١/١٠ در ج‌ج٢ ایتالیا در جبهه متفقین وارد جنگ شد اما بیشتر به عنوان کشور قربانی جنگ از آن یاد می‌شود. بین سالهای ١٩٢٢ تا ١٩٢۵ که خشونت فاشیست‌ها در سراسر این کشور رو به افزایش بود، اعتراضات زیادی در مطبوعات و جامعه ایتالیا صورت گرفت که خواهان محاکمه عاملان آن بودند.
٢/١٠ اما شعاری که توسط فاشیست‌ها بیش از همه تبلیغ می‌شد عبارت Me ne frego بود یعنی "اهمیت نمیدم'. یعنی اهمیت ندادن به کشته شدن در برابر تحقق اهداف، یعنی اگر تو مخالفت کردی و کشته شدی 'به من چه' یعنی اگر به حقوق دیگران تجاوز شد 'به من چه'. آهنگ‌هایی با این مضمون ساخته شد 
٣/١٠ طرفداران موسولینی آن را بر لباس خود حک کردند. این ذهنیت چشم‌پوشی و اهمیت ندادن شرط اعطا پست و مقام اداری بود و موسولینی آن را فلسفه حزب می‌دانست و به آن رنگ میهن‌پرستی داد. مردم به تدریج این روند جدید را پذیرفتند و از باور به اصول اخلاقی یک جامعه متمدن دست کشیدند.
١٠/۴ به عبارتی آنها پذیرفتند که ترور جزیی از واقعیت دنیای سیاست است، و در نهایت به چشم‌پوشی و حتی نشناختن جنایت و تجاوز عادت کردند. بعد از رژه در رم در سال ١٩٢٢ ابتدا فروچیو یکی از رهبران کمونیسم توسط لباس شخصی‌ها کشته شد. سپس نوبت به جیاکو موتراتی رهبر سوسیالیست‌های ایتالیا رسید
١٠/۵ که با صدای بلند اعتراض خود را به موسولینی اعلام می‌کرد و نسبت به آینده تاریک ایتالیا هشدار می‌داد. او هم با ضربات چاقو به قتل رسید. جیووانی آموندلو رهبر لیبرال‌های ایتالیا با مقاله‌ها و سخنرانی‌های فضای سیاسی اجتماعی را را محکوم می‌کرد. او نیز مورد ضرب و شتم قرار گرفت
١٠/۶ و در اثر شدت جراحات جان سپرد. در ژانویه ١٩٢۵ موسولینی در برابر پارلمان حاضر شد و مسوولیت همه آن کارها را به عهده گرفت. او نه تنها محکوم نشد و قدرت خود را از دست نداد، بلکه پارلمان قدرت کامل را نیز به او اعطا کرد. در این روز دموکراسی ایتالیا پایان یافت و فاشیسم متولد شد.
٧/١٠ همه اینها در حالی رخ داد که محبوبیت موسولینی رو به افزایش بود. هیتلر در اوج قدرت پایگاه اجتماعی و مقبولیت عمومی مانند موسولینی را نداشت. در واقع خط‌مشی فاشیستی تنها به همرنگ کردن دیگران به شکل مورد نظر خود نبود بلکه در حالت کلی بی‌تفاوت کردن مردم و عدم مخالفت آنها بود.
https://twitter.com/jareddiam/status/1349989843665764353
٨/١٠ ارزشهای اجتماعی تنها مانعی بودند برای پیروزی نهایی و تحقق آرمان‌های فاشیستی. اما مردمی که در برابر تجاوز به حقوق دیگران سکوت کردند، خود نیز بهای سنگینی پرداختند. در طول ج‌ج٢ سربازان ایتالیایی در صحرای لیبی و مصر و کوههای آلبانی و یونان و یا در سرمای استالینگراد کشته شدند.
٩/١٠ در سال ١٩۴٣ بعد از شکست‌های نظامی پیاپی دولت موسولینی سقوط کرد، و ایتالیا به اشغال آلمان در آمد. دورانی که مرگبار و ویرانگرتر از همیشه برای مردمان ایتالیا بود. یهودیان ایتالیایی به آشوویتز و مردمان عادی که مخالف اشغال آلمان بودند در کمپ Mauthausen جان خود را از دست دادند.
١٠/١٠ تمام اهالی روستاهای زیادی کشته شدند و بسیاری هم در رم دسته‌جمعی اعدام شدند. هنگام عقب‌نشینی نیز ارتش آلمان تمامی زیرساخت‌های این کشور را نابود کرد تا چیزی به دست متحدین نیفتد. مردم ایتالیا قربانی نیروهای مخربی شدند که بسیاری از آنها ناخواسته در قدرت‌گیری آن نقش داشتند.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
