۲) در این شرایط با سربازانی که اسیر میشوند چگونه برخورد میشود؟ مانند اسیر جنگی؟! چه بلایی بر سر قوانین حاکم بر نزاعهای بینالمللی مسلحانه میآید؟ حال متوجه میشوید نامگذاری سپاه پاسداران ایران به عنوان یک «سازمان خارجی تروریستی» توسط ترلمپ چقدر بی پروا و ابلهانه بود؟
۳) معتقدم لازم است در مذاکرات وین بر تأثیر بسیار منفی بدعتِ قرار دادنِ نیروهای نظامی دولتها در فهرستهای سازمانهای تروریستی تاکید بیشتری شود.
۴) دولت بایدن میتواند برای نجات رژیم حقوقی حاکم بر منازعات مسلحانه بینالمللی هم که شده اقدام بی پروای ترامپ در نامگذاری سپاه به عنوان سازمان ترورسی را لغو کند. از این زاویه، افراطیون واشنگتن هم نمیتوانند بیش از حد بر تو خرده بگیرند!
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
۱) جناب دکتر امیرعبدالهیان، به وین تشریف ببرید و هم با هیأت آمریکایی نشست دوجانبه برگزار کنید و هم با هیأت روسی مقالات کنید. به جهان این سیگنال را بدهید که سیاست خارجی ایران تابع هیچ کشوری نیست، تطبیقپذیر با شرایط روز است و تنها محرک آن منافع ملی ایران است.
۲) ایران در شرایطی روی نقشه دیپلماسی جهان نقش خواهد داشت - و از حداکثر ظرفیت برجام و حداکثر پتانسیل نظم جدید بینالمللی بهرهمند خواهد شد - که نشان دهد وزنهاش را ارزان در کفه ترازوی هیچ قدرتی قرار نخواهد داد.
۳) تندروهای واشنگتن میخواهند توافق وین را دستپخت روسیه جلوه دهند تا در جو کنونی
راحتتر آن را خراب کنند. افکار عمومی ایران نیز به اشتباه توافق وین را محصول کار مسکو میداند. با ابتکار دیپلماتیک خود این فضا را عوض کنید.
۱) موضع رسمی ایران این است که اتفاقات اخیر، ریشه در اقدامات تحریکآمیز ناتو دارد؛ اما ایران جنگ را چاره نمیداند و طرفین را به یافتن یک راه حل سیاسی و دموکراتیک در این باره دعوت میکند. موضع دقیق و اصلی ایران را باید در اظهارات وزارت امور خارجه و سخنگوی آن جستجو کرد،
۲) هر چند مقصر اصلی ناتو و کشورهای غربی هستند که در سه دهه اخیر، دغدغهها و ملاحظات امنیتی جدیِ روسیه را نادیده گرفتند، اما اقدام اخیر نظامی روسیه علیه اوکراین یک اقدام غیرقانونی، برخلاف حقوق بینالملل و تهدید جدی علیه صلح و امنیت جهانی است...
معتقدم ضروری است ایران به #روسیه و ناتو پیشنهاد یک معاهده چندجانبه بدهد. به چند دلیل:
۱) اول اینکه به مصلحت ایران نیست در جنگ اوکراین جانبداری کند. به عبارت دیگر، اتخاذ یک موضع «سیاسی» به نفع روسیه (یا به فرض محال، به نفع طرف مقابل) به مصلحت ایران نیست.
۲) اما اتخاد یک موضع حقوقی و قانونمحور - که ملاحظات متضاد و متفاوت طرفین را لحظ کند - ایران را تا حدوی از گزند عوارض جانبی این جنگ و پیامدهای جانبداری سیاسی از یکی از طرفین مصون نگه میدارد.
آقای دکتر زیباکلام @sadeghZibakalam میگویند «مهمترین انتقادم از ظریف، بیتوجهی، بیتفاوتی و سرسوزنی اهمیت قابل نبودن به وضعیت حقوق بشر در ایران بود. بارها ایشان در قبال پرسش از نقض حقوق بشر در ایران گریخت و شانه خالی کرد». با این تحلیل ایشان به چند دلیل مخالفم:
۱) اول اینکه این تحلیل نشأت گرفته از یک برداشت محدود و سطحی از مقولهٔ «حقوق بشر» است. منادیان این برداشت «حقوق بشر» را غالباً محدود به آزادیهای سیاسی میدانند و اغلب به حقوق اقتصادی - که عمدتاً در «میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ۱۹۶۶» برشمرده شده - هیچ توجهی ندارند.
۲) یعنی حقوقی از قبیل حق برخورداری از استاندارد زندگی کافی، حق برخورداری از درمان و بهداشت و سلامتی، حق کار با شرایط مناسب، حق مسکن و حق برخورداری از آموزش را در گفتمان و تحلیلهایشان کاملاً در تحلیلشان نادیده میگیرند.
۱) میگویند آقای جلیلی پیشنهاد داده ایران از برجام خارج شود و غنیسازی ۹۰٪ شروع کند تا با دست پُر مستقیم با آمریکا وارد مذاکره شود. اینکه واقعاً این پیشنهاد را ایشان مطرح کرده یا خیر محل بحث نیست.
۲) اما حقیقت این است که عدهای در ایران - به دلیل بدعهدی آمریکا در قضیه برجام - از این موضعِ منتصب به آقای جلیلی و مواضع مشابه دفاع میکنند؛ و معتقدند تنها با اهرم قدرت میشود با آمریکا کنار آمد. حال اگر این پیشفرض را بپذیریم، طرفداران این نظریه باید دستکم به ۳ پرسش پاسخ دهند:
۳) اول اینکه میان تصمیمِ ایران به خروج از برجام و آِغاز غنیسازی ۹۰٪ و احیاناً کشاندن آمریک پای میز مذاکره حداقل چند هفته فاصله خواهد بود.
۱) نخستوزیر اسرائیل اخیراً اعلام کرده که اسرائیل را مقید به رعایت توافق وین نمیداند و مجاز است به هر اقدامی که لازم دانست علیه ایران دست بزند.
۲) به عبارت دیگر، اسرائیل میگوید حاضر است علیه قراردادی وارد عمل شود که هماکنون میان ایران و اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل در دست مذاکره است! یعنی رسماً اعلام کرده خود را مجاز میداند علیه توافقی که برای احیای برجامی که ضمیمه قطعنامه ۲۲۳۱ است کارشکنی کند!