Thread by @AditiGujar

सारे सारे निघून गेलेत
"कहीं दूर, कहीं दूर"

लता, आशा आता गात नाहीत

भीमसेन, कुमारचे सुर हरवले

शिवकुमार, हरिप्रसाद ही आता केव्हातरी

आर डी, लक्ष्मी-प्यारे शांत झालेत

कपिल, गावस्कर, तेंडुलकर आता खेळत नाहीत

प्राण, कादर खानची दादागिरी संपलिये

अमिताभ आता फाइटिंग करत नाही

रेखा, हेमा, जीनत, परवीन
सा-यांचं सौंदर्य संपुन गेलय

अटलजींचं ओघवतं हिंदी,

इन्दीवरच्या गाजलेल्या मैफिली

जगजीत, मेहन्दीचा दर्दभरा आवाज

रफी, किशोरची हृदयातली साद

मुकेशचं कारुण्यं, मन्ना डेचा पहाड़ी सुर

सारे सारे निघून गेलेत
"कहीं दूर, कहीं दूर"

रेश्माची तानही विरून गेलीये

तलतची मखमल विरून गेलीये

पु.लंचं मिश्किलपणे गोष्टी सांगणं

बापट, विंदा, पाडगावकरांचं कविता ऐकवणं

हृदयनाथ, ग्रेसच्या अविस्मरणीय मैफिली

पल्लेदार संवादांनी जीवंत झालेला
काशीनाथ घाणेकरांचा संभाजी

कड़क, शिस्तप्रिय तरीही प्रेमळ, हवासा

सतिष दुभाषींचा प्राध्यापक

आणि भक्ति बर्वेंची "ती फूलराणी"

नंदू भेंडेने जीवंत केलेला
पु.लंचा "तीन पैशाचा तमाशा"

डॉ. आगाशेंचा "घाशीराम कोतवाल"

विजयाबाईंचं "हयवदन"
"हमिदाबाई", "बारिस्टर"

जब्बारची "अशी पाखरे येती"
आणि "सिंहासन"

सिंहासनमधली लागु, भटांची जुगलबंदी

सामनामधली लागु, फुलेंची आतिशबाजी

"पुरुष" मधला रास्वट नाना

"चिमणराव" प्रभावळकर
आणि "गुंड्याभाउ" कर्वे

"गज-या"तले आपटे
"प्रतिभा आणि _प्रतिमा"ची सुहासिनी मुळगावकर_*

आकाशानंदांचा "ज्ञानदीप"
तबस्सुमचं "गुलशन गुलशन"

आवाज़ की दुनिया का दोस्त
अमीन सायानिचा दर बुधवारचा

आज पहली पायदान पर हैं
म्हणत हृदयाला हात घालणारा आवाज

रविवारचा विविधभारतीवरचा
"एस. कुमार का फिल्मी मुक़दमा"

आणि रेडियो सीलोन वरचा
सैगल चा समारोप स्वर

दर एक तारखेला नं चुकता लागणारं
किशोरचं "दिन हैं सुहाना आज पहली तारीख हैं"
म्हणून आठवण करून देणं

तल्यारखान, लाला अमरनाथचा

कानात प्राण आणून
ऐकलेला क्रिकेटचा "आँखों देखा हाल"

आणि black and white मधे
बघितलेली 1980 ची
बोर्ग आणि मकेन्रो फाइनल

तर 1983 ची
क्रिकेट वर्ल्ड कपची फाइनल

कॉलेज बंक करुन पाहिलेले
मिथुनचे हाऊसफुल्ल पिक्चर

जीनतची कुर्बानी
अमिताभ-शत्रुचा दोस्ताना

धर्मेन्द्रचा ओरिजिनल ढाई किलो का हाथ

जीतेन्द्र-श्रीदेवीचे आचरट विनोद

अमजद-कादर-शक्ति कपूरची

विचित्र विनोदी विलनगिरी

राजेश खन्नाचा रोमँटिक अंदाज

थिएटरमधली विस विस आठवडे

ओसंडणारी गर्दी
ब्लैक मधे टिकेट घेताना
केलेली मारामारी

सर्व काही आता इतिहास होउन गेलं

आठवणींच्या कप्प्यात मात्र सुरक्षित राहून गेलं

आजकाल आता ती असोशी नाही

ऊर फाटेस्तोवर धावून
" फर्स्ट डे फर्स्ट शो " *पाहणं नाही

सतराशे साठ चैनल्स वरुन चोवीस तास
सिनेमे आणि मनोरंजन कोसळत असतं

पण त्यामधे अता ती पूर्वीची
हूरहूर अन अप्रूप नाही

खुप वेळ try करून एकदाचा

"तिने" उचललेला फ़ोन नाही

तिच्या बापाने नाहीतर भावाने
फोनवरून दिलेल्या शिव्या नाहीत

फेसबुक, व्हाट्सएप, एस एम् एस
आणि मोबाइल च्या जमान्यात
टेलीफोन ची गम्मत नाही

तासन तास बिल्डिंग खाली उभं राहून
वाट पाहणं नाही

मनातलं कळवण्यासाठी
रात्र रात्र जागुन पत्रं लिहिणं नाही

सेकंदात फेसबुक वर अपडेट होण्याच्या जमान्यात
पत्राची वाट पाह ण्या तली आतुरता आणि मजा नाही

हातातून निसटुन गेलेल्या वाळुच्या कणांसारखं
हे सारं केव्हा निसटुन गेलं ओंजळीतून
खरं तर कळलंही नाही

पण आयुष्याच्या मधान्ही
हे सारं आठवताना खुदकन हसतो
भुतकाळाच्या हिंदोळ्यावर

कितीतरी काळ झुलत राहतो

खरंच तो काळ किती सुन्दर होता
सारं काही साधं, सरळ नि सोपं होतं

यंत्र आणि माणसंसुद्धा

आता माणसांचीच यंत्र झालीत
आणि यंत्र माणसांसारखी वागु लागलीत

प्रेम, स्नेह, आदर, जिव्हाळा
हे शब्द आता फ़क्त शब्द कोशातच सापडतात

तरीही जुनी मित्र मंडळी भेटली

की तेवढ्या पुरते जीवंत होतात

तेवढ्या पुरते जीवंत होतात.

सारे सारे निघून गेलेत
"कहीं दूर, कहीं दूर"

@PadmakarTillu @girish_bhau u guys must have exp few thing out of above....🙏🙏