Thread by @srinivasan19041

#துரோகம் vs #நம்பிக்கை_துரோகம்



#Pierrette#Fleutiaux (பியரெத் ஃப்லுசியோ) எனும் ஒரு பிரான்ஸ் எழுத்தாளர் எழுதிய புத்தகத்தின் தமிழாக்கம் #சின்னச்_சின்ன_வாக்கியங்கள் என்ற புத்தகத்தில் #துரோகம்_நம்பிக்கை_துரோகம் என்பது பற்றி விரிவாக எழுதியுள்ளார்.

இதற்கு ஒரு

கதை சொல்லியிருப்பார். இதுவும் நாம் அனைவரும் கேட்ட கதை தான். #அம்புலிமாமா படித்தவர்களுக்கு ஞாபகம் வரும். சிறுவயதில் வீட்டில் தாத்தா-பாட்டி போன்ற பெரியவர்கள் சொன்ன கதைகளில் இதுவும் ஒன்றாக இருந்திருக்கும்.

நாம் தான் அது வெறும் பொழுதுபோக்கிற்காக சொன்ன கதை என்று அப்போது கேட்டு

விட்டு மறந்து விட்டோம்.

ஆனால் அந்த கதையை ஒரு வெளிநாட்டு எழுத்தாளர் எழுதி அதை தமிழாக்கம் செய்து காசு பார்க்கிறார்கள்.

இந்த செயலை என்னவென்று சொல்வது?

சரி.... விடுங்க.... இப்போது இந்த #பெரிசு... கதை சொல்றேன். கேளுங்க.... இதை படித்து விட்டு உங்கள் வீட்டில் சிறுவர்களுக்கு

அவர்களுக்கு பிடித்த வகையில் சொல்லுங்கள்.

கடைசியில் moral of the storyம் சொல்லி கொடுங்கள்

ஒரு ஊர்ல.... இல்லையில்லை...

ஒரு காட்டில் வாழும் விலங்குகளுக்கும், பறவைகளுக்கும் திடீரென ஒருநாள் காடு யாருக்குச் சொந்தம் என்கிற பிரச்சினை உருவானது.

‘காலம் காலமாக மரங்களில் நாங்கள்

கூடுகட்டி வாழ்கிறோம். அதனால் காடு எங்களுடையது’ என்றன #பறவைகள் .

#விலங்குகளோ ‘இது நாங்கள் பிறந்த இடம். காட்டினை நம்பியே நாங்கள் வாழ்கிறோம். ஆகவே காடு எங்களுடையது!’ என்றன.

இதனால் சண்டை உருவானது. ஒன்றையொன்று தாக்கிக் கொண்டன.

#பறவைகள் தங்கள் பக்கம் சண்டையிட வருமாறு #வௌவாலை

அழைத்தன.

வௌவாலுக்கு அதில் விருப்பமில்லை. அது சுகமாக பழங்களைத் தின்றபடியே ‘எனக்கு கண் வலி. இல்லாவிட்டால் நிச்சயம் உங்களுக்காக சண்டைபோட வருவேன்’ என்றது.

‘நன்றி நண்பனே..!’ என #பறவைகள் விடைபெற்றன.

சண்டையில் #விலங்குகள் ஜெயிப்பது போன்ற சூழல் உருவானது.

ஒருவேளை விலங்குகள்

ஜெயித்துவிட்டால் பறவைகளைக் காட்டைவிட்டு வெளியேற்றி விடுவார்கள்.

அதற்கு முன்பாக நாம் விலங்குகளுடன் சேர்ந்து கொண்டுவிட வேண்டும் என்று வௌவால் யோசித்தது.

உடனே விலங்குகளின் கூட்டணியில் தன்னை இணைத்துக் கொள்ளும்படி கேட்டது.

‘நீ ஒரு பறவை. உன்னை சேர்த்துக்கொள்ள

முடியாது!’ என்றன விலங்குகள்.

‘இல்லை! சிறகுகள் இருந்தாலும் நான் பறவை இனமில்லை. குட்டி போட்டு பால் தருவதால் நானும் விலங்கினமே..’ என்றது வௌவால்.

விலங்குகளும் வௌவாலை தங்கள் பக்கம் சேர்த்துக் கொண்டன.

உடனே வௌவால் சொன்னது: ‘பறவைகளின் பலவீனம் பசி. தானியத்தைக் காட்டி பறவைகளை

எளிதாகப் பிடித்துவிடலாம். பறவைகள் குடிக்கும் நீரில் விஷத்தைக் கலந்துவிட்டால் அவற்றை மொத்தமாகக் கொன்றுவிடலாம்!’

இதைக் கேட்ட விலங்குகள் ஆரவாரம் செய்தன. சண்டை தொடர்ந்தது.

திடீரென பறவைகள் பக்கம் ஜெயிப்பது போன்ற சூழல் உருவானது. உடனே வௌவால் பறவைகளிடம் வந்து சேர்ந்தது.

‘சகோதரா! நான் குட்டிப் போட்டு பாலூட்டினாலும் நான் விலங்கினமில்லை. நான் உங்களைப் போல பறப்பவன். விலங்குகள் என்னை மிரட்டியதால் இதுவரையில் அவர்கள் பக்கம் இருந்தேன்!’ என்றது.

இப்போது வௌவாலைப் பறவைகள் தங்கள் அணியில் சேர்த்துக்கொண்டன.

‘விலங்குகள் நெருப்புக்கு பயந்தவை. காட்டுக்கு தீ

வைத்துவிட்டால் விலங்குகள் மொத்தமாக அழிந்துவிடும். மிருகங்களுக்கு அறிவு கிடையாது. பறவைகள்தான் புத்திசாலிகள்..’ என்றது வௌவால்.

அதைக் கேட்டு பறவைகள் மகிழ்ச்சியில் சிறகடித்தன. சண்டை தொடர்ந்தது.



முடிவில் கடவுள் தலையிடவே சமாதானம் ஏற்பட்டது.

‘காடு அனைவருக்கும் சொந்தமானது. மின்மினிப் பூச்சிகள் அழிந்துபோனால்கூட காடு அழியத் தொடங்கி விடும். காட்டில் எவரும் பெரியவரும் இல்லை; எவரும் சிறியவரும் இல்லை’ என கடவுள் அறிவித்தார்.

அதன்படி பறவைகளும் விலங்குகளும் இணைந்து வாழ்வதற்கு சம்மதித்தன.

பறவைகளும் விலங்குகளும் ஒன்றுகூடி

கடவுளிடம் தெரிவித்தன:

‘சுயநலத்தோடு இனத்தை காட்டிக் கொடுத்த வௌவாலுக்கு இனி காட்டில் இடம் தரமுடியாது; இடிந்த கட்டிடங்களில் இருட்டில் தலைகீழாகத் தொங்கி வாழட்டும்!’

அதைக் கேட்ட கடவுள் சொன்னார்:
#துரோகிக்கு_இதுதான்_சரியான_தண்டனை!’

விலங்குகளும் பறவைகளும் ஒன்றுசேர்ந்து வௌவாலைக்

காட்டை விட்டு வெளியே துரத்தின.

இனத்தைக் காட்டிக் கொடுத்து சுகமாக வாழ நினைத்தால், கடைசியில் நாமே விரட்டியடிக்கப்படுவோம் என்பதையே இக்கதை உணர்த்துகிறது.

துரோகத்தால் வெளியேற்றப்பட்ட வௌவால்கள் இடிந்த கோயில்களிலும் கட்டிடங்களிலும் வாழ்கின்றன.

ஆனால் நம் உலகிலோ இனம், மொழி,

நிலத்துக்குத் துரோகம் செய்பவர்கள் அதிகாரத்திலும் செல்வச் செழிப்பிலும் திளைக்கிறார்கள். அவர்களின் துரோகம் விருதுகளால் அங்கீகரிக்கப்படுகிறது. துரோகம் செய்வது தனித் திறமையாகக் கருதப்படுகிறது.

பாவம் எளிய மனிதர்கள்! எவரை நம்புவது? எதன் மீது நம்பிக்கை வைப்பது? ஏன் நம்பிக்கை துரோகம்

இழைக்கப்படுகிறது… என்பதெல்லாம் அறியாமல் தடுமாறுகிறார்கள்.

வரலாறு துரோகிகளை ஒருபோதும் மன்னிப்பதில்லை. அத்துடன் துரோகத்துக்குத் துணை போனவர்களையும் அடையாளம் காட்ட மறப்பதில்லை. வரலாறு கற்றுத் தரும் இப்பாடத்தை நாம் ஏன் எப்போதும் மறந்து போகிறோம்?

இந்த கதையில் வரும் வௌவாலைப் போன்ற சில மனிதர்களுக்கும் இயக்கங்களுக்கும் வௌவாலுக்கு கொடுத்த தண்டனை போல நாடு கடத்த வேண்டிய காலகட்டத்தில் நாம் இருக்கிறோம்.

@VasaviNarayanan @aarjeekaykannan @naturaize @par_the_nomad @raaga31280 @iamSri_Sri @rprabhu @Bhairavinachiya @CVeeraraghavan