Thread by @EQfard

۲۳ دی ۱۳۵۷ است.
۱.هایزر ذلیل مرده، به تهران آمده تا داغ به دل یخ بگذارد و دیارالبشری هوس کودتا نکند، اما آئینه داری در محفل کوران بود. در میان هیچ کدام از آن درجه داران بزرگ ارتش، داش مشتی گری نبود و در گیوه‌شان گشاد بود. دست‌شان زیر سنگ شاه فقید گذاشته شده بود و دنبه‌شان پروار.

خلاصه ریش‌شان به دست شاه بود. گرچه آمدن هایزر به ایران این سوال را در ذهن زنده می‌کرد که به آن دخمسه، چه دخلی داشت؟ تو گویی، خودشان دیگ را برای مُلایان جلاد، بار گذاشته بودند و آمدنش هم دیگ جوش بهم زدن. اما ژنرال‌های ارتش شاهنشاهی ایران، طبعا از دیگ چوبی هایزر، حلوایی نمی‌خوردند!

همه آنها از دولت و تصدق سرشاه به این مقام رسیده بودند اما هایزر می‌خواست همه را سرانگشت خود برقصاند که رقصانید و به ریش‌شان بچسباند که کودتا نکنند.
اما خیلی‌ها شل و پل و آج و داغ شاه بودند تا لحظه آخر! اما یک چُس زمین و یک لشگر ژنرال؟، آن همه درجه و مدال که به لعنت خدا هم نیارزید

لشکریان و نظامیان در هم لولیدند، انگاری ماست خورده بودند. شاه هم به ایشان دخیل نشد. نبض همه را در دست داشت.
هایزرِ نَنه خَجی، تا یقین کرد که خبری نیست، دامن خود را تکان داد و خارج شد. قرمساق!، تصور می‌کرد که همه زرت‌شان قمصور شده و تلنگ‌شان در رفته! و یا همه چُغندر زردک‌اند و با

حرفهایش از میدان به در میروند که، رفتند! میخواست از زور پیسی، سر سیاه زمستان، مُلای شیعه، زورچپان کند که کرد! اُمرای ارتش، اعلام بی طرفی کردند!
وقتی شاه از ایران رفت، همه چیز لق لق خورد، ناگهان فرو ریخت و مُلک به تاراج لوطیان و مُلایان رفت! روزگار وانفسا چیز دگر در خشت انداخت.