Thread by @EQfard

۲۶ دی ۵۷: شاه، داشت میرفت، شب بود و او در فکر و خیال.
شبی که دیگر کاخ نیاوران، آذین بندی نبود و یا شیلان کُشان برقرار. سوت و کور مانده بود و شاید باغبانان و نگهبانان کاخ هوای شیون و گریه داشتند تا خُنکای صبح اما صدا از کسی در نمی‌آمد.
فردایش هلیکوپتر در حیاط کاخ به زمین نشست تا..

خانواده سلطنتی را به فرودگاه ببرد. گرچه شاه فقید هنوز لباسش صاف و صوف بود و بی اعتنا به گریه اطرافیان، شاید هنوز از تک و تا نیفتاده بود. شاه، ناخوش احوال بود و نیازی نمی‌دید با کسی از سرطان حرف بزند و زیر چشمی همه را می‌پایید و در یک نگاه، همه را زیر و بالایی کرد. انگار جوهره همه

را می‌شناخت، همه اطرافیان به او زُل زُل می‌زدند.
صدا به صدای هم در خیابان "مرگ بر شاه" بود.آنها سردشان شده بود، حیاط فرودگاه، زمهریر بود.
شاه شیدای ایران با صورت گریه رو، ماتش برده بود، رنگ به رو نداشت، مُشتی خاک ایران را در جیب نهاد، دستش را ماچ می‌کردند. کیپ تا کیپ مقامات بودند

و گوش تا گوش، خبرنگار.
سنگی توی ترازوی کسی نگذاشت و رفت که رفت. هواپیما میان زمین و هوا بود که همه زمین و زمان گفتند: شاه رفت!
گروهی سُرنا برداشتند و بالای پشت بام نواختند که "دیو چو بیرون رود، فرشته درآید /جاروکش توایم خمینی/خمینی عزیزم، بگو که خون بریزم"... زنجیر پاره کردند!

و زیر پل‌اش زدند و زنده و مُرده شاه را شُستند و کنار گذاشتند و هستش را به جای نیستش گذاشتند. خُدایی‌اش را بخواهی، شاه خون جگر خورد و هرگز باورش نشد و خود خوری کرد و دیگران گفتند: خدا دیوانش را برکند. انگاری شاه از سر ایران، زیادی بود! با موج سواری بی ریشه، خلاصه، زیر پایش را جارو

کردند... بعضی‌ها، لای‌های‌های گریه کردنشان، هان و هون می‌کردند و زور می‌زدند تا بگویند: همین زودی‌ها بر می‌گردد اما دیگر نشد که نشد و رفت آنجا که سال دیگر با برف پایین بیاید!

✒دست نوشته های شخصی؛ درباره خودکشی دسته جمعی و موج سواری در ۲۶ دی ۵۷