Thread by @JaredDiam

١/١۵ اواخر قرن ١٣ گوبلای خان از نوادگان چنگیز خان قدرتمندترین فرد روی زمین بود و بنا بر رسم خانوادگی با ارتش خود و با خشونت و سبعیت زیاد چین را درنوردید. سپس نظرش به مجمع جزایر کوچک همسایه چین یعنی ژاپن جلب شد. در سال ١٢٧۴ ناو دریایی گوبلای خان با ٣٠هزار نیرو و تعداد زیادی کشتی

٢/١۵ به سمت ژاپن حرکت کرد. در نزدیکی مقصد، در اثر طوفان نیمی از نیروهای مهاجم جان خود را از دست دادند، و گوبلای خان عقب‌نشینی کرد. هفت سال بعد گوبلای خان مصمم‌تر با ١۴٠هزار نیرو به سمت ژاپن حرکت کرد و ارتش کوچک ژاپن انتظار آنها را می‌کشید.

٣/١۵ این‌بار نیز در آستانه رسیدن به ساحل مهاجمان اسیر طوفان شدند، و یکی از بزرگترین شکست‌های دریایی تاریخ رقم خورد. ژاپنی‌ها که دوبار معجزه‌‌وار از نابودی نجات یافتند، آن را تقدیر خدایان دانستند و به آن لقب 'باد الهی' یا به ژاپنی kamikaze دادند.

۴/ در اکتبر ١٩۴۴، ٢۴ خلبان ژاپنی از پایگاه هوایی Clark در نزدیکی مانیل برخاستند و هدف آنها متوقف کردن 7th fleet آمریکا در هنگام حمله به فیلیپین بود که فیلیپین آخرین سنگر قبل از سرزمین ژاپن بود. اما عملیات آنها از ابتدا هم برگشتی نداشت.

۵/ این اولین حمله رسمی بدون بازگشت خلبانان ژاپنی بود که kamikaze نام داشت، به این امید که همانند طوفان‌ها باعث شکستن دشمن شود. ایده اینگونه حمله بعد از اینکه آخرین کشتی جنگی و بیشتر توان هوایی ژاپن در دریای فیلیپین از بین رفت، به ذهن کاپیتان اوکامورا رسید.

https://twitter.com/jareddiam/status/1258583232150454272

۶/ هزاران نفر برای Kamikaze داوطلب شدند. ضعف نیروی هوایی ژاپن به اندازه‌ای بود که بعضی از خلبانان شهادت‌طلب کمتر از ۵٠ساعت سابقه پرواز داشتند. در طول جنگ هم چیزی که هرگز از ارتش ژاپن در هنگام فشار زیاد انتظار نمی‌رفت تسلیم شدن بود. از ابتدای جنگ هرگاه سوخت هواپیما تمام می‌شد

٧/١۵ یا اگر آسیب می‌دید، خلبان به جای فرود امن، آن را به سمت کشتی دشمن هدایت می‌کرد. از آغاز جنگ هم این حرکت شهادت‌طلبانه وجود داشت و فقط هم ویژه نیروهای هوایی نبود. سربازان ژاپنی اگر جایی گیر می‌کردند، دیوانه‌وار به سمت آمریکایی‌ها می‌دویدند و فریاد می‌زدند زنده باد امپراطور.

٨/١۵ این عمل به اندازه‌ای رایج بود که آمریکایی‌ها اسمی برای آن انتخاب کردند: Banzai. برای مثال در سال ١٩۴٣، کلنل یامازاکی و نیروهایش که توسط آمریکایی‌ها و کانادایی‌ها در جزیره Attu در آلاسکا محاصره شده بودند، عملیاتی را ترتیب داد که چیزی کم از خودکشی نداشت.

٩/١۵ سربازان ژاپنی با هر چه که پیدا کردند حمله‌ور شدند و آمریکایی‌ها را غافلگیر کردند، و بالاخره توسط خط دوم محاصره متوقف شدند. از ٢٩٠٠ سرباز ژاپنی تنها ٣٠ نفر باقیماندند و ۵٠٠ آمریکایی را نیز کشتند. یک سال بعد، سربازان آمریکایی در جزیره Saipan که تحت کنترل ژاپن بود پیاده شدند.

١٠/١۵ بعد از مدتی نبرد نیروهای ژاپنی به گوشه شمالی جزیره رانده شدند، و شکست نزدیک بود. خبر به امپراطور هیروهیتو رسید و فرمان داد که هیچ ژاپنی نباید زنده بماند. ژنرال سایتو به تمامی سربازان دستور داد با هر چه که دارند دیوانه‌وار به سمت دشمن حمله کنند.

١١/١۵ تمام ۴٠٠٠ سرباز ژاپنی کشته شدند و ٨٠٠ غیرنظامی نیز قبل از رسیدن سربازان آمریکایی با سقوط از دره و روشهای مختلف خودکشی کردند. این فرهنگ خودکشی یا همان حمله شهادت‌طلبانه به قرن ١٢ و دستورالعمل سامورایی‌ها به نام bushido برمی‌گردد که مرگ را مقدس‌تر از تسلیم شدن می‌دانست.

١٢/١۵ در واقع خودکشی در فرهنگ ژاپنی پذیرفته شده بود، و در صورت شرم و یا شکست قابل احترام بود. نشانی از نترسیدن از حتی مرگ بود. در واقع در ژاپن همچنان آمار خودکشی در مقایسه با دیگر کشورهای پیشرفته همچنان بالا است. از طرفی در زمان ج‌ج٢ دستگاه تبلیغاتی ژاپن،

١٣/١۵ آمریکایی‌ها را چنان هیولایی تصویر کرده بود که مرگ بهتر از شکنجه توسط آمریکایی‌ها بود. در حالیکه آمریکا در پایان جنگ به ترتیب ١میلیون و نیم میلیون اسیر آلمانی و ایتالیایی داشت، این عدد برای ژاپنی‌ها تنها ٣٠هزار نفر بود.

١۵/١۴ کامیکازا اگرچه زمانی رواج پیدا کرد که تقریبا تکلیف جنگ معلوم بود و نرخ موفقیت آن هم کمتر از ٢٠٪ بود، اما ضربه موثری به نیروی دریایی آمریکا وارد کردند. ژاپن با حدود ٣٠٠٠ خلبان کامیکازی نزدیک به ۴٠کشتی جنگی را غرق کرد و ۵٠٠٠ سرباز آمریکایی و انگلیسی را به کام مرگ فرستاد.

١۵/١۵ همین سرسختی ژاپنی‌ها عاملی شد که تخمین تصمیم‌گیرندگان آمریکا نشان می‌داد حمله زمینی به ژاپن می‌تواند به کشته شدن نیم میلیون سرباز آمریکایی منجر شود.