Tweet

Kapheros

18 Dec, 24 tweets, 16 min read

Hun istilalarından kaçanlar tarafından beşinci yüzyılda kurulduğu düşünülüyor.
Bir dönem dünyanın en güçlü ekonomilerinden birisine sahipti.
12-13. yüzyıllarda Avrupa’nın en zengin şehriydi.

Venedik lagünlerinin yerleşimcileri hakkında yapılan ilk kapsamlı betimleme Romalı Cassiodoro tarafından MS 6. yüzyılda yapılmış;
"Kayıklarınızla, geniş kanallarda sanki çayırlardan farkı olmayan kumluklar üzerinde süzülüyor gibisiniz ve

ev kapılarının önüne normalde hayvanlar bağlanırken, sizler saz ve saman kulübelerinizin önüne kayıklarınızı bağlıyorsunuz."

Önce, çevredeki ormanlardan kestikleri kütükleri yüzdürerek getirmişler, sonra çamur adacıklarının arasındaki kanalları derinleştirip

çıkan çamurla bunların zeminini biraz daha güçlendirmişler ve sonra da kazıkları bir bir çakarak çamurla sıvadıktan sonra yaşam alanlarını yaratmışlar. Kazıkların bir kısmı şu an Slovenya ve Hırvatistan olan bölgeden getirilmiş ve meşe, karaçam gibi suya dayanıklı ağaçlar.

Ahşabın çürüyebilmesi için hem hava hem de suyun aynı anda ahşaba nüfus etmesi gerekirmiş. Suyun altında oksijen olmadığı için ve lagün suyunun zengin alüvyonları ve killi toprağı kazığın etrafına toplamasıyla aksine ahşap kazıklar

bir kaya kadar güçlenip çürümüyormuş.
Kazıkları birbirine çok yakın çakıp zamanla alüvyonlar suyun üzerine çıkmasın diye taşlarla doldurmuşlar. Özellikle su geçirmediği için mermer kullanılmış ve duvar örme işinin temelleri de yine bu zamanda atılmış

3000’in üzerindeki gemisiyle Avrupa’nın en büyük filosuna sahipti.
İngilizce Fransızca’da bir çok kelimenin (özellikle) ticari terimin kökeninin İtalyanca’ya dayanması tesadüf değildi.
Venedik, Doğu Batı ticaretinde, Avrupa’ya akan Doğu ürünlerinin

Avrupa’daki ana antreposu ve ajanı olarak Avrupa’nın en müreffeh ekonomisi haline geldi.

Baharat, esir ve cam eşya ticareti ilk sırayı teşkil ediyordu. Baharatlar Anadolu üzerinden, esirler her yerden ve cam eşya,

dolgun maaşlı cam ustalarının “Serenissima’ya”, sanat eserleri yaratmak için ömürlerini geçirdikleri Venedik önlerinde bulunan Murano adasından getirtilirdi.

11. yüzyılda, Dük’lerin yönettiği, ihtiyarlar meclisi bulunan

bağımsız bir kent cumhuriyeti olarak şekillenen Venedik’in 15. yüzyılda 200.000 yerleşimcisi bulunuyordu.

15. ve 16. yüzyıllarda Venedik Cumhuriyeti İtalya yarımadasındaki Floransa, Roma ve Cenova gibi diğer kent-devletlerle birlikte Rönesans döneminin en önemli kentleri arasında yer aldı.
1797 yılında Napolyon Bonapart Venedik'i işgal etti ve kenti Avusturya'ya devretti.

Böylece Venedik Cumhuriyeti'nin 1100 yıl süren bağımsızlığı sona ermiş oldu. 1866 yılında da kent ilk defa olarak İtalya'nın bir parçası haline geldi.

Şehir toplamda 118 adet irili ufaklı ada ve adacıklardan oluşmakta.

Adalar 150 kanalla ayrılmış ve 400 köprü ile birbirine bağlanmış.

Şehirde su seviyesi her yıl yaklaşık olarak yarım santimetre artmaktadır.
60 yıl sonra su seviyesinin yaklaşık 30cm yükseleceği

ve şehirdeki birçok evin giriş katlarının herhangi bir müdahale olmaz ise sular altında kalacağını göstermektedir.

Mimarlık ve kültür anıtlarının çoğu 12. ve 16. yüzyıllar arasında inşa edilmiştir.

Santa Maria della Salute kilisesi inşa edilirken, her biri 4 metre uzunluğunda bir milyondan fazla kazık çakılmış.
Şehrin deniz üzerinde olması Venediklileri becerikli denizcilere ve mükemmel kürek çeken kişilere dönüştürmüş.

Dolambaçlı kanallar, alçak köprüler, sığ su kayıkların kullanımına yol açmış. Gondolcular işleri tamamen turistleri gezdirmek olmadan önce bu mesleği şehir işinde ulaşımı sağlamak için yapıyorlarmış.

Gondolların varlığına ilk olarak 1094 yılında yazılan bir mektupta rastlanır. 1494 yılında Bellini’nin yaptığı resimlerde Gondol detayları mevcuttur.
1562 yılında Venedik’te 10.000’den fazla gondol olduğu rivayet edilmektedir.

Venedik kanunlarına göre gondolların rengi siyah olmak zorundaymış. Dönemin zenginleri gondollarını aşırı süsleyip ne kadar zengin olduklarını gösterince böyle bir kural konulmuş.

Venedik maskeleri yüzyıllardır süren bir Venedik geleneği.
Genellikle kullanıcının kimliğini ve sosyal durumunu saklamak için bir araç olarak kullanılan maskeler, günlük sosyal yaşam sınırları dışında toplumun diğer üyeleri ile kimliğini gizlemek suretiyle etkileşimde bulunmak ve

daha özgür davranabilmek için kullanılıyordu.
Maskeler, her vatandaşı maddi durumu, sınıfı veya statüsü ne olursa olsun eşit yapmanın bir yolu olarak algılanıyordu.
Zamanla gelişen huzursuzluk ve ahlaki bozulma sonunda,

günlük hayatta maskelerin giyilmesi yasaklandı ve sadece yılın belli ayları ile sınırlandı.

Dottore Peste maskesi, şehri vuran veba salgınının eseri. Bu nedenle gerçek bir maske olmayan, veba salgınlarına maruz kalanları ziyaretlere giden yerel veba doktorları

tarafından kullanılan bir kılıftı.
Dottore Peste kıyafeti, doktorun kendini koruyabilmesi için, tüm yüzü kaplayan, kristal gözlerin bulunduğu bir maskeydi. Aynı zamanda doktorun soluduğu havayı temizlemek için baharat veya otlarla doldurulmuş bir gagayı da içeriyordu.