا طبیعیه که آدم وقتی که دردسرهای اثبات قضیه پوآنکاره در توپولوژی رو می‌بینه، بپرسه که واقعا چرا؟
چیزی که به چشم واضح می‌اومد و همه درک شهودی ازش داریم چرا باید با زبان پیچیدهٔ ریاضی فرموله بشه که بعد اثباتش این همه دردسر درست کنه؟

جواب دم‌دستی که به این سوال میشه داد، /۱

اینه که بله، ما با ذهن انسانی خودمون شاید تا حدودی این پدیده‌ها رو درک کنیم، اما برای اینکه اینا رو به کامپیوتر هم بفهمونیم نیاز داریم یک زبان مشترک باهاش پیدا کنیم که همون روابط و تعاریف ریاضیه.
درواقع مهم‌ترین کاربرد توپولوژی اینه که کامپیوتر هم بتونه مثل ما (یا بهتر از ما) /۲

از شکل‌ها و حجم‌های پیچیده سردربیاره.

گریگوری پرلمن یک خردادی مغروره که سال ۱۹۶۶ تو یه خانواده یهودی در لنینگراد (سن‌پترزبورگ) متولد شد. باباش ول کرد رفت اسرائیل. لذا مادرش درس ودانشگاه رو بی‌خیال شد تا گریشا رو بزرگ کنه.
سال ۱۹۸۲ در المپیاد جهانی ریاضی مدال طلا و نمره کامل گرفت

ریاضی رو تو همون دانشگاه لنینگراد تا دکترا ادامه داد. بعدم همون ورا تو یه دانشگاهی استخدام شد.
استاداش گفتن حیفی تو. براش کلی توصیه‌نامه نوشتن تا اون شهر رو ول کنه و بره یه کم دنیا رو بگرده. از سال ۱۹۹۲ تا ۹۴ آمریکا بود. چند دانشگاه ازجمله پرینستون و استنفورد دعوتش کردن به تدریس.

اما پرلمن آخرش همه رو رد کرد و دوباره برگشت شهر خودشون.
از همون اواسط دهه ۱۹۸۰ که با کارهای همیلتون آشنا شده بود می‌دونست که جریان ریکی (بعضیا بهش میگن ریچی) یه جایی به‌درد خواهد خورد. مکاتباتی هم با همیلتون انجام داد. ولی همیلتون علی‌رغم هوش سرشارش کلا آدم سرخوش و دودره‌بازی بود

لذا پرلمن تصمیم گرفت خودش تنهایی رو کاربرد جریان ریکی در «جراحی»های مربوط به حدس پوآنکاره کار کنه.
یعنی میخوام بگم مدت‌ها قبل از اینکه جایزه ۱ ملیون دلاری برای این مساله تعیین بشه، پرلمن تو فکر حلش بود.
ویلیام تورستن در ۱۹۸۲ یه حدسی رو مطرح کرد که حالت کلی‌تری از حدس پوآنکاره بود

این حدس معروف شد به geometrization conjecture.
برخلاف حدس پوآنکاره که تو قسمت قبل تونستیم خیلی ساده بیان کنیم، این حدس یه مقدار پیچیده‌ست و نمیشه تو چندتا توییت توضیح داد.
به‌هرحال، اواخر سال ۲۰۰۲ یک پیش‌نویس مقاله در سایت arXiv منتشر شد با اسم گریشا پرلمن
arxiv.org/abs/math/02111…

به فاصله چندماه بعد دوتا پیش‌نویس دیگه هم منتشر شد که تو این سه مقاله روشی برای اثبات حدس تورستن (و درنتیجه حدس پوآنکاره) شرح داده شده بود.
پرلمن زیادی روی شعور مخاطب حساب کرد و خیلی جاهارو زیاد توضیح نداده بود. مثلا تو این مصاحبه جیم آیزنبرگ، استاد مریلند

میگه ما تو یه تیمی بودیم که می‌خواست مقالات پرلمن رو بررسی کنه. بعد هر پاراگرافی که نوشته بود یه هفته وقتمون رو می‌گرفت که بفهمیم چه‌جوریه.
تو این مدت خود پرلمن هم دعوت می‌شد و می‌رفت به سمینارهای مختلف تا درمورد کارش توضیح بده. بعد از چندسال اکثر توپولوژیست‌ها اتفاق نظر داشتن که

اثبات پرلمن درسته و مساله پوآنکاره حل شده‌ست.
اما تو این مدت چندتا مقاله منتشر شد که ظاهرا توضیح کارای پرلمن و نحوه اثبات حدس پوآنکاره بود، اما یه جاهایی رو نویسنده‌هاش موش دوانده بودن و زیرپوستی گفته بودن کار خودمونه و نوآوریه.
این کارا باعث رنجش پرلمن شد
newyorker.com/magazine/2006/…

سال ۲۰۰۵ کارشو تو موسسه تحقیقاتی استکلف سن‌پترزبورگ ول کرد و دیگه رفت تو لاک خودش. هیچ‌وقت هم مصاحبه نکرد. می‌گفت که نمیخوام مثل یه حیوون تو باغ‌وحش درمعرض نمایش مردم باشم.
در گزارش تحقیقی نیویورکر (توییت قبل ↑) که کاندیدای جایزه پولیتزر شد، نویسنده‌ها موفق شدن با پرلمن صحبت کنن

تو این مصاحبه پرلمن ناراحتی خودش رو از عدم رعایت اخلاق علمی در جامعه ریاضی ابراز کرد و مشخصا از کار یک استاد چینی برنده مدال فیلدز انتقاد کرد که رفته بود با دانشجوی خودش مقاله داده بود و قسمتی از کار پرلمن رو به اسم خودش زده بود.
مقاله بسیار جذابیه و خوندنش به‌شدت توصیه میشه.

به‌هرحال، سال ۲۰۰۶ موسسه CMI اعلام کرد که جایزه میلیون‌دلاری حق پرلمنه، سهم پرلمنه، مال پرلمنه... بیا جایزه‌تو بگیر.
اونم گفت نموخام و جمله‌ای گفت که در تاریخ ماندگار شد. این ↓

تو همون سال گفتن که مدال فیلدز هم مال توئه و اون بازم گفت نه.
خلاصه هرچی هرجا جایزه دادن بهش رد کرد.

خلاصه از اون موقع پرلمن با مادرش زندگی می‌کنه و تو سن‌پترزبورگ زندگی آروم و بی‌حاشیه‌ای داره. ریاضیات رو هم بالکل گذاشته کنار. آخرین کارش همون سه‌تا مقاله بود که هیچ وقت دنبال چاپشون نرفت و درحد همون پیش‌نویس باقی موندن.

فارست گامپ بعد از سه سال و دوماه دویدن ایستاد، برگشت و گفت

به هرحال، در زمانه‌ای که انسان‌ها در تلاش مدام و رقابت با همدیگه‌ن تا بتونن به کمک جوایز و عناوین مختلف اعتباری کسب کنن، پرلمن نشون داد که میشه اونقدر بزرگ بود که جایزه‌ها دنبال این باشن که اعتبارشون رو از آدم بگیرن، و نه برعکس.

پایان./n