❝70’lerin sonuna doğru Almanya’ya işçi olarak gidiyor babam. Orada kalmak için Alman bir kadınla evleniyor, sonra ayrılıyor. Bir süre sonra İzmir’de yaşayan annemle severek evleniyor. Ancak vize çıkmadığı için annemi Almanya’ya götüremiyor. Biri İzmir’de, biri Berlin’de... 
Annem en sonunda “Bu böyle olmayacak” deyip babamın kesin dönüş yapmasını istiyor. O sırada Ford’da çalışan ve kazancı iyi olan babam, bunun üzerine dönmeye karar veriyor. Ancak tahmin etmediği bir şey oluyor. Yıllar önce boşandığı eski eşi babamdan bir kızı olduğunu söylüyor...
Babam bir yandan inanamıyor, bir yandan bu durumu anneme nasıl açıklayacağını düşünüyor. Kızın kendinden olup olmadığını anlamak için DNA testi yaptırıyor ve kızın babası olduğu kesinleşiyor. Durumu anneme anlatıyor ve annem herhangi bir sorun çıkarmıyor...
Babam İzmir’e dönmeden önce o sıralar 6 yaşlarında olan kızını görmeye gidiyor. Adı Manuela. 2-3 poz fotoğraf çektiriyorlar. Manuela babamın kucağında. İlk kez tanıştığı babasına sarılmış. Babam eski eşine kızını İzmir’e götürmek istediğini söylüyor ancak izin çıkmıyor...
Ardından İzmir’e dönüyor ve 86’da ablam doğuyor, 88’de de ben doğuyorum. Albümlerde hep Manuela’nın o 2-3 pozluk fotoğraflarını görürdük. Nerede, ne yapıyor diye merak ederdik. Babam İzmir’e döndüğünden beri eski eşine sık sık kart atardı. Ancak Manuela’dan hiç haber alamamıştı.
2002 yılında babama bir telefon geldi. Babamın Mersin’de yaşayan ancak uzun yıllar Almanya’da yaşamış kuzeni arıyordu. “Nedim galiba kızını bulduk” dedi. Meğer Manuela’nın annesi kızı babama vermediği gibi kendi de bakmamış. Manuela’nın ömrü yurtlarda, koruyucu ailelerde geçmiş.
Yıllarca babamı aramış. Bir gün yetişkin kadınların kaldığı bir sığınma evinde tanıştığı bir Türk kadın sayesinde soruştura soruştura bize kadar ulaşmış. 2002 yılının yaz ayında Manuela ilk kez geldi Türkiye’ye. Hiç bilmediği bir ülkede, onu bekleyen “ailesiyle” tanıştı.
Anneme “Anne” dedi, annem onu elleriyle besledi. Manuela ile babam sayesinde iletişim kurabildik. Türkçe, Almanca ve İngilizce çatpat anlaştık. Şimdi Berlin’de yaşıyor ve geçtiğimiz ay bir bebeği oldu. Babam da ikinci kez dedeliği tattı...
Anne ve babasız geçirdiği hayat Manuela’yı çok yormuştu. Sık sık babama duyduğu öfkeyi yansıtıyor hala. Ve şu sözü her şeyi özetliyor: Ben çocukken Türkçe şarkı duyduğumda ‘acaba şu an babam da bu şarkıyı dinliyor mu?’ diye düşünürdüm.❞ (Ceren Atmaca)
