Thread by @EasyRid04682094

Bardzo lubię sądy rodzinne ponieważ przypominają mi mój ulubiony film, czyli "Unforgiven" Clinta Eastwooda. Nie chodzi o to że sędziowie piją, piją akurat głównie kuratorzy; chodzi o to że nie ma dobrych wyjść. Nie mylcie sądów rodzinnych z innymi sądami; to odrębny świat 👇

Sądy rodzinne są, obok karnych, na pierwszej linii kontaktu z patologią. Taką prawdziwą, nie taką o jakiej czytacie u @Eric00001989.

Rozmawialiście kiedyś z matką która zajebała po pijanemu konkubenta na oczach dzieci a teraz chciałaby je dalej wychowywać? No właśnie.

Kontakt z patologią patologizuje; to dlatego prokuratorzy rozmawiają między sobą grypserą. I znieczula, znieczulica to choroba zawodowa sędziów, podobnie jak lekarzy. Jeżeli dziecko nie jest bite ani gwałcone i ma co jeść to już jest dobrze. A placówka daje to minimum.

Wchodząc w świat sądów rodzinnych, musicie pamiętać że sędzia styka się na co dzień z potworami i zapomniał już, że bidul to miejsce ponure i pełne przemocy, które właściwie nie powinno istnieć. W porównaniu z rodzicami których on(a) widuje, bidul jest lepszy.

Podobny jest punkt widzenia pracowników socjalnych, placówek, psychologów, wszystkich w tej branży. To świat, w którym rodzic z definicji jest podejrzany i niepewny, a mityczne "dobro dziecka" wyryte złotymi zgłoskami w kro jedno ma imię - stabilność. A stabilność to placówka.

Placówka się nie upije i nie pójdzie w tango na tydzień, placówka nie zapomni zażyć leków na schizofrenie, nie pobije 10latka do nieprzytomności za to że kartofle z pola nie zebrane; nie wygna boso na mróz 4latki. Nie chcecie znać pełnej listy rzeczy, których placówka nie zrobi.

Oprócz potworów jest jeszcze to zwykłe pato. Jeżeli potworów łatwo wyobrazić sobie jako tolkienowskie orki, to proste patusy mają coś z Golluma: oślizłe toto, nieporadne, jest w nim coś dobrego ale nic mu nie wychodzi, a jak mu pomożesz i zaufasz to i tak spierdzieli wszystko.

Oni bywają miłymi hobbitami ale przeważnie tylko wtedy, kiedy im się przyśni matka; ta której nigdy nie mieli. Bo tak naprawdę to chlała albo ich zostawiła. Patologię się dziedziczy, to jest karma, która ciągle wraca. I oni to wiedzą, ale ciągle próbują. I ciągle im nie wychodzi.

Zawsze są tacy sami: niekończąca się historia niepowodzeń i spirala trudności, których normalny człowiek nie ma.
I zawsze kłamią, nigdy ci nie powiedzą prawdy, bo kiedyś na samym początku nauczono ich że świat zawsze zdradza i zawsze zawodzi zaufanie. Więc robią to samo.

To są ludzie, których wszyscy chcieliby się pozbyć, Korwin-Mikke ma przynajmniej tyle szczerości, że mówi to otwarcie. Reszta dobrych pań i panów chciałaby po prostu żeby ich nie było widać; niech jakiś system się nimi zajmie żeby nie psuli świata swoją żenująca w nim obecnością

Więc się zajmuje, tak jak umie. Próbuje odróżnić orka od golluma. Zostawić jej to dziecko, czy zabrać, dopilnuje kurator czy nie dopilnuje; ile razy można mieć wszy, aha ma prace, o już 6 miesięcy, ciekawe kiedy ją wywalą, a ta patrz nawet nie pije już dość długo. I tak w kółko.

Wiecie dlaczego to znieczula? Bo to nudne jest jak flaki z olejem, te patusy i ich wieczne borykanie się z życiem; i każdy sędzia rodzinny ma za sobą tę historię że któremuś zaufał i poluzował i oczywiście okazało się że nie warto było, bo jak zwykle kłamali.

Więc normalny człowiek jak trafi do tej menażerii, to musi udowadniać że nie jest wielbłądem, a jego problemy pierwszego świata budzą politowanie. Ojciec, który chciałby widywać dziecko częściej niż raz na 2 tygodnie? Dajcie spokój, niech się gówniak cieszy że w ogóle ma ojca.

Prawda jest taka, że sędziowie rodzinni często mają niski poziom merytoryczny; wiedzy tam wiele nie trzeba, stosuje się w kółko 16 tych samych przepisów na krzyż a wszystkie są kompletnie uznaniowe, z ocennymi formułami ("dobro dziecka", "usprawiedliwione potrzeby", itd).

W tej sytuacji podstawą orzekania są nawyki, robi się tak jak inni. Orłów prawniczych tam nie trzeba i raczej nie orły tam lądują. Żeby orzec, trzeba "trafić" stan faktyczny, ale jak go trafić, jeśli wszyscy kłamią i jedyne co w miarę pewne to te papiery z MOPSU i od kuratora.

Ale kuratorzy i pracownicy socjalni podlegają tym samym schematom co opisane powyżej, tylko N razy bardziej, bo ich pensje są głodowe. Cały system opieki społecznej to - podobnie jak szkolnictwo - jeden wielki dobór negatywny, który jakoś działa dzięki nielicznym pasjonatom.

Normalsi, którzy trafią do sądu rodzinnego, zwykle na kanwie zmiany kontaktów/alimentów, czyli w jakiejś kontynuacji konfliktu post-rozwodowego, też nie przyczyniają się do podniesienia morale. Jaka jest w Polsce kultura sporu i dyskusji to chyba na TT nie muszę tłumaczyć, c'nie?

Więc wyobraźcie sobie, że w ramach odpoczynku od potworów i beznadziejnych patoli dostajecie do rozstrzygnięcia kolejną wersję sporu o majonez, toczoną na śmierć i życie przez parkę, gdzie ona za punkt honoru stawia sobie żeby dziecko widywało ojca jak najrzadziej, bo tak!

a on się zaklina, że przy alimentach > 200 zł niechybnie umrze z głodu, chociaż wszyscy wiedzą że robi w rajchu na czarno, tylko chomikuje u mamusi i nie ma mu jak tego udowodnić. Trzeba by się zdobyć na odwagę, na SWOBODNĄ ocenę dowodów, no ale tego system nie premiuje; uchylą.

Jakbyście tam trafili, to nie zakładajcie że oni wszyscy chcą wam zrobić krzywdę. Nie chcą. Ale mogą. Ze znieczulicy, z głupoty, z przepracowania, ze 100 powodów. Ale, co do zasady - nie chcą tego. Można ich przekonać. Ale trzeba wiedzieć jak, znać te nawyki, a one w dużej mierze

...są, jak cały system polskiego sądownictwa, formalistyczne. Jeżeli nikomu nie można zaufać, to największe zaufanie budzi papier. I przekonująco przedstawiony stan faktyczny, który trzeba zbudować z różnych okruchów dowodowych, a to trzeba wiedzieć jak, więc bez papugi ani rusz

Tu nie ma dobrych wyjść, zwykły człowiek wyjdzie stąd zbrukany bo podeptano jego godność i uczucia; patus wyjdzie z poczuciem krzywdy bo kolejny raz usłyszał że się nie nadaje. Ale najgorzej ma taki w miarę normalny, z ogarnialnym problemem, który ma tylko trochę za uszami

Jego ten system wciągnie w tryby, tłumaczeniom nie da wiary, a na papugę takiego zwykle nie stać; więc zgubi się szybko bo nie rozumie od czego zależy jego wiarygodność; potem puszczą mu nerwy i wybuchnie, no a wtedy to już lot nad kukułczym gniazdem. Chyba że trafi na człowieka.

Żeby nie było tak pesymistycznie: ja sporo tam ludzi spotkałem. System jest nierówny, jak jest słaby wydział to "tak jak wszyscy" oznacza "na odpierdol", ale zdarzają się wydziały przyzwoite. Jak zwykle, młodsi sędziowie są lepsi, bo są wrażliwsi, mniej schematyczni. Jeszcze.

Tylko żeby spotkać tego człowieka, to trzeba dać mu szansę, żeby on zobaczył człowieka w tobie. To może oburzać, ale kontakt z sędzią rodzinną wymaga sporo cierpliwości i wyrozumiałości. Ona z reguły ma dość tego wszystkiego i jest znieczulona, ale kiedyś też była miłym hobbitem

Aha, i jeszcze jedno. Następnym razem, jak zobaczycie w mediach jakiś oburzający news z sądem rodzinnym w roli głównej, to policzcie do 10 zanim skomentujecie. Do 10 milionów, znaczy. A potem, zamiast skomentować, obejrzyjcie "Unforgiven". Nic nie jest black&white.