Ik wordt hier echt misselijk van. “De vrijblijvendheid moet eraf.” Heeft @tamaravanark ooit een bijstandsgerechtigde ontmoet? Er is niks vrijblijvends aan; in de bijstand zitten is slopend, vernederend en ontmenselijkend. Niemand kiest daarvoor. Deze mensen hebben geen keuze.
Ik groeide op in een eenoudergezin en we leefden eerst van mijn moeder’s Melkert-baan, toen van het minimumloon, toen van de ziektewet (newsflash: full-time werken is niet haalbaar voor alleenstaanden), toen van de bijstand (Thread).
Ik garandeer je dat degene die bepaald dat je van die bedragen rond kan komen, dat zelf nooit heeft moeten doen, want het kan niet. Het is niet genoeg.
We stonden altijd rood. We hadden altijd schuld. We hadden geluk: we kregen eten van vrienden en kleding van familie en nog steeds was het niet genoeg. Mijn moeder was gedwongen om een kwartaalkrediet af te sluiten en zwart bij te klussen, waardoor ze niet kon herstellen.
Eens per kwartaal moesten mijn zussen en ik al ons spaargeld (waar we zelf voor werkten, ik werkte zwart vanaf mijn 13e, kreeg nooit zakgeld of kleedgeld want dat was er niet) overmaken naar mijn moeder’s rekening zodat ze haar krediet kon houden. Zodat we ons huis konden houden.
De dreiging van dakloosheid hing altijd boven ons hoofd. Hier was ik me altijd van bewust. Vanaf mijn 8e lette ik op mijn energieverbruik. Hoe lang ik douchte. Dat ik lichten uitdeed wanneer ik een kamer verliet. De verwarming ging pas aan als het buiten vroor.
Vanaf mijn 15e hielp ik mijn moeder, die nog steeds een burn-out had met solliciteren, het opbouwen van een cv en het zoeken van werkervaringsplekken en vrijwilligersvacatures. Betaald werk was al te hoog gegrepen met haar “afstand tot de arbeidsmarkt”.
Het was nooit vrijblijvend. Er was altijd een tegenprestatie, en vaak was die zwaarder dan betaald werk. De mensen die die bedragen betalen hebben geen idee van de blijvende schade die een ontmenselijk beleid als dit aanricht. Ik heb nog steeds paniekaanvallen over geld.
En nog een ding wat mensen zich niet realiseren: arm zijn is een fucking full time job. Al je uitgaven bijhouden en uitrekenen. Boodschappen doen bij 5 verschillende supermarkten om overal het goedkoopste te kunnen halen. Kringlopen afstruinen wanneer je iets nodig hebt.
Hand wassen om stroom en water te besparen. Kleren repareren zodat je niks nieuw hoeft te kopen. Stad en land afzoeken naar altijd het goedkoopste van alles. Het is zoveel werk. Het kost zoveel tijd en energie. Mensen hebben geen idee.
Ik praat hier niet vaak over omdat ik nog steeds schaamte voel. Ik schaam me voor mijn achtergrond omdat me is geleerd dat het beschamend is. Omdat de overheid je besteld dat mensen in de overheid luie uitkeringstrekkers zijn, die profiteren van “vrijblijvendheid.”
Die schaamte raak je nooit meer kwijt en maakt zo fucking veel kapot. Ze hebben godverdomme geen idee.
Vertelt* Sorry, mijn spelling en typskills lijden onder de woede in dit draadje 😅
En mensen in de BIJSTAND DUS. Wauw. Oké.
