மண்ணால் செய்யப்பட்ட அகன்ற சட்டி #அகல் எனப்பட்டது. இது அக்காலத்தில் #அப்பம் சுடுவதற்குப் பயன்பட்டது என்பதை பின்வரும் #பெரும்பாணாற்று அடிகள் (377-378) மூலம் அறியலாம்.
#பாணர்கள் நிலைகுடிகளை அண்டி உணவு பெற்றுண்ணும் #மண்டை மண்ணாலானது.
இது 'இரப்போர் கலம்', 'சென்னி' என்று அழைக்கப்பெற்றது.
கீழ்கூறிய பாடலடிகள் #மண்டை எனும் பாத்திரம் மண்ணாலானது என்பதைக் குறிப்பிடுகின்றன.
மன்னர்கள் பயன்படுத்தியதும் அவர்கள் பரிசிலர்க்கும், வீரர்களுக்கும் கொடுத்த விருந்துக்குப் பயன்பட்ட மண்டை எனத் தங்கத்தாலும், வெள்ளியாலும் செய்யப்பட்டவையாக இருந்தன.
தற்காலத்தில் பயன்பாட்டில் உள்ள #கிண்ணம் போன்று உட்குழிந்தும் வட்டமாகவும், தட்டைவிடச் சற்று உயரமாகவும் உள்ள பாத்திரமாகும்.
சங்க காலத்தில் பால், தேறல் முதலான நீர்மப் பொருட்களை இந்த வள்ளத்தில் பெய்துண்டனர்.
மன்னர்களின் அரண்மனைகளிலும், உயர் குடிக் குடும்பங்களிலும் இவ்வள்ளம் தங்கத்தாலும், வெள்ளியாலும் செய்யப்பட்டது என்பதை
'பொன்செய் வள்ளத்துப் பால்கிழக் கிருப்ப' எனும் நற்றிணைப் பாடலடி (297:1) வழி அறியலாம்.
உணவுப் பொருட்களைப் பாதுகாத்து வைப்பதற்கு மெழுகு பூசிய பெட்டியைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர் எனும் பட்டினப்பாலை வர்ணனை வழிக் காண்கிறோம்.
அறிவியல் தொழில்நுட்பம் வளர்ந்த காலகட்டம் சங்ககாலம் என நாம் மதிப்பிடுகிறோம்.
உலோகங்களாலும், மணிகளாலும் அலங்காரம் மிக்கப் பண்டப்பாத்திரங்களை அக்காலத்திலேயே செய்துள்ளனர் என்பது கருத்தூன்றிக் கவனிக்கத்தக்கது.
நீரின் வெதுவெதுப்பைப் பாதுகாத்து, முன்பனிக் காலத்தில் #வெந்நீர் பருகும் வகையில், #சேமச்செப்பு ஒன்றினையும் தயாரித்துள்ளனர்.
இது ஒரு வியப்பான செய்தியாக உள்ளது. இதனை பின்வரும் #குறுந்தொகை பாடல் தெரிவிக்கின்றது.
உண்கலன்கள் யாவும் புழங்கு பொருள்களாகும். பொருளும் பண்பாடும் நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள் போன்றவை.
சுருக்கமாகச் சொன்னால் 'பண்பாட்டின் கண்ணாடி புழங்கு பொருள்கள்' எனலாம்.
பொருள்கள் பண்பாட்டைப் பிரதிபலிக்கின்றன. சங்க காலத்தில் கைவினைகள் பெருகியிருந்தன.
அவற்றின் மூலம் எண்ணற்ற கைவினைப் பொருள்களைச் செய்தனர். அவற்றில்,
அழகியலும் அலங்காரமும் சார்ந்தவை #கலை எனப் பிரிக்கலாம்.
தினசரி பயன்பாட்டுக்கு உகந்தவற்றைக் #கைவினை எனப் பகுக்கலாம்.
சங்ககாலப் புழங்கு பொருட்களில் இவ்விரண்டு வகையினங்களும் இருந்தன.
எனினும் கைவினைப் பொருட்களே பெரிதும் #புழங்கு பொருள்களாக விளங்கின. இவற்றில் #குழிசி எனும் #குடம் பெரிதும் பயன்பட்டது.
புழங்கு பொருட்கள் எவ்வாறு செய்யப்பட்டன? என்பதை அறிதல் அதன் தொழில்நுட்பத்தை அறிதலாகும். எப்படி, எவ்வாறு பயன்பட்டன என்பதை அறிதல் புழங்கு பொருள் பண்பாட்டை அறிவதாகும்
சங்ககால மக்கள் தாவரங்களைக் கொண்டும், உலோகங்களைக் கொண்டும், களிமண் கொண்டும் பொருட்களைச் செய்துள்ளனர்.
சங்ககாலத்தில் 33-க்கும் மேற்பட்ட கைவினைக் கலைஞர்கள் இருந்துள்ளனர், இவர்கள் எண்ணற்ற கைவினைப் பொருள்களைத் தயாரித்தனர். அவற்றில் பல புழங்கு பொருள்களாகப் பயன்பட்டன.
- நன்று
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
#பல்லவர் காலத்தில் 'இராசசிம்ம பல்லவன்' ஒரு தூதுவனை சீனத்திற்கு அனுப்பினான். சீனப் பேரரசன் அவனை அன்போடு வரவேற்றான். அவனை மிகுந்த கவனத்துடன் உபசரிக்கும்படித் தன் அதிகாரிகளுக்கு ஆணையிட்டான்.… twitter.com/i/web/status/1…
தமிழ் இலக்கியங்களில் வேளாண்மைத் தொழில்நுட்பங்கள்...!
தமிழ் இலக்கியங்கள் தொன்மைச் சிறப்புடையது. நீண்ட நெடிய வரலாற்றுப் பாரம்பரியம் மிக்கது. மக்களின் வாழ்க்கை முறைகளை எடுத்துக்கூறும் கருத்துக் கருவூலமாகவும் உள்ளது.
ஆழமாக உழவேண்டும் என்பதை அடிப்படைக் கொள்கையாகக் கொண்டிருந்த உழவர் பெருமக்கள், எத்தனை முறை உழவேண்டும் என்பதிலும் கவனமாக இருந்துள்ளார்கள்.
உழவு செம்மைப்படுவதற்கு இடத்திற்கிடம் உழவின் எண்ணிக்கை மாறினாலும் கூட, பொதுவாக நான்கு உழவோடு பயிர்த்தொழில் செய்வது என்பது இன்றும் நடைமுறையில்… twitter.com/i/web/status/1…
சங்ககாலத்தில் மன்னர்கள் இறந்தால் எவ்வாறு அடக்கம் செய்தார்கள்; இறுதிச் சடங்குகள் எப்படி நடந்தது என்பதைப்பற்றி இலக்கியங்கள்வழி ஆய்கிறது இக்கட்டுரை..! (2/2)
மேனாட்டார்க் குறிப்பு:
அராபியரான 'அல் இத்ரீஸ்' என்பவர் தென்னிந்தியாவில் மன்னர்கள் இறந்தால் எப்படி அடக்கம் செய்கிறார்கள்...
என்பதைப் படம் பிடித்துக்காட்டுகிறார். இவர் பொ.பி 1100- ல் பிறந்தவர்.
அல் புரூனிக்குப் பிறகு (பொ.பி 1048) தென்னிந்தியாவைப் பற்றித் தெளிவான குறிப்புக்களை வழங்கியவர்.
இவர் சிசிலிய மன்னன் ரோஜர் அவர்களின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்க உலக வரலாற்றை எழுதியவர்.
இவர் உலகப் புவியியல் வரலாற்றை 70 பாகங்களாக எழுதினார்.
உலகநாடுகள் அனைத்தையும் 20 ஆண்டுகளுக்கு மேல் நேரில் சென்று ஒரு புதினத்தைப் போல் எழுதி வைத்துள்ளார்.
இந்நூல் அரபி மொழியில் 'கிதாப் நஸ்ஸகத்துல் முஸ்தாக் பி.இக்த தாகில் அபாக்' என்ற பெயரில் வெளிவந்திருக்கிறது.
சங்ககாலத்தில் மன்னர்கள் இறந்தால் எவ்வாறு அடக்கம் செய்தார்கள்; இறுதிச் சடங்குகள் எப்படி நடந்தது என்பதைப்பற்றி இலக்கியங்கள்வழி ஆய்கிறது இக்கட்டுரை..! (1/2)
மன்னர்கள் போரில் புண்பட்டு இறப்பதையே பெரும் பேறாகக் கருதினர். போரில் இறக்காது வீரக்கழலினையுடைய அரசர்கள் நோயினால் இறந்தால்...
வாளாற்படாத குற்றம் அவர்களிடம் இருந்து நீங்கவேண்டி, பிணத்தை வாளால் வெட்டிப்புதைத்தனர் (புறம்: 93).
பாடையைக் 'கால்கழி கட்டில்' என அக்காலத்தில் வழங்கி வந்தனர். இறந்தவர்களை இப்பாடையில் கிடத்தி, மிக வெண்மையான ஆடையைக் கொண்டு போர்த்தி விடுவார்கள் என #ஒளவையார் குறிக்கிறார் (புறம்: 286)
இதை 'தூவெள்ளறுவை போர்த்தல்' எனப் புறநானூறு 291-ஆம் பாடல் சுட்டும்.
#பறைகொட்டுதல் - சாவில் பண்டு தொட்டுப் பறைகொட்டும் மரபு இருந்ததென்பதைச் சங்க இலக்கியங்கள் தெளிவுபடுத்துகின்றன.
#பெருந்தொகை 710-ஆம் பாடல் இதை 'பூசன் மயக்கம்' என்று குறிக்கிறது...
புலால் உண்ணாமை, உண்ணா நோன்பு ஆகிய வழக்கங்களைத் தமிழ்நாட்டிற்குள் சமணர்களே கொண்டுவந்தனர்.
அமாவாசை, பௌர்ணமி ஆகிய 'உவா', நாட்களில் பிச்சைக்கு வரும் சமண பௌத்தத் துறவிகளுக்கு முதல்நாள் உண்டு எஞ்சிய பழைய சோற்றை இடுவதில்லை.
இந்த இருநாட்களிலும் பழைய சோற்றை விலக்கும் வழக்கமும் இப்படித்தான் பிறந்தது.
இதுவே பௌத்தத் துறவிகளுக்கு உகந்த நாளான வெள்ளிக்கிழமைகளிலும் தொடர்ந்தது.
நின்றுகொண்டுதான் உண்ண வேண்டும், உண்ணும்போது பேசக் கூடாது என்பன போன்ற சமணத் துறவியர்களின் வழக்கத்தை அப்பர் தம் தேவாரத்தில்...
கண்டித்திருக்கிறார்.
பழந்தமிழ்ச் சமூகம் பிற நாகரிகங்களிலிருந்து வந்த உணவு வகைகளை 'பிட்ஸாவும் கோக்கும்' போலப் போலித் தனமாக வரவு வைக்கவில்லை. மாறாகத் தன்மயமாக்கியே
எடுத்துக்கொண்டது.
புலாலை மையமிட்ட குஸ்கா, கைமா, பாயா, கோளா போன்ற உணவு வகைகள் உருது பேசிய நவாபின் படையினரோடு...