Thread by @siderialexandra

H ανησυχία που είχε προκύψει κάποιους μήνες πριν με το #μουσικότρομονομο υλοποιείται στην περίπτωση του Σπύρου Γραμμένου και την επίκαιρη κοινοβουλευτική ερώτηση που προκάλεσε πρόσφατη τηλεοπτική του παρουσία. Ειδικότερα:

Ο δημιουργός, κατόπιν αιτήματος από συντελεστές κρατικής τηλεοπτικής εκπομπής ερμήνευσε τραγούδι τιτλοφορούμενο ''Μαμά, μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος''. Αυτό, οδήγησε δυο συντηρητικούς βουλευτές να καταθέσουν ερώτηση που υλοποιεί τις αμφιβολίες για την ερμηνεία του άρθρου

8 του νόμου Λιβάνιου. Προκαλεί εντύπωση η συσχέτιση του τραγουδιού με την υπόθεση της Marfin που ενώ διευκρινίζεται και στο κείμενο της ερώτησης ότι δεν είναι βεβαία, αποτελεί βάσιμο έδαφος για αμφιβολία εκ μέρους των βουλευτών. Θεωρείται, πως το τραγούδι παρακινεί σε βία.

Η δυνατότητα έκφρασης επίσημης αμφιβολίας και επιθυμίας ελέγχου περιεχομένου εκπομπών ωστόσο προστατεύεται, σε ευρύτερο πλαίσιο, από την ίδια την έννοια της γενικής κατοχύρωσης μίας ελευθερίας ενός θεσμού στο σύνολο της. Εν προκειμένω, έκφρασης.

Χρειάστηκε πολύς χρόνος, μελάνι και θυσίες για να ξεφύγουμε από τον έντονο κρατικό παρεμβατισμό σε περιεχόμενο ΜΜΕ και η κινηση αυτή θυμίζει έντονα Αμερική του 1920 όπου άρχισαν να εμφανίζονται πρώτες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου με κριτήρια περιορισμού.

Στα καθ'ημάς, ο δημιουργός δεν μπορεί να θεωρηθεί καθαρά τυπολατρικά μιλώντας, ως παρακινητής σε δράσεις βίας. Παρουσίασε το έργο του και ενίσχυσε την πολυφωνία στην ενημέρωση δίνοντας ένα ακόμη ερέθισμα.

Η δημόσια δε ραδιοτηλεόραση οφείλει να είναι ουδέτερη και να αφιερώνει ισότιμο χρόνο σε όλες τις απόψεις. Συνεπώς ο αρνητικός αυτός περιορισμός που επιχειρείται προκαλεί μόνο αρνητικές ενέργειες. Αν πάλι, θέλουμε να δούμε και τη νομική κατοχύρωση του θέματος:

Για αρχή το άρθρο 5 παρ. 1 Σ για ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας και το 14 παρ. 1 Σ όπου διαβάζουμε «Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας του νόμους του Κράτους».

Μετά το 14 παρ 2 όπου διαβάζουμε «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται», δηλαδή μας δίνει τη θετική υποχρέωση των ΜΜΕ να βοηθούν στη διαμόρφωση του δημοκρατικού φρονήματος των πολιτών με την ανάδειξη όλων των ζητημάτων.

Υπερεθνικά, έχουμε το 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το 19 του Διεθνούς Συμφώνου Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, το 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που μιλούν για ελευθερία έκφρασης.

Απο εκεί και πέρα, εφόσον οι βουλευτές δεν εξηγούν πώς η εκτέλεση σε τηλεοπτικό χρόνο προσβάλλει τα χρηστά ήθη ή υπάρχοντες άλλους περιορισμούς, έχουν οι ίδιοι αναιρέσει μεγάλο κομμάτι της δυνατότητας του καθενός από εμάς για ελεύθερη έκφραση των απόψεων του.

Η κριτική σε μία δημόσια εμφάνιση από τον έλεγχο του περιεχομένου έιναι εντελώς διαφορετικά ζητήματα. Τέλος, να θυμίσουμε ότι αυτή την περίοδο έχει παρατηρηθεί δραματική αύξηση των ελευθεριών και δικαιωμάτων με φόβο μετατροπής σε αστυνομοκρατούμενο κράτος.