Thread by @magago

Non hai dúbida de que un dos aspectos máis interesantes -e de vertixe- destes días foi a sensación de aceleración das redes sociais. Percibiamos en directo como se multiplicaban as interaccións máis alá das nosas mallas sociais habituais. As barreiras habituais escachaban!

Barreiras xeneracionais, territoriais... todas esas fronteiras invisibles das nosas redes esgazábanse. Esta formación de 'comunidades efémeras' é unha das características máis notables das redes. Pero poucas veces un ten a sensación de que a marea o rodea por todas partes.

A principal característica é a multiplicación do 'engagement', nomeadamente dos likes, pero tamén dos comentarios. Esa necesidade de tocarnos virtualmente, de facer parte do mesmo, de sentirnos de súpeto nun espazo común; poucas veces se percibe esa intensidade.

Obviamente, non hai que ser moi espilido para saber que non se trataba só dun concurso pop: era moito máis, viña do aillamento social da pandemia, enlazaba coa percepción social do que é Galicia no conxunto do Estado, trasladaba expectativas colectivas como case nunca acontece.

Na miña experiencia persoal: estou pasando por unha temporada de moito estrés e tensión, supoño que como moita xente. E a min, que Eurovisión tírama dun pé, de súpeto percibín que todo isto me estaba facendo ben. Berrei, cabreeime, rinme. Estaba na TV e estaba no Twitter.

E sabedes o máis interesante para min? O que máis me prestaba non era o entretemento da música, ou as trangalladas do xurado. Era a sensación de estarmos unidos, de participar nalgo común con tanta xente distinta, de saber que sentiamos cousas similares. Cachondeo, sospeita.

E parte da sensación era a idea de que a narración se ía construíndo mentres todos avanzabamos por ela. Pero avanzaba porque estaba dentro de nós: estaba no noso imaxinario, ás veces inconsciente. A idea dunha Galicia orgullosa, que sabe que vai pasar e non renuncia.

Teño moitos amigos agonías con respecto ao futuro da identidade do país. Eu sempre llo discuto. Comprobamos como a nosa identidade segue aí fortísima, só que dun xeito novo. Non deberamos renunciar a reflexionar nos vindeiros meses. Isto é do mellor que nos pasou en tempo.

E outro detalle que creo que non pasou só na nosa casa: ese cruce entre o privado e o público, entre o singular e o colectivo. Como individuos o conforto estaba no plural e no colectivo, na comunidade. Que marabilla iso.

E unha cousa máis que me marabillou e emocionou.
O mércores.
Cando trala votación se viu que non as querían alí.
Que nós interpretamos como que non nos querían alí.
Creo que pouca xente consideraba que aínda había unha oportunidade e o sábado podían cambiar as tornas.
E...

E chegou o sábado.
E chegou aínda moita máis xente. De todas as ideas. Do rural e urbano. De Galicia e de fóra.
E veña e dalle e túralle e torna e non pares e forza aí e imos con todo cagonomundo.
Sabiamos a cociñada e non parabamos. E rematou e non paramos.