Even from the inside out (dus vanuit de ouders), over die homoseksualiteitsverklaring die (sommige?) refoscholen ouders laten ondertekenen: het betekent dat je als je je kind graag naar reformatorisch onderwijs stuurt jezelf moet vastleggen op een standpunt over hs. >
Ik vraag me af - me realiserend dat de band tussen kerk, gezin en school in deze kring innig is - of dit de refo-identiteit niet te 'dik' maakt. Hoe je het ook wendt of keert, niet alle ref mensen zijn overtuigd van dit standpunt. En ook daar ontwikkelen opvattingen zich. >
In feite zeg je dus als school: je kunt niet reformatorisch zijn als je van mening bent dat homoseksuele relaties (in liefde en trouw, etc.) ook naar Gods wil kunnen zijn. Moet je überhaupt zover willen gaan als school? Is dat niet kerkje of gezinnetje spelen? >
Ik vind het een heel belangrijk grondrecht dat ouders de mogelijkheid hebben onderwijs te zoeken/organiseren dat aansluit bij hun waarden. Maar 'aansluiten bij' kan toch samengaan met 'ook meer opties laten zien'? Zou juist de school hiervoor geen veilige omgeving kunnen bieden?
Iets soortgelijks (sociologisch de religieuze ruimte afbakenen) speelde toen ik ca. 40 jaar geleden werd aangemeld voor een refo-school. Toen moesten ouders verklaren dat ze geen tv thuis hadden. Ook daar werd dus bepaald dat je geen refo kunt zijn en tv hebben. Tja.
Nu kwam ik uit een kerk (CGK) toen, waar veel mensen wel een tv hadden. Wijzelf niet, dus voor ons was het te doen. Maar het bleef raar dat voor ons gevoel een GerGem-mentaliteit werd opgedrongen aan mensen die zich wel als refo zagen maar niet per se als tv-loos.
Enfin, je kunt het dus zien als 'beschermen' van bepaalde waarden. Maar je kunt het ook zien als het 'bevriezen' van de noodzakelijke theologische en religieuze discussie binnen kerken en in gezinnen. De school legt vast hoe refo's moeten denken op dit vlak.
Zoiets zagen we met het 'vastleggen' van kledingcodes op refo-scholen. Mijn grootvader was 40 jaar ouderling in de GerGem. Mijn moeder vertelt dat zij als kind vaak genoeg in broek liep, dat was toen niet zo'n punt. Dat werd het pas in de jaren 60-70. En nu is het gefixeerd.
De catch-22 is natuurlijk dat die kledingcodes werden vastgelegd als reactie op emancipatiebewegingen: het broekpak voor de vrouw werd een symbool van emancipatiestreven. En toen werd men argwanend: de broek was niet onschuldig meer. Ergo: kledingcodes. >
Die behoefte om visies op homoseksualiteit te fixeren (denk ook aan Nashville-verklaring) hebben imho dezelfde dynamiek: onder druk van buitenaf verstart de binnenwereld. De discussie gaat op slot, want elk teken van toegeven is 'overgave aan de wereld'. >
Zoals een homoseksuele refo-jongen onlangs in Trouw zei: 'Die scholen gaan niet veranderen als je met een regenboogvlag voor de deur gaat staan'. Klopt. En tegelijk denk ik: geef ook plek aan de verschillende en veranderende opvattingen in refo-kring.
En als dan de buitenwereld wat minder vaak op de deur van het fort wil timmeren... ook dat helpt de ontwikkeling in de binnenwereld. Mensen gaan meestal niet rustig op zichzelf reflecteren als er woedende activisten voor de deur staan, zeg maar.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
