Ενοχλητική χρήση της γλώσσας είναι να παρουσιάζεις ως επίκαιρη «έρευνα» μια δημοσκόπηση που έγινε προ εικοσαετίας, με κλεμμένη ιδέα, για τηλεοπτικό κανάλι.
Για τους υπόλοιπους γλωσσικούς δονκιχωτισμούς, υπάρχουν και εισαγωγικά εγχειρίδια γλωσσολογίας.
Δογκιχωτισμους; (Επειδή στα ελληνικά έχουμε φωνοτακτικό περιορισμό στο /nk/)
Δονκιχοτισμούς; (Επειδή τα ξένης ετυμολογίας απλοποιούνται)
Δονκιχωτιζμους; (Γιατί μπορώ)
Το μόνο σίγουρο, ότι δουλειά του γλωσσολόγου δεν είναι να τραβήξει το αυτί ή να κουνήσει το δάχτυλο σε όποιον έκανε τη μια ή την άλλη επιλογή, που είναι διαφορετική από τη δικιά μας.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Amusingly (or not), five decades later, Barbara Fredrickson, a famous psychologist, and Marcial Losada, an unknown mathematician, decided to use Lorenz’s equation to solve the perennial philosophical question: how can I be consistently happy?
Whether one can (or should) always be happy is a different question, and one would have assumed that the psychologists in question would have reflected on this, but they didn’t.
(@emmyzen has written a lot of interesting stuff on this; so you might want to follow up on her work)
Anyway, what they did find out after they had run their equations was that if you had exactly 2.9013 more positive experiences than negative ones, you would be able to flourish.
In the 1950s Lorenz was working on mathematical models that might forecast the weather. He correctly assumed that the advent of powerful computers would make it feasible to run such equations, and hopefully to predict weather patterns.
This way of thinking —determinism— was not new: Several centuries earlier Laplace asserted that if “an intelligence” were vast enough, and if it had knowledge of the laws of nature and the current state of things, it should be able to deduce past and future with precision.
Back to the 1950s: Lorenz knew he didn’t have the computing power he needed for real-life weather prediction, but he developed a “proof of concept” meteorological model with just half a dozen “laws” and only a few variables (e.g. temperature, air pressure etc.)
Ότι οι γλώσσες συναντιούνται, επηρεάζονται η μια από την άλλη, ανταλλάσσουν λέξεις, και τα λοιπά, το έχουμε πει. Ένα παράδειγμα που μας δείχνει ότι αυτή η διεργασία δεν απειλεί και δεν καταστρέφει τις γλώσσες μας το δίνουν τα αγγλικά.
Για το παράδειγμα αυτό θα πάμε πίσω στο χρόνο, στις αρχές της προηγούμενης χιλιετίας. Στην Αγγλία κατοικούν διάφορα γερμανικά κυρίως φύλα, όπως οι Άγγλοι και οι Σάξονες. Η γλώσσα τους μοιάζει με τα γερμανικά. Στην εικόνα, το «Πάτερ Ημών» στα Παλαιά Αγγλικά.
Το 1066, εισβάλλουν στη Βρετανία οι Νορμανδοί, από την περιοχή που σήμερα λέμε Βόρεια Γαλλία. Σκοπός τους δεν ήταν να διώξουν τους Αγγλοσάξονες, αλλά να βάλουν στο θρόνο τον Δούκα της Νορμανδίας Γουλιέλμο, τον αποκαλούμενο Κατακτητή (αλλά και Μπάσταρδο)
Ο λόγος που έκλεισαν τα σχολεία είναι γιατί δεν έγινε καμία προσπάθεια να λειτουργήσουν με ασφάλεια.
Κλείνουν γιατί, ενώ υπήρχαν μήνες για προετοιμασία, δεν έγινε αναμόρφωση του προγράμματος ώστε να μην μετακινούνται εκπαιδευτικοί από σχολείο σε σχολείο, από τη Θεσσαλονίκη στις Σέρρες, από τα Γιάννενα στην Κόνιτσα, κ.ο.κ.
Κλείνουν γιατί, ενώ -υποτίθεται πως- ο μέσος όρος μαθητών ανά τμήμα ήταν 17, δεν έγιναν προσλήψεις για σπάσουν τα -υποτίθεται- λίγα τμήματα όπου υπήρχε συνωστισμός.
Το ζήτημα με τις αναρτήσεις σαν κι αυτήν που εικονίζεται δεν είναι ούτε η γραφικότητα τους (άκου «τροφοδιανομέας»!), ούτε η εγωκεντρική αντίληψη του πώς λειτουργεί η γλώσσα («εμείς καθιερώσαμε»), ούτε η επιστημονικά ανερμάτιστη οπτική. Τέτοια γράφονταν πάντα.
Αλλά εδώ έχουμε κι ένα νέο στοιχείο: πρόκειται για τον ρητό πια διχασμό της γλωσσικής κοινότητας (εμείς, οι προσεκτικοί ομιλητές vs αυτοί, οι γλωσσικοί αγγλοτσολιάδες) και η προσπάθεια να εργαλειοποιηθεί η φυσική ποικιλία της γλώσσας για να τονιστούν εξωγλωσσικές διαφοροποιήσεις.
Φυσικά και χωράει στη γλώσσα και το φαστφουντάδικο και το εστιατόριο ταχείας εξυπηρέτησης, και ο κομμωτής και ο μπαρμπέρης, ακόμη και το τερψιλαρύγγιο πλάι στο λουκούμι, όπως ακριβώς χωράνε στη γκαρνταρόμπα μας και τζιν και φόρμες και κουστούμια και γραβάτες.
#ioannina Από τα δύο νοσοκομεία της πόλης, το Πανεπιστημιακό έχει πλέον φρακάρει ενώ Χατζηκώστα αναπτύσσει εσπευσμένα 12 κλίνες (με προοπτική να γίνουν 24), κλείνοντας όμως το Πολυδύναμο και αποδεκατίζοντας τις ΤΟΜΥ.
Αν νοσηλεύονται το 20% των κρουσμάτων (εδώ μπορεί να κάνω λάθος, είναι παλιό στοιχείο), οι 12 πρώτες κλίνες θα γεμίσουν από τα περίπου 75 περιστατικά των τελευταίων δύο ημερών.
Κάποια κομμάτια της κοινωνίας, όπως η τροφοδοσία ή οι υποδομές, δε γίνεται να κλείσουν. Άλλα, όπως η λιανική, μπορεί (;) και να μην έχουν σημαντικό ρίσκο. Αλλά υπάρχουν κομμάτια, και ειδικά τα σχολεία, που είναι υψηλό ρίσκο σε σχέση με όσα προσφέρουν σε συνθήκες πανδημίας.