Thread by @magago

Estou mergullado no proceso de corrección das probas da miña nova novela, e gustaríame compartir convosco algunhas reflexións sobre ese traballo.

1) Toda edición dun texto é un proceso de estrañamento do que escribiches. A cada nova volta distánciaste máis da obra. Tes que vela desde fóra, friamente. Pero o paso definitivo é cando o texto pasa do teu word cara a maqueta da editorial.

2) E pasas de pantalla a papel. Comeza un proceso inconsciente. Ao velo na maqueta da colección, o teu texto fala cos doutros autores xa editados. Quéiralo ou non, vas comparalo. Está á altura? Encaixa? Que pensará o lector AQUÍ e AQUÍ? Non te podes volver tolo con iso.

3) Don DeLillo ten falado do valor gráfico do texto na maqueta. A maqueta fálanos dun xeito novo. Xulgas o tamaño dos parágrafos, a cadencia dos diálogos, tamén pola composición. E a composición revela os furados do teu texto. Ves cousas novas, redundancias, sintaxes raras.

4) Haberá a quen lle pareza un traballo tedioso, pero é intenso. Un bo editor (os meus en @Xerais sempre o son) é coma un anxo da garda que atopará as vulnerabilidades. A revisión permíteche coidar as palabras. Cambiar "envolvente" por "cuadrofónico", por pertinencia. E ghosalo!

5) Ao principio desta corrección, tirábame dos pelos que non teño. Non me gustaba o texto. Como podía ser? Estaba aterrado. A partir da páxina 200 comecei a respirar.

6) Tiña medo ata que me decatei de que en todos os meus libros sempre me pasou o mesmo. Ese medo coas primeiras probas da editorial dase pola sensación de perda de control. Xa non hai volta atrás, amigo, pensas. Máis vale que isto sexa decente.

7) Aínda que sintas mágoa polo editor, non hai que ter medo a esborrallar. Como ao redactar novas, ninguén sabe polo que pasaches para escribir, só vai ver o resultado final. Os lectores serán comprensivos, crueis, incondicionais. Pero van dedicar parte da súa vida a ti.

8) Escribir non é un negocio. Hai mil cousas que dan máis cartos. Escribir é un acto de amor. De comunicación. De confidencia. Ler é un acto de confianza, un préstamo de tempo que te dan. E non podes defraudar. Aínda que ás veces as probas parezan un campo de batalla.