١/٧ از سال ١٩٩٢ تا ٢٠٠٧، بیش از ۶۴٠٠٠ عملیات جستجو در پارک‌های ملی آمریکا برای یافتن افراد گم شده صورت گرفت. روزانه ١٢ نفر! متوسط زمان یافتن آنها هم ١٠ساعت بود. اگرچه به اندازه‌ای نیست که خطر مرگ داشته باشد، اما آنقدری هست که فرد به شدت ترس را تجربه کند.
٢/٧ از سال ٢٠٠٧ تعداد گم شده‌ها به شدت کاهش پیدا کرد که دلیل آن گوشی‌های هوشمند بود. آیفون ١ نقشه و اینترنت و SMS داشت، و سال بعد نیز اپل GPS را نیز افزود، که مسیریابی‌ها را آسانتر و گم شدن را سخت‌تر کرد. اما هزاران دلیل برای گم شدن در طبیعت وجود دارد، و همچنان مردم گم می‌شوند.
٣/٧ روانشناس کانادایی کِنِت هیل با مطالعه بیش از ٨٠٠ مورد جستجو نشان داد که افراد گم شده مستقل از ملیت، تجربه، سن و نژاد با یک الگوی قابل پیش‌بینی ترکیبی از رفتارهای مشابه از خود نشان می‌دهند. بیشتر افراد گم شده هم مردهای بین ٢٠تا ٣٠ساله هستند.
٧/۴هنگامی که فرد گم می‌شود ابتدا یک حمله شدید احساسی را تجربه می‌کند، انگار که منطق خود را از دست می‌دهد و حتی آموزش‌هایی که دیده را فراموش می‌کند. همانند رباتی که با یک راهنمای قدیمی برنامه‌ریزی شده که پر از خطا و باگ است. شخص بی‌هدف حرکت می‌کند به امید اینکه جای آشنایی را ببیند
٧/۵ گاهی حتی همین جابجا شدن‌های بی‌هدف باعث گم شدن فرد می‌شود. هنگامی که حمله اولیه آدرنالین آرام می‌شود، فرد کمی منطقی‌تر تصمیم می‌گیرد. اینجا هر مسیری را دنبال می‌کند، مانند رودخانه و حتی ردپای حیوانات. هنگامی که این نیز به جایی نرسید، دستپاچگی دوباره آغاز می‌شود.
٧/۶ اینجا بهترین تصمیم باید برگشتن از مسیر قبلی باشد، اما بسیاری از آن امتناع می‌کنند و جهت کاملا جدیدی را انتخاب می‌کنند. چرا که پذیرش اشتباه بودن تصمیم قبلی تلخ است و فرد از بازگشت به نقطه اولیه هم هراس دارد. در صورتی که ادامه بی‌هدف راه رفتن تنها باعث بیشتر گم شدن می‌شود.
٧/٧ بالاخره فرد در نقطه‌ای تسلیم می‌شود و کاری را انجام می‌دهد که از اول باید انجام می‌داد: هیچ کاری نکردن و انتظار. از پیدا کردن سوزن در انبار کاه دشوارتر، پیدا کردن سوزنی است که حرکت می‌کند. در بررسی‌های کنت هیل تنها در دو مورد فرد منتظر ماند، پیرزنی ٨٠ساله و کودکی ١١ ساله.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
