சங்க காலத்தில் உணவுப் பொருள்களைச் சேகரிக்கவும், சேமித்து வைக்கவும், சமைப்பதற்கும், உண்பதற்கும் பல்வேறு புழங்கு பொருள்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.
இலை, ஓலை, மூங்கில், மண் பாத்திரங்கள் முதலான சாதாரண கலன்களும்...
இரும்பு, வெள்ளி, செம்பு, பொன் பாத்திரங்கள் முதலான விலையுயர்ந்த கலன்களும் பயன்பாட்டில் இருந்துள்ளன.
புழங்கு பொருள்கள் பண்பாட்டின் காலக் கண்ணாடியாகவும், அதன் வளர்ச்சியைக் காட்டும் அளவு கோலாகவும் உள்ளன.
அறிதிறன், தொழில்நுட்பத் திறன், உலகப் பார்வை முதலானவற்றைப் பூடகமாகக் காட்டும் தன்மையையும் இவை கொண்டுள்ளன.
தொழிற் பாகுபாடுகள், வேலைப் பிரிவினை, சமூகப் படிநிலை, வாழ்வியல் வேறுபாடுகள் முதலானவற்றையும் புழங்கு பொருள்கள் காட்டுகின்றன.
சங்க காலத்தில் முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட கைவினைக் குடிகள் இருந்துள்ளன.
கலம்செய் கோமாக்கள், கருங்கைக் கொல்லன், பொன் ஆபரணங்கள் செய்யும் கம்மியர், மணிகளில் துளையிடும் குயினர், சங்கு அறுப்போர், ஆடை நெய்வோர், கூடை முறம் கட்டுவோர், ஓவியம் வரையும் ஓவமாக்கள், அட்டிலில் உணவு சமைப்போர்...
வல்லோன், துணி வெளுக்கும் புலைத்தியர், தோல் பொருள்கள் செய்யும் காரோடர், மணிகள் சேகரிக்கும் ஏராளர், மனை வகுப்பார், மருத்துவர் எனப் பல வகையான தொழில் முறையாளர்கள் இருந்துள்ளனர்.
சங்க காலத்தில் இரும்பு, உலோகங்களின் பயன்பாடு வந்த பிறகு, கல் மணிகள் உற்பத்தி அதிகமான பிறகு கைவினைத் தொழில்கள் பெருகின.
கைவினைகளில் தேர்ச்சியும் பெருகியது. இப்பின்னணியில் புழங்கு பொருள்களும் பெருகின. உண்கலங்களும் பலவாறாக இருந்தன.
க) தும்பல், தேக்கு, வாழை இலைகள்:
உண்பதற்கு ஏற்றதாகப் பல்வேறு இலைகளை முடைந்தும், பதப்படுத்திக் கலன்களாக உருவாக்கியும் பயன்படுத்தியதில் முக்கியமானவை,
▪︎ யாண்மகள் தன் கணவனுக்கு #ஆம்பல் இலையில் திரண்ட சோற்றையும், இனிப்பு, புளிப்பு கலந்த பிரம்பின் பழத்தினைப் பெய்தும் இட்டாள்.
▪︎ நெகிழ்ந்த ஆம்பலின் அகன்ற இலையைத் தொன்னை போல் செய்து, அதில் கள்ளினை ஊற்றி மாந்திய உழவர்களைக் காட்டுகிறது பின்வரும் #புறப்பாடல்.
▪︎ தேக்கிலையில் உண்ணும் பழக்கம் சங்க காலத்தில் பரவலாக இருந்துள்ளது.
▪︎ விருந்து போன்ற முக்கியமான நிகழ்வுகளில் சங்கத் தமிழர் #வாழை இலையைப் பரிகலமாக்கிக் கொண்டனர்.
உ) பனை ஓலை:
பனை ஓலையை மடக்கி உட்குதிவாக்கித் திட, திரவ உணவு வகைகளை உண்ணுவதற்கு ஏற்றதாகச் செய்யப்பட்ட கலன் 'பனையோலைக் குடை' எனப்பட்டது.
இந்தக் குடையைச் செய்யும் முன்னர் பனை ஓலையை வெட்டிப் பதப்படுத்தியுள்ளதை #நற்றிணை பின்வருமாறு பதிவிடுகிறது.
பனையோலையைப் பகற்பொழுதில் வெட்டிக் காய வைத்தால், வெய்யிலில் காய்ந்து உடைந்துவிடும் என எண்ணி, மாலைப் பொழுதில் வெட்டி நிலவின் நிழலில் உலர்த்தினர் என்கிறது இந்த நற்றிணைப் பாடல்.
#பனை ஓலை கொண்டு எவ்வாறெல்லாம் #குடை எனக் கூடிய #உண்கலன் செய்தனர் என்பதைக் காண்போம்.
ங) மூங்கில்:
நல்ல அகலமான, தடிமனான, உள்ளீடற்ற மூங்கில் மரத்திலிருந்து ஒவ்வொரு கணுவின் கீழும் அறுத்துக் குப்பிகள் போல உருவாக்கப்பட்டன.
#பல்லவர் காலத்தில் 'இராசசிம்ம பல்லவன்' ஒரு தூதுவனை சீனத்திற்கு அனுப்பினான். சீனப் பேரரசன் அவனை அன்போடு வரவேற்றான். அவனை மிகுந்த கவனத்துடன் உபசரிக்கும்படித் தன் அதிகாரிகளுக்கு ஆணையிட்டான்.… twitter.com/i/web/status/1…
தமிழ் இலக்கியங்களில் வேளாண்மைத் தொழில்நுட்பங்கள்...!
தமிழ் இலக்கியங்கள் தொன்மைச் சிறப்புடையது. நீண்ட நெடிய வரலாற்றுப் பாரம்பரியம் மிக்கது. மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளை எடுத்துக்கூறும் கருத்துக் கருவூலமாகவும் உள்ளது.
ஆழமாக உழவேண்டும் என்பதை அடிப்படைக் கொள்கையாகக் கொண்டிருந்த உழவர் பெருமக்கள், எத்தனை முறை உழவேண்டும் என்பதிலும் கவனமாக இருந்துள்ளார்கள்.
உழவு செம்மைப்படுவதற்கு இடத்திற்கிடம் உழவின் எண்ணிக்கை மாறினாலும் கூட, பொதுவாக நான்கு உழவோடு பயிர்த்தொழில் செய்வது என்பது இன்றும் நடைமுறையில்… twitter.com/i/web/status/1…
சங்ககாலத்தில் மன்னர்கள் இறந்தால் எவ்வாறு அடக்கம் செய்தார்கள்; இறுதிச் சடங்குகள் எப்படி நடந்தது என்பதைப்பற்றி இலக்கியங்கள்வழி ஆய்கிறது இக்கட்டுரை..! (2/2)
மேனாட்டார்க் குறிப்பு:
அராபியரான 'அல் இத்ரீஸ்' என்பவர் தென்னிந்தியாவில் மன்னர்கள் இறந்தால் எப்படி அடக்கம் செய்கிறார்கள்...
என்பதைப் படம் பிடித்துக்காட்டுகிறார். இவர் பொ.பி 1100- ல் பிறந்தவர்.
அல் புரூனிக்குப் பிறகு (பொ.பி 1048) தென்னிந்தியாவைப் பற்றித் தெளிவான குறிப்புக்களை வழங்கியவர்.
இவர் சிசிலிய மன்னன் ரோஜர் அவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க உலக வரலாற்றை எழுதியவர்.
இவர் உலகப் புவியியல் வரலாற்றை 70 பாகங்களாக எழுதினார்.
உலகநாடுகள் அனைத்தையும் 20 ஆண்டுகளுக்கு மேல் நேரில் சென்று ஒரு புதினத்தைப் போல் எழுதி வைத்துள்ளார்.
இந்நூல் அரபி மொழியில் 'கிதாப் நஸ்ஸகத்துல் முஸ்தாக் பி.இக்த தாகில் அபாக்' என்ற பெயரில் வெளிவந்திருக்கிறது.
சங்ககாலத்தில் மன்னர்கள் இறந்தால் எவ்வாறு அடக்கம் செய்தார்கள்; இறுதிச் சடங்குகள் எப்படி நடந்தது என்பதைப்பற்றி இலக்கியங்கள்வழி ஆய்கிறது இக்கட்டுரை..! (1/2)
மன்னர்கள் போரில் புண்பட்டு இறப்பதையே பெரும் பேறாகக் கருதினர். போரில் இறக்காது வீரக்கழலினையுடைய அரசர்கள் நோயினால் இறந்தால்...
வாளாற்படாத குற்றம் அவர்களிடம் இருந்து நீங்கவேண்டி, பிணத்தை வாளால் வெட்டிப்புதைத்தனர் (புறம்: 93).
பாடையைக் 'கால்கழி கட்டில்' என அக்காலத்தில் வழங்கி வந்தனர். இறந்தவர்களை இப்பாடையில் கிடத்தி, மிக வெண்மையான ஆடையைக் கொண்டு போர்த்தி விடுவார்கள் என #ஒளவையார் குறிக்கிறார் (புறம்: 286)
இதை 'தூவெள்ளறுவை போர்த்தல்' எனப் புறநானூறு 291-ஆம் பாடல் சுட்டும்.
#பறைகொட்டுதல் - சாவில் பண்டு தொட்டுப் பறைகொட்டும் மரபு இருந்ததென்பதைச் சங்க இலக்கியங்கள் தெளிவுபடுத்துகின்றன.
#பெருந்தொகை 710-ஆம் பாடல் இதை 'பூசன் மயக்கம்' என்று குறிக்கிறது...
புலால் உண்ணாமை, உண்ணா நோன்பு ஆகிய வழக்கங்களைத் தமிழ்நாட்டிற்குள் சமணர்களே கொண்டுவந்தனர்.
அமாவாசை, பௌர்ணமி ஆகிய 'உவா', நாட்களில் பிச்சைக்கு வரும் சமண பௌத்தத் துறவிகளுக்கு முதல்நாள் உண்டு எஞ்சிய பழைய சோற்றை இடுவதில்லை.
இந்த இருநாட்களிலும் பழைய சோற்றை விலக்கும் வழக்கமும் இப்படித்தான் பிறந்தது.
இதுவே பௌத்தத் துறவிகளுக்கு உகந்த நாளான வெள்ளிக்கிழமைகளிலும் தொடர்ந்தது.
நின்றுகொண்டுதான் உண்ண வேண்டும், உண்ணும்போது பேசக் கூடாது என்பன போன்ற சமணத் துறவியர்களின் வழக்கத்தை அப்பர் தம் தேவாரத்தில்...
கண்டித்திருக்கிறார்.
பழந்தமிழ்ச் சமூகம் பிற நாகரிகங்களிலிருந்து வந்த உணவு வகைகளை 'பிட்ஸாவும் கோக்கும்' போலப் போலித் தனமாக வரவு வைக்கவில்லை. மாறாகத் தன்மயமாக்கியே
எடுத்துக்கொண்டது.
புலாலை மையமிட்ட குஸ்கா, கைமா, பாயா, கோளா போன்ற உணவு வகைகள் உருது பேசிய நவாபின் படையினரோடு...