1/ Ik heb wel eens eerder verteld over de armoede van mijn ouders in hun jonge jaren en de wijk waarin zij tot op de dag van vandaag nog wonen, en hoe ik een tijd lang een haat-liefde verhouding had met die wijk.
https://twitter.com/overlistener/status/1235222150891610115
2/ “Wat ben je mager geworden Emine, Güllü je moet je dochter beter voeden”
“Ga je nou alweer naar buiten Emine?”
“Kom je nu pas naar buiten Emine, was je nog zolang aan het slapen?”
"Wanneer ga je nou trouwen, want weet je mijn zusje heeft een zoon..."
“Ga je nou alweer naar buiten Emine?”
“Kom je nu pas naar buiten Emine, was je nog zolang aan het slapen?”
"Wanneer ga je nou trouwen, want weet je mijn zusje heeft een zoon..."
3/ Of hoe ze mij als kind per se elke keer wilden zoenen als ik van buiten kwam en naar binnen wilde lopen, mij platdrukken tussen hun borsten, de natte zoenen die ik stiekem van mijn wangen veegde zodra ik binnen was.
4/ Het voelde voor mij soms alsof alle vrouwen uit de straat mijn moeder waren en dat beklemde mij.
5/ Ik kon deze “bezitterigheid” jaren later pas duiden, toen ik door de verhalen van mijn moeder heen stukje bij beetje begon te begrijpen hoe deze vrouwen mijn familie eigenlijk hadden gered. Hoe ze elkaar hadden gered.
6/ Hoe ze bijvoorbeeld tijdens de meest arme periodes van mijn ouders, ondanks hun eigen armoede, hen roulerend een bord met eten brachten met smoesjes als “Ik heb weer eens teveel gekookt” of “De kinderen vonden het te pittig”
7/ om ondanks de voor iedereen evidente omstandigheden nog de trots van mijn ouders te kunnen sparen. Hoe een aantal van hen mijn broers, zus en mij de borst hebben gegeven, omdat mijn moeder soms zo ondervoed was dat ze onvoldoende melk had van zichzelf.
8/ Deze vrouwen hadden ons letterlijk gevoed en daardoor waren we ook een beetje van hen allemaal.
9/ Het verklaart voor mij ook waarom mijn moeder nog altijd voor de halve straat kookt en zich daarbij altijd verschuilt achter het excuus dat haar hand (op zijn Turks) “gewoon geen maat kent” en ze altijd gewoon zomaar uitschiet,
10/ en waarom mijn vader altijd tegen ons zei, als we wel eens roddelden: “Het enige wat je over anderen hoeft te weten is of ze genoeg te eten hebben”.
11/ We leven in een samenleving waar we best wel individualistisch zijn en waarin er een groot taboe rust op armoede. Een taboe op het vragen van hulp en waarin erkennen dat het even niet goed gaat wordt gezien als zwakte.
12/ De Kerstdagen staan voor de deur en we zijn met zijn allen boodschappen aan het bestellen of lijstjes aan het maken.
13/ Er zullen vast wel mensen zijn in onze straat, in onze naaste omgeving, in onze familie, die het (even) niet heel breed hebben, die de behoefte hebben *gezien* te worden, zonder het gevoel te hebben dat ze zwak zijn of hun hand ophouden.
14/ We kunnen hen zien en we kunnen hen ontlasten en helpen zonder dat we hen op hun ziel trappen of hun trots krenken.
15/ (In het uiterste geval zie: voedselbankennederland.nl/steun-ons/steu…)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
