Thread by @siderialexandra

Περί οικογενειακού δικαίου ο λόγος και επικείμενης ιστορικής τροποποίησης:
Όταν ελέω πανδημίας, αποφασίζεις να προβείς σε ριζικές τομές στον πυρήνα του Αστικού Δικαίου αγνοώντας νομοθετικά επείγοντα της πανδημίας καταργείς de facto το χρονικό παράγοντα της καλής νομοθέτησης.

Σε δεύτερο χρόνο, όταν με ένα μόνο νομοσχέδιο επεμβαίνεις στη λειτουργική δομή της δικαστικής αλυσίδας χωρίς καν τη σύμφωνη γνώμη σχετικών φορέων όπως η Ελληνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της οποίας οι γνώμες παρέχονται στο ΕΔΔΑ σε δίκες

αγνοείς την προαπαιτούμενη στάθμιση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων τις οποίες προαπαιτεί ένας πραγματικά καλός νόμος. Επιπλέον, όταν το προς ψήφιση νομοσχέδιο παρουσιάζεται από γνωστικά αναρμόδιο υπουργό τίθεται σε αμφιβολία εν συνόλω, τόσο επί της αρχής και κατά άρθρο.

Ειδικότερα, η τελευταία μεταρρύθμιση που είχαμε στο οικογενειακό δίκαιο ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '80. Έκτοτε, το αστικό όπως και όλοι οι κλάδοι, επηρεαζόταν νομολογιακά και από την ενσωμάτωση υπερεθνικών κειμένων.

Το βασικό πρόταγμα είναι η κοινή άσκηση της επιμέλειας ενός τέκνου ρύθμιση που διαβρώνει το ουσιαστικό συμφέρον του τέκνου εν τέλει καθώς περιλαμβάνει μακροσκελή διαδικασία η οποία στηρίζεται σε αρκετές στερεοτυπικές παραδοχές.

Να τονίσουμε πως η συνεπιμέλεια, επί του πρακτέου ζητείται και ρυθμίζεται με συμφωνία των γονέων με τις κείμενες διατάξεις. Πράγματι, σε πολλές υποθέσεις ο ένας από τους δύο γονείς δε θα ανταποκριθεί ως όφειλε και εκεί υπάρχουν και άλλοι τρόποι συμμόρφωσης/εξαναγκασμού.

Συνεπώς το επιχείρημα περί εκσυγχρονισμού, καταρρίπτεται από την πραγματικότητα. Ο λεγόμενος ποιοτικός χρόνος και η κακή άσκηση γονικής μέριμνας εμπεριέχουν παγίδες και για τους δύο γονείς. Παραπέμπω στους διαδικαστικούς μηχανισμούς εξακρίβωσης των δύο αυτών ισχυρισμών.

Παράλληλα, ο θεσμός του ''οικογενειακού δικαστή'' και η αυξημένη παρουσία των διαμεσολαβητών δυνητικά προκαλεί αύξηση των σχετικών υποθέσεων και κορεσμό του ζητήματος. Η διδακτική κατεύθυνση της ΕΣΔΙ τροποποιείται για τρίτη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα και η

κρίση του ποινικού δικαστή (αφού λόγος αποκλεισμού από τη συνεπιμέλεια είναι η καταδίκη για ενδοικογενειακή βία) θα συγκρούεται με την κρίση ενός διαμεσολαβητή, περιπλέκοντας γονείς που θα μπορούσαν με την τρέχουσα θεσμική διάταξη να είχαν λύσει τις διαφορές τους χωρίς ταλαιπωρία

Δε χρειαζόμαστε ξεχωριστή κατηγορία δικαστών που θα συγκρούονται με διαμεσολαβητές, η κακή άσκηση γονικής μέριμνας δεν έχει κατοχυρωθεί αναλυτικά καθώς οι ισχυρισμοί πολλές φορές είναι ανυπόστατοι,η διαμεσολάβηση μπορεί να γίνει και χωρίς να πληρώσουν επιπλέον από

επαγγελματία ψυχικής υγείας πχ που δυνητικά θα γνωρίζει καλύτερα μηχανισμούς διαπίστωσης βέλτιστου συμφέροντος τέκνου, το 1/3 δεν αναλύεται γιατί αποτελεί ικανό χρόνο ψυχοσωματικής ανάπτυξης.

Μεγάλο κομμάτι από τους ισχυρισμούς σε μία διένεξη διαζυγίου είναι στρατευμένο με συγκεκριμένη επιδίωξη, το υπάρχον πλαίσιο εξυπηρετεί καλύτερα από έναν νέο μηχανισμό με σοβαρές επιφυλάξεις και προσωπικά δεν έχω διακρίνει πώς επιλύεται η γονική αποξένωση εφόσον για εξαναγκασμό

με την προτεινόμενη ρύθμιση, ο έτερος γονέας ειδικά τώρα θα αδυνατούσε να κάνει το ο,τιδήποτε. Προσωπικά, περιμένω πολλά δικαστικά λάθη να επικυρώνονται από τους διαμεσολαβητές σε ένα εξαιρετικά ανεπαρκές και ατελέσφορο νομοσχέδιο.

Μην αρχίσω για τον αποκλεισμό των ΛΟΑΤΚΙ+, οικονομικά κριτήρια και πρακτικά προβλήματα που θα έπρεπε να ρυθμίσει το νομοσχέδιο γιατί θα γράφω μέχρι αύριο. Μάλλον πρέπει να ανοίξω ιστολόγιο-tbd