Thread by @rajrajsi

मित्रानो आत्ता पितृपक्ष सुरु आहे ,आजचा हा धागा पितृपक्षाची कथा आणि अन्नपूर्णा ह्या देवतेचे महत्व अशा २ गोष्टीची सांगड घालून रचलेला आहे

मला असे वाटते कि पितृपक्षाचा गाभा आहे अन्नदान.

अन्नदान व अन्नपूर्णा ह्यांचे अद्वैत आहे

हा धागा ट्विटरवरील समस्त अन्नपुर्णाना समर्पित आहे

अन्नपूर्णा या देवतेला एक अनन्यसाधारण असे महत्त्व आहे.

दत्तसंप्रदायात श्रीदत्ताला नैवेद्य दाखवला जातो ,
त्यानंतर लगेच अन्नपूर्णेलाही दाखवला जातो

अन्नपूर्णेला एवढे महत्त्व का दिले जाते

यासंबंधी शंकर पार्वतीची कथा प्रसिद्ध आहे

अन्नाचे एवढे महत्त्व श्री शंकराला मान्य नव्हते

दोघांचा वाद झाला आणि पार्वती रुसून निघून गेली.
पार्वती म्हणजे प्रत्यक्ष अन्नपुर्णाच.
तीच निघून गेल्यामुळे जगात सर्वत्र हाहा:कार माजला.
अन्न नसल्यामुळे लोकांचे हाल सुरू झाले शेवटी पार्वतीलाच दया आली आणि ती अन्नपूर्णेच्या स्वरूपात काशीला अवतीर्ण झाली.
तिने अन्नदान सुरू केले.

भगवान श्रीशंकरालाही सगळी परिस्थिती अनुभवाला आल्यामुळे अन्नाचे महत्त्व समजले
ते स्वतः कटोरा घेऊन पार्वतीकडे भिक्षा मागायला आले.
अन्नपूर्णेचे पहिले मंदिर त्यामुळेच काशीला आहे

जीवनात अन्नाला अनन्यसाधारण महत्त्व आहे.
समस्त प्राणीमात्र अन्नाशिवाय जगू शकत नाहीत
@Vishakh50862352

अन्न शरीराला शक्ती पुरवते आणि जीवनाची नवी उमेद सतत देत राहते
अन्न खाल्ले की शरीराला एक प्रकारचे समाधान मिळते
म्हणूनच अन्नदानाला अनन्यसाधारण महत्त्व दिले गेले आहे
जिथे अन्नदानाचा विषय येतो तिथे पितृपक्षाचे महत्व हि अधोरेखित होते

महाभारत युद्धात कर्णाचा मृत्यू झाला
@gajanan137

स्वर्गात असताना त्याला सोने दागिने देऊ केले गेले,
अन्नाच्या जागी सोन्याचे प्रयोजन त्याला कळले नाही ,
तेव्हा इंद्राने त्याला सांगितले तू आयुष्यभर सोने चांदी दान केलेस
पण कधी पूर्वजांना अन्नदान केले नाहीस
कर्ण म्हणाला मला मझे पूर्वज माहित नव्हते
@RajeGhatge_M @TheDarkLorrd

कर्णाला त्याची चूक सुधारण्याची संधी दिली गेली
व १६ दिवस परत पृथ्वीवर पाठवले गेले
ह्या १६दिवसात आपल्या पूर्वजांना अन्नदान करून कर्णाला मोक्ष प्राप्ती झाली
मित्रानो हा मोक्ष दुसरीकडे कुठे हि नाही तर तर या जन्मी आणि याची डोळा दुसऱ्याला अन्नदान करून त्याला कृतार्थ होताना बघण्यात

आज आणि इथेच आहे
आपण बघतो घरोघरच्या अन्नपूर्णा अशा आपल्या आई आजी नेहमीच सांगत आल्या अरे किंवा अग आल्यासरशी दोन घास खाऊनच जा
आपल्या पूर्वसूरींना दोन घासात माणसं जुळवण्याचे गणित कळले होते.दोन घास" आपण कमी खावे परंतु अन्न हे दान करण्यातच खरे सुख असते, आनंद असतो

आपण एखाद्याला पैसे देऊ शकतो, कपडे देऊ शकतो,
परंतू स्वतःच्या ताटातील अन्न देणे हे वेगळे आहे
अन्न हे अनेक वासनांचे बीज आहे,
माणसाचे मन हे अन्नाशी निगडीत आहे.
म्हणूनच अन्न आणि वृत्तींचा, व्यक्तिमत्त्वाचा अतूट संबंध आहे

जेव्हा आपण दुसऱ्याशी "दोन घासाची" भागीदारी करतो तेव्हा अहंकाराचा, वासनांचा त्याग करत असतो.
असे हे अन्न कसे असते?
ते अन्न सुग्रास असले पाहिजे.
अन्न बनवणाऱ्याची मनस्थिती समाधानी असली पाहिजे.
त्यांनी ते अन्न समाधानानी बनवले असले पाहिजे.

तेच पदार्थ घेऊन वेगवेगळ्या लोकांनी बनवलेल्या अन्नाची चव वेगवेगळी असते.
याचे कारणच हे की अन्न बनवणाऱ्याच्या वासना आणि मनस्थिती त्या अन्नात उतरत असते.
म्हणून घरच्या अन्नपूर्णेला नेहमी समाधानात ठेवले गेले पाहिजे.
तिने शुचिर्भूत होऊन अन्न शिजवले पाहिजे.

आपल्याकडे मुलीला सासरी जाताना अन्नपूर्णेची मूर्ती त्यासाठीच दिली जाते.
तिने अन्नपूर्णेची सेवा , उपासना करून, उत्तम अन्न कुटुंबियांना खायला घालून कुटुंब सुखी करावे अशी अपेक्षा त्यामागे असते

आपल्या अनेक वासना या अन्नाद्वारे पूर्ण होत असतात

पुष्कळ संन्याशीहि असे असतात की ज्यांच्या वासना अन्नात अडकून बसलेल्या असतात.
खाण्याच्या अनेक इच्छा अपूर्ण असतात.
शरीर आहे तिथे वासना असणारच.
त्या पूर्ण झाल्याशिवाय संपत नाहीत.
मित्रमंडळ जमा करून चिवड्याचा ढीगच्या ढीग फस्त करताना कसा आनंद मिळतो हे अनेकांनी अनुभवले असेल.

शेवटी जीवन हे आनंद निर्मिती साठीच आहे .
छोट्या छोट्या गोष्टीत सुद्धा खूप आनंद भरला आहे,
परंतु आपल्याला त्याची कल्पनाच नसल्यामुळे तो आनंद आपण घेत नाही अन्नामुळे शरीरात चैतन्य उत्पन्न होते .
अगदी शरीर सोडल्यानंतर सुद्धा या चैतन्याची आवश्यकता लिंग देहाला असते
@BalshaliBharat

उत्तम अन्न हे शरीराला समाधान प्राप्त करून देते.
शुचिर्भूत होऊन आनंदी वृत्तीने स्वयंपाक करण्याची आवश्यकता आहे आणि ते वातावरण घरातल्या सर्व लोकांनी निर्माण करून द्यावे.
त्या अन्नात प्रेम असते.
म्हणूनच आईच्या हातचे अन्न आपल्याला सगळ्यात गोड वाटते

केलेला स्वयंपाक हा आपण प्रत्यक्ष परमेश्वरासाठी करतो ही भावना करून जर केला तर तो अतिशय उत्तम होतो
म्हणूनच नैवेद्याचे अन्न हे अतिशय चविष्ट असते
आपल्याला बघा नेहमी अनुभव येतो नैवेद्याचा शिरा हा नेहमीच अतिउत्तम होतो .
उत्तम संसार करून सर्व प्रकारच्या वासना भोगून पूर्ण केल्या पाहिजेत

तेव्हाच माणूस परमेश्वर चिंतनाकडे वळू शकतो.
असमाधानी माणूस ध्यानधारणा करू शकत नाही
म्हणूनच शंकराचार्य म्हणतात-
"अन्नपूर्णे सदापूर्णे
शंकरप्राण वल्लभे
ज्ञान वैराग्य सिध्यर्थं
भिक्षांदैहि च पार्वती "

चला तर आपल्या घरच्या अन्नपूर्णेचे कृत्द्य्नातापूर्वक स्मरण करून
भुकेल्या जीवाला दोन घास भरवताना आपण हि म्हणू या

वदनि कवळ घेता नाम घ्या श्रीहरीचे ।
सहज हवन होते नाम घेता फुकाचे ।
जिवन करि जिवित्वा अन्न हे पूर्णब्रह्म ।
उदरभरण नोहे जाणिजे यज्ञकर्म ॥

जनीं भोजनी नाम वाचे वदावे ।
अती आदरे गद्यघोषे म्हणावे ।
हरीचिंतने अन्न सेवित जावे ।
तरी श्रीहरी पाविजेतो स्वभावे ॥
॥ जय जय रघुवीर समर्थ ॥

@threadreaderapp unroll