Thread by @JaredDiam

١/١۴ آگوست ١٩١٩ یک روز صبح میلتون اریکسون ١٧ساله، که بعدها روانشناس سرشناسی شد، هنگامی که از خواب برخواست در اثر ابتلا به فلج اطفال بخشی از بدن او فلج شد. در حالیکه در اتاق روی تخت خوابیده بود، صحبت‌های پزشک را شنید که به مادرش گفت او تا فردا صبح دوام نخواهد آورد.

٢/١۴ به تدریج وارد کما شد اما ٣روز بعد هوشیاری خود را به دست آورد. اگرچه کنترل بیشتر اعضا خود را از دست داد و تنها می‌توانست چشم خود را کنترل کند، که به او اجازه می‌داد فضای محدود اتاق خود را ببیند. دنیای کسل‌کننده او محدود شده بود به دیدن پدر و مادر، ٧خواهر، ١برادر و پرستار.

٣/١۴ یک روز به دقت به گفتگوی خواهرانش نگاه کرد و نکاتی را دریافت که تا کنون متوجه نشده بود. تن صدا و حالت چهره مستقل از کلام نشانه‌ها و معانی دیگری از ظاهر گفتار داشت. طی روزهای آینده بیشتر دقت کرد، و انواع نه گفتن‌ها را دسته‌بندی کرد.

۴/ پی برد که اگر آدم‌ها بگویند بله اما نیت اصلی آنها نه باشد، این تضاد در زبان بدن آنها مشهود است. یکبار هم به حالت خواهرش در هنگام تعارف کردن سیب دقت کرد و با دیدن فشردگی عضلات صورت و حالت دست به راحتی متوجه شد که تنها تعارف است و اصلا تمایلی به تقسیم کردن آن ندارد.

۵/ هنگامی که خواهرانش بر سر تخت او حاضر می‌شدند از نبض رگهای گردنشان می‌فهمید که چقدر مضطرب هستند. از آنجا که خود توانایی مشارکت در گفتگوها را نداشت، ذهن او کاملا بر تحلیل حالت چهره، دست، نحوه نفس کشیدن و تن صدا متمرکز بود.

۶/ حس شنوایی او هم تقویت شده بود. این ارزیابی‌ها رفتارها برای او به یک بازی تبدیل شد، با شنیدن یک گفتگو سعی می‌کرد که رفتار آینده و معنای واقعی گوینده را حدس بزند. گویی که در حالت نیمه فلج، به توانایی شناخت مسیر دیگری از ابراز معنا و احساسات آدمی دست یافته بود.

٧/١۴ بعد از ١سال به تدریج نشانه‌هایی از بهبود در وضعیت فیزیکی او دیده شد که با تمرین بالاخره توانایی راه رفتن را هم بدست آورد. تصمیم گرفت در پزشکی و روانشناسی تحصیل کند، و روش مخصوص خودش را پایه‌گذاری کرد. درحالیکه دیگر روانشناسان بر گفتگو و مرور کودکی مراجعه کننده برای ریشه‌یابی

٨/١۴ تکیه داشتند، اریکسون بر حالت فیزیکی فرد توجه داشت که دریچه‌ای بود به ذهن و نیت بیمار. شرایطی را فراهم می‌کرد تا بیمار کاملا احساسی راحتی کند و از روی صدا، حالت چهره و بدن و حتی نحوه راه رفتن سیگنال‌های مخفی را رصد می‌کرد. هر چه بیشتر از قبل به عمق ارتباط غیرکلامی پی برد.

٩/١۴ متوجه شد که در گفتگوها آدم‌ها کمتر مستقیم منظور خود را بیان می‌کنند. در نتیجه از آنچه که مقصود خودش بود فاصله گرفت و تنها به شخص دوم متمرکز شد، و دید که آدم‌ها چقدر آگاهانه و ناآگاهانه نشانه‌های زیادی در انتقال معنا و نیت خود به کار می‌برند.

١٠/١۴ همچنین پی برد که آدم‌ها فقط به خود متمرکز هستند و هیچ تلاشی برای درک دیگران نمی‌کنند. در واقع دشواری زندگی آدم‌ها را به درون خود هل می‌دهد و ظرفیت ذهنی برای مشاهدات ساده اطراف باقی نمی‌ماند.

١١/١۴ تخمین زده می‌شود ۶۵٪ از ارتباطات انسانی غیرکلامی است، که ما تنها ۵٪ آن را متوجه می‌شویم. تمام توجه ما به کلام طرف است که معمولا هم احساس و نیت واقعی طرف را در بر نمی‌گیرد. نتیجه از دست دادن این اطلاعات چشم بسته پاسخ دادن، سو تفاهم، و ناتوانی در اثرگذاری بر دیگران است.

١٢/١۴ زبانی که با بخش حیوانی ما بیشتر مرتبط است و عصب‌های mirror neurons ما را درگیر می‌کند. آدمی از کودکی نقش بازی کردن و مخفی کردن فکر و احساسی خود را می‌آموزد تا بتواند از خود دفاع کند. به اندازه‌ای این نقش بازی کردن حالت پیش فرض ما است که این واقعیت آن را فراموش می‌کنیم

١٣/١۴ دقت در گفتار و رفتار خود ما با اعضا خانواده یا محل کار نشان می‌دهد که چگونه در موقعیتهای مختلف تن صدا، حرکت دست و چهره و نحوه بیان ما تغییر می‌کند. آدمی موفقترین حیوان اجتماعی است، و اجداد خیلی دور ما قبل از تکامل زبان، با برقراری ارتباط ساده از دیگر جانداران پیشی گرفتند.

١۴/١۴ از همین رو علاوه بر زبان، بدن ما همچنان در هنگام ارتباط گویا و حاوی معنا است. ما از ناگفته‌های خود آگاهیم و این حالت درونی خود را می‌توانیم درک ‌کنیم. در ارتباط با دیگران نیز نباید فقط به ظاهر کلام آنها تکیه کنیم.

نقل از کتاب Laws of Human Nature