میدونید قبل از کورونا آرزوهامون چی بود؟ اینجوری برنامه ریزی کرده بودیم که تا دو سه سال دیگه(از الان) شرکت خودمون رو داشته باشیم. یک شرکت کوچک جمع و جور با سرجمع ۶ تا کارمند در شروع کار. واقعا نشسته بودیم به جزئیاتش فکر کرده بودیم. من با تمام وجود چند نفری بودن که میخواستم براشون
کاری بکنم. اینکه بیارمشون کنار خودمون تا حداقل یه مدتی باهم کار کنیم که در کمترین حالت یه سابقه کاری برامون درست بشه و آینده دار بشیم همه. این آرزو یه چیزی بود که واقعا شدنی بود. کاراش رو شروع کرده بودیم و اون موقع می‌گفتیم خب بابا ٣، ۴سال وقت داریم هنوز و میتونیم
آروم آروم بریم جلو.
الان هم شدنیه ولی بعد از این یکسال از نظر جنبه روانی قضیه، این آرزو خیلی دور بنظر میاد. خیلی خیلی دور. وقتی به جزئیاتش فکر میکنم، اینقدر عصبانی میشم که نهایت نداره. فکر میکنم که کل کائنات داره انگشت وسطش رو نشونمون میده و ماهم باید یه کاری بکنیم و
الان هم شدنیه ولی بعد از این یکسال از نظر جنبه روانی قضیه، این آرزو خیلی دور بنظر میاد. خیلی خیلی دور. وقتی به جزئیاتش فکر میکنم، اینقدر عصبانی میشم که نهایت نداره. فکر میکنم که کل کائنات داره انگشت وسطش رو نشونمون میده و ماهم باید یه کاری بکنیم و
موفق بشیم، بعدش انگشت وسطمون رو برای کائنات ببریم هوا!
توی تمام زندگیم هِی تا جایی که تونستم فعالیت و کردم و از این شاخه به اون شاخه پریدم و هی کارای دیوانه‌وار و بی‌ربط به هم انجام دادم، هی یه چیزی رو شروع کردم و نصفه ول کردم و رفتم سراغ یه چیز دیگه. دلایل مختلفی هم براش بود.
توی تمام زندگیم هِی تا جایی که تونستم فعالیت و کردم و از این شاخه به اون شاخه پریدم و هی کارای دیوانه‌وار و بی‌ربط به هم انجام دادم، هی یه چیزی رو شروع کردم و نصفه ول کردم و رفتم سراغ یه چیز دیگه. دلایل مختلفی هم براش بود.
ولی مهمترینش ذات خودم بود. من واقعا تنبلم. ینی اگر یک لحظه بیکار بشینم‌ها، حتی اگر یه "ایلان ماسک"ای باشم که ٣٠ساله کار کرده و تریلیاردر هم شده و هزار جور موفقیتِ شیرین داشته، اون سکون اینقدر بهم مزه میده که دیگه نمیخوام از سر جام پاشم؛ چه برسه به اینکه الان اینی هستم که هستم!
گشادیِ این یکسال رو چی میتونه از جون من بکشه بیرون واقعا؟!
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
