Thread by @overlistener

1/ Het was mijn eerste volwassen baan en hij was een van mijn eerste cliënten. Hoewel we qua leeftijd niet eens zoveel verschilden, leek hij wel een heel leven ouder dan ik.

https://twitter.com/JazieAnthony/status/1337007472830246912

2/ Nadat hij door meerdere psychoses zijn baan, jong gezin en huis was kwijtgeraakt, had hij jarenlang als dakloze gezworven door vrijwel alle grote steden van de Randstad, en woonde hij nu middels gemeentelijke hulp in een klein huisje dat hij bescheiden had ingericht.

3/ De overgang naar de geborgenheid en veiligheid van een huis was niet makkelijk voor hem.Tijdens ons eerste gesprek vertelde hij hoeveel stress de spullen hem hadden opgeleverd. “Ik blijf maar schoonmaken en opruimen,

4/ en mijn hemel die wasmachine, je wilt niet weten hoeveel slapeloze nachten die me bezorgt. Ik blijf maar piekeren over wat ik moet doen als dat ding kapot gaat. Soms weet ik niet of ik die spullen bezit, of zij mij.”

6/ Soms belde hij vlak voor een afspraak op: “Mevrouw Ugur, ik heb me al paar weken mij niet gewassen, volgens mij stink ik heel erg, dat u het weet."
“Geeft probleem, kom maar gewoon” zei ik dan, we zetten de ramen en de deuren van de spreekkamer wel open.

5/ Tijdens een afspraak over de betalingen van zijn vaste lasten, deelde hij tussen neus en lippen door dat hij de verwarming nooit aanzette, ook niet op de allerkoudste dagen. “Ik wil niet gewend raken aan de warmte. Voor als ik ooit weer op straat kom te zitten, weet je”.

7/ Hij miste de straat heel erg vertelde hij. De kortstondige terloopse gesprekken, de glimlachende mensen op het station weg naar hun werk, de gratis kopjes koffie die hij kreeg van de supermarkt,

8/ de verdwaalde toeristen die hij de weg wees en dan een stukje met hen meeliep om ze wat meer te vertellen over de monumentale gebouwen waar ze langsliepen. Kleine weetjes die hij nu bij gebrek aan beter met mij deelde.

9/ In de hoop op wat menselijk contact zat hij vaak bij de bushalte, waar ik hem dan op weg naar huis tegenkwam. Hij vertelde dan over de mensen die hij voorbij had zien komen die dag met observaties die zo scherp en grappig waren, dat ik soms vergat in te stappen,

10/ terwijl een bus wegreed met mensen die ongetwijfeld niet begrepen waarom die gesluierde vrouw en die “zwerver” op dat bankje als beste maatjes lachend in gesprek waren.

11/ Een keer was ik de stad ingegaan voor nog wat laatste inkopen voor mijn zomervakantie. Ergens naast mij hoorde ik een bekende stem herhalend alle voorbijgangers vragen om kleingeld.

12/ Zodra onze blikken elkaar kruisten draaide hij zich direct om en liep weg, met een schaamte in zijn blik waar mijn hart zo van brak dat ik vergat wat ik überhaupt nog wilde kopen en met lege handen en een zwaar gevoel naar huis keerde.

13/ Vanwege een nieuwe functie moest ik hem overdragen aan de zorg van een andere collega en we zijn elkaar daarna nog maar weinig tegengekomen, hoewel ik nog regelmatig aan hem dacht,

14/ als ik de verwarming aan zette bijvoorbeeld, of als we langs een monumentaal gebouw liepen met mijn zoontje en ik tegen hem zei: “Weet je trouwens wie hier gewoond heeft?”

15/ Een kind dat maar niet wilde opschieten en op het laatste moment zich moest omkleden omdat ie melk had gemorst, brood dat ik was vergeten uit de vriezer te halen, fietssleutels die ik niet kon vinden.

16/ Met zo’n begin van de dag had ik wellicht kunnen weten dat de rest van de dag er niet veel beter op zou worden.
“Oh hoi, herinner je je meneer X nog, die ik ooit van jou had overgenomen?” zei de collega die ik aan het einde van de dag sprak.

17/ “Hij is overleden hoorde ik laatst, maar ik geloof dat het een paar dagen heeft geduurd voordat de buren het doorhadden.”

18/ (Dit is een ouder draadje, maar vanwege de oproep van @JazieAnthony leek het me nuttig het weer te delen, in de hoop op wat meer aandacht en begrip voor daklozen en hun sociaal isolement.)

Geen*