Thread by @Lumina_Luceat

#เมงุยูจิ #ฟุชิอิตา #LuminaJJKFanfic

I want to eat you alive☕

"กาแฟดำอีกแล้วหรอฟุชิงุโระ"

"นายเองก็กินแต่ของหวานๆเหมือนเดิมนะอิตาโดริ"

"ก็ฉันชอบนี่! นายนะกินแต่อะไรขมๆทั้งนั้นเลย"

ฟุชิงุโระหัวเราะในลำคอพร้อมจิบกาแฟดำ ดวงตาสีเขียวเหลือบมามองเพื่อนผมชมพูที่นั่งฝั่งตรงข้าม

"กินของหวานเยอะๆระวังอ้วนละกัน"

"อุ๊ก ฉันออกกำลังกายทุกวันไม่อ้วนหรอก!"

"งั้นระวังเป็นเบาหวานแทน"

"ฟุ ชิ งุ โระ!"

เมื่อเห็นใบหน้าบู้บี้ของเพื่อนสนิทฟุชิงุโระก็ยกยิ้มจางๆใต้แก้วกาแฟโดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็น อิตาโดริก็กระฟัดกระเฟียดหยิบสตอรวเบอร์รี่สมูทตี้เพิ่มวิปครีมของตัวเองมากิน

ฟุชิงุโระและอิตาโดริเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยม.ปลายแล้ว แม้ตอนนี้พวกเขาจะอยู่มหาลัยก็ยังคงสนิทสนมกลมเกลียวเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าสนิทกันแค่ไหน พวกเขาก็ยังมีความลับที่ไม่ยอมบอกกันและกัน

"ฟุชิงุโระนายกินน้อยไปนะ"

"งั้นหรอ"

"นายกินแต่แซนวิชนี่นา แล้วมันจะไปอิ่มได้ยังไงกัน"

"ฉันว่านายกินเยอะมากกว่าอิตาโดริ"

เขาพูดพร้อมมองข้าวกล่องที่อิตาโดริทำมาหนึ่ง ข้าวปั้นหนึ่ง ขนมปังอีกสองและนมอีก1กล่อง ถึงเขาจะกินแค่แซนวิชแต่อย่างน้อยมันก็อิ่มนะ

"ก็จริง แต่นายกินแค่นั้นจะไปพออะไร นายต้องกินโปรตีนด้วยสิ!"

ยูจิว่าพร้อมคีบเนื้อแฮมเบิร์กภายในกล่องข้าวของตัวเอง

กลิ่นของเนื้อแฮมเบิร์กที่ลอยมาแตะจมูกนั้นทำใหฟุชิงุโระกลืนน้ำลายดังเอื้อก เขาหลุบตาลงไปก่อน

“ไม่ละ นายกินไปเถอะเดี๋ยวไม่อิ่มหรอก”

“ฉันมีขนมอีกเยอะ นายกินเถอะนะ”

“ไม่ล่ะ”

“แต่ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำเลยนะ ไม่กเนจริงๆหรอ”

ดวงตาสีสวยของอิตาโดริช้อนตามองเขาด้วยสายตาออดอ้อนทำเอาเขา

ใจอ่อน แน่นอนว่าฟุชิงุโระปฏิเสธสายตานี้ไม่ได้เลย เขาเขยิบใบหน้าเข้าไปใกฃ้ๆ ทานของที่อิตาโดริป้อนมา

อึก...

"อร่อยไหม"

"อร่อยสิ"

"ฝีมือฉันสะอย่าง!"

ชายหนุ่มผมดำพยักหน้าก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานแซนวิชในมือต่อ เมื่อทานข้าวเที่ยงเสร็จพวกเขาก็เตรียมตัวไปเรียนช่วงบ่าย

"ฉันไปห้องน้ำนะ"

"โอเคๆ ฉันกับคุกิซากิไปนั่งรอนะ"

ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ

"อึก อ๊อก อ้วก!!"

ทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำฟุชิงุโระก็ล้วงคออาเจียนออกมาทันที ชายหนุ่มเอามือพิงกำแพงประครองร่างตัวเองไว้ มืออีกข้างก็ล้วงเข้าไปในลำคอให้อาเจียนออกมาจนให้หมดไส้หมดพุง

อาหารที่กินไปช่วงเที่ยงทั้งหมดถูกนำออกมา ชายหนุ่มหอบหายใจก่อนจะยืนพิงที่ประตูห้องน้ำมือ

เขาไม่ำด้อยากจะมาอาเจียนเอาอาหารที่ยูจิทำออกมาสักนิด เขาอยากกินได้เหมือนคนปกติ อยากลิ้มรสชาติอาหารที่เพื่อนสนิทตั้งใจทำ

แต่เขาทำไม่ได้

ทั้งกลิ่นเหม็นหืนของเนื้อสัตว์ รสชาติแสนสะอิดอะเอียน

เนื้อสัมผัสร่วนซุยและทุกสิ่งทุกอย่างทำเขาต้องมาอาเจียนออกให้หมด ชายหนุ่มกัดริมฝีปากแน่น ทำไมเขาถึงเป็นคนปกติไม่ได้

ทำไมเขาถึงต้องเกิดเป็น 'กูล'

ใช่ ฟุชิงุโระ เมงุมิ เป็นกูล

สิ่งมีชีวิตที่รูปร่างเหมือนมนุษย์ทุกประการ ยกเว้นเพียงแค่พวกเขากินได้แค่ 'มนุษย์' เท่านั้น

กูลไม่สามารถกินเนื้อสัตว์ได้ กูลไม่สามารถกินอาหารแบบมนุษย์ปกติได้ กูล กินได้แค่ซากศพของมนุษย์เท่านั้น

นั้นคือสาเหตุที่ฟุชิงุโระถึงต้องออกมาอาเจียนอาหารเที่ยงที่กินไป ที่เขากินไม่ใช่เพราะพิศวาสอะไร ลิ้นของกูลไม่สามารถทานอาหารของมนุษย์ได้ รสชาติของพวกมันจะน่าสะอิดสะเอียนที่สุด

แต่ที่เขากินก็เพื่อให้กลมกลืนไปกับสังคมมนุษย์ คนจะได้ไม่ผิดสังเกตว่าตัวเขาแตกต่าง

เขาไม่ได้อยากอาเจียนอาหารของยูจิออกมาเลย

เขาอยากลิ้มรสมันใจจะขาด อยากจะชมว่าอาหารที่ยูจิทำอร่อยด้วยใจจริงไม่ใช่คำโกหกเพื่อปกปิดตัวตนจะแย่ ฟุชิงุโระไม่เคยอยากที่จะเกิดเป็นกูลที่กินได้แค่มนุษย์

เขาอยากกินอ̶า̶ห̶า̶ร̶ฝ̶ี̶ม̶ื̶อ̶ ยูจิ จะตาย

ฟุชิงุโระเบิกตากว้าง เขาเอามือจะปบปาก ดวงเนตรงดงามแปรเปลี่ยนเป็นริคุกัน นัยน์ตาสีขาวถูกย้อมเป็นสีดำสนิท ดวงตาสีเขียวแปรเปลี่ยนสีแดงดุจโลหิต

สัญชาตญาณของกูลนั้นถูกปลุกขึ้นมาชั่วขณะ ความกระหายเลือดรุกลามไปทุกส่วนในร่างกายจนเกือบจะเป็นบ้า

ริมฝีปากขบกัดกันแน่นจนเลือดไหล คนผมดำพยายามอดกลั้นความกระหายในตัวลงไป ถึงแม้ว่าเดือนนี้ฟุชิงุโระจะกินอาหารไปแล้วก็ตามที แต่เมื่อใดก็ตามที่นึกถึงยูจิ ได้อยู่ใกล้ๆกับเพื่อนผมสีชมพูคนนั้น ความกระหายมันก็จะพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างหักห้ามไม่ได้

อยากกินยูจิ อยากจะลิ้มรสชาตินั้นจนใจจะขาด

แค่แอบรักเพื่อนสนิทตัวเองว่าแย่แล้ว ยิ่งอยากจะมากินเขาอีกมันยิ่งน่ารังเกียจเข้าไปใหญ่ ฟุชิงุโระเดินออกมาล้างหน้าล้างตา ก่อนจะกลับไปที่ห้องเรียนช่วงบ่าย

คุกิซาคิและอิตาโดรินั่งรอที่โต๊ะเรียบร้อย เขาเดินไปนั่งข้างๆเพื่อนผมสีชมพูทันที อีกฝ่ายกหันมายิ้มก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิด

คลิปลูกหมาให้เขาดู อิตาโดริขยับเข้ามาใกล้ๆ กลิ่นหอมของอีกฝ่ายลอยมาแตะจมูก ฟุชิงุโระกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงไปในลำคออย่างยากลำบาก ความกระหายแล่นขึ้นมาอีกครั้ง อ่า

"นายกลิ่นหอมน̶̶่า̶ก̶ิ̶น̶จัง อิตาโดริ"

ชิบละ!

ฟุชิงุโระตะครุบปากตัวเอง บัดซบ บัดซบ!! เขาหลุดพูดอะไรออกไปกัน เวรเอ๊ย!!

"นายรู้ด้วยหรอว่าฉันเปลี่ยนกลิ่นแชมพู จมูกนายไวมากนะฟุชิงุโระ"

"อ..อ่า ใช่ๆ"

ฟุชิงุโระถอนหายพรืดออกมาอย่างโล่งอก ดีจริงๆที่อิตาโดริเข้าใจคนละแบบกับที่เขาพูดออกไป เขาเอามือลูบอก เมื่อครู่หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้ว คราวหน้าต้องระวังปากให้มากกว่านี้แล้ว

การเรียนคาบบ่ายเริ่มต้นได้

อย่างน่าเบื่อหน่าย เมื่อเรียนเสร็จแล้วพวกเขาก็แยกบ้ายกันกลับบ้าน แต่วันนี้อิตาโดริและคุกิซาคิจะมาที่ห้องของฟุขิงุโระเพื่อทำงานกลุ่ม

"ฟุชิงุโระข้าวเย็นนายอยากกินอะไร"

"แค่ทำงานนี้ ไม่ต้องทำข้าวเย็นก็ได้"

"ไม่เห็นเป็นไรนี่ หมอนี้ทำอาหารอร่อยจะตายให้ทำไปเถอะ ฉันอยากกินเสต็กล่ะ"

"รับทราบ!"

"อย่าเวอร์น่า

ฟุชิงุโระทำหน้าเบื่อหน่ายเหมือนเดิมแต่ในใจกลับรู้สึกหวาดกลัว เขาต้องทำกลบเกลื่อนเหมือนปกติเข้าไว้ มันก็จะไม่มีอะไรหรอก

"แต่เสต็กอฝยากไปจริงๆ งั้นเอาครีมสตูวไหมฟุชิงุโระ กินง่ายดี"

"เอาสิ"

จริงอยู่ที่กูลกินอาหารไม่ได้ แต่ถ้าหากอะไรที่กินง่ายๆอย่างซุป

แซนวิชหรือสตูว์แบบนี้พวกเขาสามารถกลืนลงได้โดยง่ายๆ แต่ถ้าเป็นอาหารหนักๆอย่างแฮมเบิร์กหรือเสต๊กเขาคงจะต้องลุกไปอ้วกกลางคันแน่ๆ และนั้นก็จะทำให้ทั้งสองสงสัยและรู้ตัวตนของฟุชิงุโระได้ในที่สุดอย่างไม่มีข้อสงสัยเลย ดีตังที่อิตาโดริเลือกข้าวที่มันง่ายต่อการพรางตัวไปแบบนี้

เมื่อถึงห้องอิตาโดริก็ทำข้าวเย็นให้ตามที่พูด เมื่อกินจนเสร็จพวกเขาก็ไปทำงานกันตามที่ตั้งใจ

ตอนแรกที่พวกเขามานั้นช่วงเย็นแต่ในตอนนี้ก็ตกดึกแล้ว ท้องฟ้าเป็นสีเข้มเห็นแต่ดวงดาว คุกิซาคิบิดขี้เกียจ

"งั้นฉันกลับบ้านก่อนละกัน"

"ดึกแล้วนะคุกิซากิ เดี๋ยวฉันไปส่งละกัน"

"ไม่ใช่ว่านายจะ

นอนค้างห้องฟุชิงุโระหรอ"

"ฉันว่าจะกลับไปดูหนังที่ค้างต่อนะ" อิตาโดริพูดพร้อมเก็บข้าวของลงกระเป๋า

"งั้นไปก่อนนะฟุชิงุโระ ไว้เจอกันที่มหาลัย!"

"อื้อ ไว้เจอกัน"

ฟุชิงุโระยืนส่งเพื่อนทั้งสองที่หน้าประตูห้อง พอมั่นใจว่าทั้งสองกลับไปแล้วเขาก็ล็อคประตูและเดินไปอาเจียนที่ห้องน้ำทันที

เขาเบื่อกับการที่ต้องมาทำเป็นทานอาหารเหมือนคนปกติและกลับมาอาเจียนทีหลังแล้ว เขาเบื่อ เขาเหนื่อยเหลือเกิน

ขอโทษนะอิตาโดริ ขอโทษที่โกหกนาย ขอโทษที่ไม่สามารถชมอาหารนายได้อย่างจริงใจ

ขอโทษที่ฉันหลงรักมีความรู้สึกแบบนั้นกับนาย และขอโทษ

ขอโทษที่ฉันอยากกินนายจนจะบ้าคลั่งขนาดนี้

...

อิตาโดริ ยูจิ มีความลับอยู่

นั้นก็คือชายหนุ่มรู้ว่าเพื่อนสนิทของเขาไม่ใช่มนุษย์

เขารู้ว่าฟุชิงุโระไม่สามารถทานอาหารได้เหมือนมนุษย์ทั่วไป รู้ว่าฟุชิงุโระกินได้แค่ซากศพของคน

แต่เขาก็ไม่ได้บอกอีกฝ่ายไปเรื่องที่ตัวอิตาโดริรู้ถึงความลับนั้น เพราะเขาก็ยังมีความลับอีกอย่างอยู่

นั้นคื---

ปี๊ดดดด เปรี้ยง ปัง!!!

เสียงบีบแตรรถกระบะดังขึ้นพร้อมกับร่างของอิตาโดริถูกรถบรรทุกขนาดยักษ์ชนเข้าอย่างจัง ร่างของเขาที่ถูกชนจนลงไปนอนกองที่พื้นแถมยังถูกตัวรถเหยียบทับอีกรอบจนกระดูกแหลกไปเกือบทั้งร่าง เลือดสีแดงไหลเจิ่งนองอยู่บนถนน ลมหายใจของเขารวยรินใกล้หมดอยู่รอมร่อ

คนขับรถบรรทุกที่รู้ตัวว่าชนคนเข้าก็หวาดกลัวจนตัวสั่นขึ้นมา แทนที่จะลงมาดูคนที่ชนเพื่อช่วยเหลือหรือโทรเรียกรถพยาบาล เขากลับเหยียบคันเร่งหนีไปทันที ในตอนนี้มันดึกมากแล้วไม่มีรถสัญจรผ่านไปมา ถึงมีกล้องวงจรปิดแต่มันคงจะมืดจนกว่าจะมองเห็นแน่ๆ ถ้าอยากจะหนีละก้ต้องหนีตอนนี้ทันที!

ร่างของยูจิที่นอนแน่นิ่งบนพื้นซีเมนหอบหายใจอย่างรวยริน เสียงหัวใจภายในอกก็เต้นช้าลง มันค่อยๆช้าลงไปเรื่อยๆจนกระทั่งมันหยุดในที่สุด

อิตาโดริ ยูจิ ได้เสียชีวิตแล้ว

เพียงแต่ว่า...

ร่างของยูจิกระตุก หมอกควันสีดำที่ไม่ควรมองเห็นปรากฏบนร่างของชายหนุ่ม บาดแผลบนร่างค่อยๆสมานกันอย่าง

น่าตกใจ ร่างที่แน่นิ่งของยูติกระตุกก่อนที่คนผมชมพูจะลุกขึ่นมานั่งอย่างไร้บาดแผล

"อ่า เสื้อเปื้อนหมดเลย! แย่ชะมัดๆ"

เขาพูดพร้อมลุกขึ้น ปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดีที่ตอนนี้ดึกมากแล้วจึงไม่มีใครเห็น ยูจิถอนหายใจก่อนจะพยายามเดินหลบกล้องวงจรปิด ถ้าโดนเจอคงโดนจับแน่

ไม่ก็โดนจับส่งห้องทดลองสำหรับอาจินเป็นแน่แท้

ใช่ เขาเป็น 'อาจิน' นั้นคือความลับของยูจิ

สิ่งมีชีวิตที่เหมือนมนุษย์ที่เพิ่งค้นพบได้ไม่นาน พวกเขาเป็นคนทั่วไปเดินดินทุกประการเพียงแต่ว่าไม่มีทางตาย ไม่ว่าจะโดนรถชน หล่นจากตึกลงมาหรือฆ่าตัวตาย พวกเขาก็ไม่มีวันตาย

เพราะแบบนั้นมันจึงเป็นความลับที่ยูจิไม่เคยบอกใครมาก่อน แม้แต่เมงุมิก็ตามที

คนสองคนที่ต่างมีความลับปกปิดกันเอง ความลับนั้นจะเก็บไว้ได้นานแค่ไหนกัน

...
จบแบบมึนๆไปก่อน55555555

@threadreaderapp unroll plz