Thread by @mohammadaleph

در روز ۲۶ سپتامبر ۱۹۸۳، سرنوشت جهان و نسل بشر به یک قطعه چند دلاری کامپیوتری و تصمیم «استانیسلاو پتروف» سرهنگ دومِ سایت سری موشکی Serpukhov-15 شوروی در خارج از مسکو گره خورد. قهرمانی که احتمالا اگر آن‌روز مریض می‌شد یا حال کار کردن نداشت، سرنوشت جهان به کلی تغییر می‌کرد.

پروتوکل‌های دفاع شوروی به طور جدی اعلام می‌کرد که هر حمله‌ای از طرف ایالات متحده آمریکا به خاک شوروی باید با یک حمله‌ی چندجانبه‌ی اتمی به پایگاه‌های نظامی و خاک آمریکا پاسخ داده شود و در شب ۲۶ سپتامبر ۱۹۸۳، آمریکا تصمیم گرفته بود به شوروی حمله کند. ابتدا یک موشک هسته‌ای شلیک شد،

یک دقیقه‌ی بعد موشک دیگری، و یک دقیقه‌ی بعد سه موشک دیگر. آمریکا عملا به خاک شوروی حمله کرده بود و شوروی باید به سرعت به این حمله پاسخ می‌داد. حداقل کامپیوتر روبه‌روی استانیسلاو پتروف Stanislav Petrov که این را می‌گفت. استانیسلاو باید

طبق وظیفه‌اش در چند ثانیه آژیر خطر را به صدا در می‌آورد و خبر حمله‌ی موشکی آمریکا را به مافوق‌هایش اطلاع می‌داد، اما او دقایق بعدی را فقط صبر کرد. اخطار حمله‌ی اتمی آمریکا به شوروی و پاسخ اتمی شوروی به آن‌ها، که در آن سال‌های جنگ سرد اصلا دور از انتظار نبود، نسل بشر را با خطر

نابودی کامل روبه‌رو می‌کرد، و استانیسلاو در حالی که عرق می‌ریخت و ضربان قلبش هرلحظه به شدت بالا می‌رفت، فقط صبر کرد و هیچ اخطاری به مقامات بالا نداد. سرپوخوف-۱۵ یک سایت مخفی و به شدت سری برنامه دفاع هوایی شوروی در استان کالوگا (نزدیک مسکو) است که وظیفه‌اش تحت نظر گرفتن

ایالات متحده آمریکا توسط ماهواره‌های جاسوسی بود و استانیسلاو در دهه ۸۰‌ میلادی در آن‌جا خدمت می‌کرد، و در سپتامبر ۱۹۸۳ این سایت در بالاترین سطح اخطار امنیتی قرار داشت. در واقع سه هفته پیش از این اتفاق، شوروی یک هواپیمای مسافربری خطوط کره‌جنوبی را به خاطر ورود به

محدوده‌ی هوایی شوروی با موشک سرنگون کرده بود و تمام ۲۶۹ مسافر آن از جمله لاورنس مک‌دوناد Lawrence Patton McDonald نماینده دموکرات ایالت جورجیا را به قتل رسانده بود‌. خود شوروی ادعا می‌کرد که هواپیما را با یک هواپیمای جاسوسی اشتباه گرفته است.

https://twitter.com/mohammadaleph/status/1438227894677950474?t=QLcuV_-fwgKLI28qQG8rAw&s=19

رونالد ریگان رییس‌جمهور ایالات متحده در نطقی شوروی را «امپراتوری شیطان evil empire» نامید و یوری آندروپوف رهبر اتحاد جماهیر شوروی و دبیر کل حزب کمونیست بعد از لئونید برژنف به طور قطع به این باور رسیده بود که آمریکا حمله خواهد کرد. در چنین شرایطی بود

رادار استانیسلاو اخطار حمله‌ی هسته‌ای آمریکا را به او اطلاع داد. ابتدا صفحه‌ی رادار به رنگ قرمز درآمد و او صبر کرد، سپس اخطار شدیدتر شد و باز او صبر کرد. در نهایت اخطار از «پرتاب launch» به «حمله‌ی موشکی missile strike» تغییر کرد و دستورالعمل‌ها به شدت اذعان می‌داشتند که در این

مرحله، امکان هیچ خطایی در کامپیوتر وجود ندارد، اما استانیسلاو باز هم به وجدان خود رجوع کرد و در حالی که از استرس به مرز سکته‌ی قلبی رسیده بود فقط صبر کرد. همه‌ی این‌ها در حالی بود که او یک تلفن را در دست داشت که با آن می‌توانست فورا به مقامات بالا اطلاع دهد.

در شوروی تخمین زده می‌شد که فقط ۲۵ دقیقه بین اخطار حمله و اصابت موشک‌های قاره‌پیمای هسته‌ای آمریکا به شوروی طول می‌کشد. استانیسلاو بعدا در مصاحبه‌ای با BBC بریتاینا گفت: «هیچ قانونی وجود نداشت که به ما اعلام کند که چند دقیقه می‌توانیم در اخطار دادن تعلل کنیم، اما می‌دانستیم

که ما نباید ثانیه‌ای از وقت ارزشمند مابین اخطار و اصابت را برای مطلع کردن مافوق‌ها برای تصمیم‌گیری برای پاسخ موشکی به آمریکا را تلف کنیم. تمام وظیفه‌ی من این بود که تلفن را به سرعت بردارم و به مقامات مافوقم اطلاع دهم که آمریکا به ما حمله‌ی موشکی کرده است».

و در حالی که ۱۰۰ نفر چشم‌هایشان را به تصمیم سرهنگ دوم استانیسلاو پتروف دوخته بودند، او تصمیم گرفت تا در نهایت این اخطار را به عنوان یک خطای کامپیوتری گزارش کند. او بعدها در مصاحبه‌ای دیگر گفت: «در دلم احساس عجیب و خنده‌داری داشتم. من نمی‌خواستم هیچ اشتباهی بکنم و این تصمیمی بود

که من گرفتم». همچنین بعدها خود او اذعان کرد که علاوه بر رادارهای ماهواره‌ای سایت دفاعی او، رادارهای زمینی دیگری هم وجود داشتند که کار آن‌ها هم رهگیری حمله‌ی موشکی از آمریکا بود، اما نکته مهم این است که آن‌ها تا چنددقیقه بعد از حمله‌ی موشکی، نمی‌توانند اخطاری دهند.

او در سال ۲۰۱۰ در مصاحبه با روزنامه اشپیگل آلمان گفت: «ما انسان‌ها از کامپیوترها باهوش‌تریم، این ما هستیم که آن‌ها را خلق می‌کنیم». ظاهرا ماهواره‌های جاسوسی شوروی در آسمان آمریکا، عبور نور خورشید از میان ابرها را به اشتباه، پرتاب موشک تشخیص داده و اخطار حمله‌ی هسته‌ای را به سایت

سورپوخوف-۱۵ ارسال کرده بودند. مقامات شوروی اما استانیسلاو پتروف را توبیخ کرده و او با تنزل مقام از سایت دفاع موشکی برکنار شد. در دوره‌ای حتی برای سیر کردن شکم خود و زنش (که در سال ۱۹۹۷ از سرطان مرد) مجبور به کشت سیب‌زمینی شد. از اقدام قهرمانانه‌ی او هیچ حرفی زده نشد تا این‌که

با چاپ خاطرات ژنرال یوری ووتینسف Yuriy V. Votintsev فرمانده بازنشسته‌ی دفاع موشکی شوروی، ناگهان جهان با مردی که احتمالا از شروع یک جنگ هسته‌ای جلوگیری کرد آشنا شد. او چندین جایزه بین‌المللی، از جمله جایزه صلح درسدن را در سال ۲۰۱۳ دریافت کرد. با هنرمندانی مانند کوین کاستنر

و رابرت دنیرو ملاقات کرد و چند فیلم و مستند در موردش ساخته شد. اما او همیشه می‌گفت: «من فقط در زمان درست، در جای درست بودم، همین».
کاری که استانیسلاو پتروف انجام داد گرچه افسانه‌ای بود، اما می‌گویند به مانند هر افسانه‌ای، خصوصا به لطف اطلاعات مبهمی که از برنامه‌ی هسته‌ای شوروی

وجود دارد، افسانه از حقیقت پیشی گرفته است. پاول پودویگ Pavel Podvig یکی از کارشناسان هسته‌ای معروف در روسیه در مصاحبه‌ای با بیزنس اینسایدر می‌گوید: «گرچه کار استانیسلاو پتروف یک کار بسیار شجاعانه بود و با این‌که پوزیشن او در حلقه‌‌ای حیاتی از زنجیره‌ی هشدار حمله‌ی موشکی

قرار داشت، اما افراد دیگری در لایه‌های بالاتری (می‌گویند ۲۹ لایه امنیتی وجود داشته است) از او باید این موضوع را تایید می‌کردند، دقیقا مشخص نیست که آیا او واقعا از یک جنگ هسته‌ای و نابودی نسل بشر جلوگیری کرده است یا نه. سیستم‌های دفاع شوروی عموما بر مبنای اخطار فعال نمی‌شد،

ما بیشتر منتظر می‌ماندیم تا ببینیم چه می‌شود». همچنین صفحه رادار تنها ارسال پنج موشک اتمی از طرف آمریکا را نشان می‌داد و این با عقل جور در نمی‌آید. آمریکا در آن سال‌ها ۲۰ هزار سلاح هسته‌ای در اختیار داشت و حمله کردن به مسکو، آن هم با تنها ۵ موشک هسته‌ای در حالی که سایت‌های موشکی

شوروی در سرتاسر خاکش پراکنده بودند و می‌توانستند در یک آن به خاک آمریکا حمله کنند، غیرمنطقی است. اما بسیاری دیگر با اشاره به همین «ما دقیقا نمی‌دانیم که چه پیش می‌آمد» کار او را یک عمل قهرمانانه می‌دانند، حتی مخالفان او. در ارتش شوروی همان‌طور که پیشترها در خاطرات سربازان شوروی

در جنگ افغانستان نوشته‌ام، اطاعت‌پذیری محض، جلوتر از هرچیز دیگری بود. به او دقیقا گفته شده بود که تو نیازی به فکر کردن نداری، هر اتفاقی که افتاد، سریعا هشدار را فعال کن، اما او در آن چند دقیقه به بسیاری از مسائل فکر کرد، و حق با او بود. ما دقیقا نمی‌دانیم که اگر آن شب برخلاف

استانسیلاو، یک سرباز مطیع که هیچ فرصتی به وجدانش برای فکر کردن در مورد خوب و بد نمی‌دهد قرار داشت، چه می‌شد. سربازی به غیر از او که وجدانش برایش در ترسناکترین لحظات اولویت دارد. سربازی که فقط مطیع دستورات نیست.

این داستان ترجمه‌ای بود از نوشته‌های سه روزنامه‌ی نیویورک تایمز، بیزنس اینسایدر و BBC بریتانیا و نوشته‌های شخصی من. همچنین در این باب فیلم The man who saved the world را هم می‌توانید ببینید.
nytimes.com/2017/09/18/wor…

نسخه‌ی Instant view این رشته را در کانال تلگرامم هم قرار داده‌ام:
t.me/mohammadaleph/…

در باب آن هواپیمای مسافربری کره‌جنوبی که سه هفته پیش از این ماجرا توسط شوروی سرنگون شده بود نیز این رشته‌ی بابی را بخوانید:

https://twitter.com/BabiMirzaa/status/1435347443168727040?t=y2hkOTRoRxI8tARnCn8s-g&s=19