#LuminaJJKFanfic #เมงุยูจิ ft.#จุนเปยูจิ
ชื่อ
หลังจากจบงานสานสัมพันธ์กับโรงเรียนของฝั่งเกียวโตก็มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาทันที คนนั้นคือโยชิโนะ จุนเป
โยชิโนะไม่ใช่ผู้ใช้อาคมแต่แรก เขาเป็นคนธรรมดามาก่อนเช่นเดียวกับอิตาโดริ และเหมือนว่าสองคนนี้จะสนิทสนมกันดีตั้งแต่ก่อนที่จะเข้ามา
ชื่อ
หลังจากจบงานสานสัมพันธ์กับโรงเรียนของฝั่งเกียวโตก็มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาทันที คนนั้นคือโยชิโนะ จุนเป
โยชิโนะไม่ใช่ผู้ใช้อาคมแต่แรก เขาเป็นคนธรรมดามาก่อนเช่นเดียวกับอิตาโดริ และเหมือนว่าสองคนนี้จะสนิทสนมกันดีตั้งแต่ก่อนที่จะเข้ามา
ในโรงเรียนจุจุทสึเสียอีก ฟุชิงุโระ เมงุมิไม่ได้สนใจอะไรมากเท่ากับการที่รู้ว่าอิตาโดริยังมีชีวิต เพื่อนที่เคยจากไปครั้งหนึ่งกลับมามีชีวิตอีกครั้งมันดึงความสนใจเขาไปจนหมด
ห้องเรียนที่เงียบและเคยมีแค่ฟุชิงุโระกับคุกิซากิตอนนี้ก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของอิตาโดริกลับมาเติมเต็มมันอีกครั้ง
ห้องเรียนที่เงียบและเคยมีแค่ฟุชิงุโระกับคุกิซากิตอนนี้ก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของอิตาโดริกลับมาเติมเต็มมันอีกครั้ง
ในช่วงแรกที่โยชิโนะย้ายเข้ามามันค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย แต่หลังๆนักเรียนใหม่คนนี้ก็เริ่มปรับตัวได้เพราะอิตาโดริช่วยเหลือ อีกทั้งโยชิโนะเองก็ใช้ชิคิงามิเหมือนกับฟุชิงุโระ พวกเขาสองคนจึงได้มีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น การย้ายเข้ามาของนักเรียนใหม่นั้นเต็มไปด้วยความราบรื่นไม่มีปัญหาอะไร
ยกเว้นเพียงอย่างเดียวที่มันกวนใจฟุชิงุโระมาก
"จุนเปไปดูหนังกัน!"
"จุนเป เอาขนมไหม"
"จุนเป!!! ขอเล่นกับโอริสึคิหน่อย"
คำก็จุนเป สองคำก็จุนเป เส้นเลือดที่หัวของฟุชิงุโระเต้นตุบๆอย่างห้ามไม่ได้ ตั้งแต่อิตาโดริกลับมาหมอนั้นก็ติดกับโยชิโนะแจอย่างกับอะไรดี แถมยังเรียกกันด้วยชื่อ+
"จุนเปไปดูหนังกัน!"
"จุนเป เอาขนมไหม"
"จุนเป!!! ขอเล่นกับโอริสึคิหน่อย"
คำก็จุนเป สองคำก็จุนเป เส้นเลือดที่หัวของฟุชิงุโระเต้นตุบๆอย่างห้ามไม่ได้ ตั้งแต่อิตาโดริกลับมาหมอนั้นก็ติดกับโยชิโนะแจอย่างกับอะไรดี แถมยังเรียกกันด้วยชื่อ+
เล่นอย่างสนิทสนมอีก ถึงอิตาโดริจะบอกก็เถอะว่าสนิทกันเพราะชอบดูหนังแนวเดียวกันก็ตามที แต่ว่านะ
สายตาที่โยชิโนะมองอิตาโดริไม่ว่ามองยังไงมันก็ไม่ใช่สายตาที่ไว้ใช้มองเพื่อนแม้แต่นิดเดรยว
ทั้งสายตาที่เอ็นดูยามมองลงมายังอิตาโดริ ทั้งใบหน้าที่ระบายด้วยยิ้มจางๆยามที่หมอนั้นเรียกชื่อ
สายตาที่โยชิโนะมองอิตาโดริไม่ว่ามองยังไงมันก็ไม่ใช่สายตาที่ไว้ใช้มองเพื่อนแม้แต่นิดเดรยว
ทั้งสายตาที่เอ็นดูยามมองลงมายังอิตาโดริ ทั้งใบหน้าที่ระบายด้วยยิ้มจางๆยามที่หมอนั้นเรียกชื่อ
ทั้งสายตา การกระทำ แม้กระทั้งคำพูดและเสียงที่เรียกชื่อยูจิอย่างอ่อนโยนนั้นไม่ว่ามองยังไงมันก็ไม่มีทางเลยที่โยชิโนะจะมองอิตาโดริแค่เพื่อน
ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแต่อิตาโดริก็ยังไม่ได้รู้ตัวแม้แต่นิด นับวันร่างสถิตของสุคุนะยิ่งสนิทชิดเชื้อกับโยชิโนะมากขึ้นเรื่อยๆ ระยะห่างของทั้งสอง
ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแต่อิตาโดริก็ยังไม่ได้รู้ตัวแม้แต่นิด นับวันร่างสถิตของสุคุนะยิ่งสนิทชิดเชื้อกับโยชิโนะมากขึ้นเรื่อยๆ ระยะห่างของทั้งสอง
ค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆจนมันแทบจะไม่มีช่องว่างเหลืออีก
ภายในอกของฟุชิงุโระกลับบีบตัวแน่นทุกครั้งเมื่อเห็นรอยยิ้มของอิตาโดริที่มอบให้โยชิโนะ ทุกครั้งที่ได้ยินน้ำเสียงร่าเริงขานเรียกชื่อของจุนเปทันยิ่งบีบหัวใจเขาแน่นจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ใบหน้าของฟุชิงุโระในยามนี้ดำทะมึยไปครึ่งแถบ
ภายในอกของฟุชิงุโระกลับบีบตัวแน่นทุกครั้งเมื่อเห็นรอยยิ้มของอิตาโดริที่มอบให้โยชิโนะ ทุกครั้งที่ได้ยินน้ำเสียงร่าเริงขานเรียกชื่อของจุนเปทันยิ่งบีบหัวใจเขาแน่นจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ใบหน้าของฟุชิงุโระในยามนี้ดำทะมึยไปครึ่งแถบ
คิ้วเรียวขมวดแทบจะเป็นปม ฟุชิงุโระไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ไม่สบอารมณ์ขนาดนี้ การที่อิตาโดริมีเพื่อนใหม่ที่สนิทสนมมันนับเป็นเรื่องที่ดี ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นความรู้สึกอึดอัดก็ไม่ยอมจางหายเลย
"ฟุชิงุโระนายไหวไหม?"
เสียงของอิตาโดริดึงสติของเขาให้กลับมา ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องของ
"ฟุชิงุโระนายไหวไหม?"
เสียงของอิตาโดริดึงสติของเขาให้กลับมา ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องของ
เขา ชายหนุมผมดำสะบัดหัวเบาๆไล่ความคิดก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาให้อีกคนที่นั่งอยู่ เมื่อครู่อยู่ๆอิตาโดริก็มาที่ห้องแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"เปล่า ช่างมันเถอะ แล้วนายมีธุระอะไรละ"
"มีสิ นี่ไง! หนังเรื่องใหม่ที่เพิ่งวางขายละ มาดูด้วยกันนะฟุชิงุโระ!!"
อิตาโดริหยิบแผ่นหนังขึ้นมาพร้อมยิ้ม
"เปล่า ช่างมันเถอะ แล้วนายมีธุระอะไรละ"
"มีสิ นี่ไง! หนังเรื่องใหม่ที่เพิ่งวางขายละ มาดูด้วยกันนะฟุชิงุโระ!!"
อิตาโดริหยิบแผ่นหนังขึ้นมาพร้อมยิ้ม
กว้าง เมื่อฟุชิงุโระเห็นรอยยิ้มนั้นก็เริ่มรู้สึกใจอ่อน แต่พอเห็นแผ่นหนังแล้วมันก็ทำให้เขานึกถึงโยชิโนะ เพื่อนคอหนังที่สนิทสนมกับอิตาโดริมากจนเกินไป
"ทำไมไม่ไปดูกับโยชิโนะล่ะ"
"จุนเปไม่ว่างนะสิ แถมจุนเปเคยดูฉบับในโรงแล้วด้วย"
"อ้องั้นหรอ" ที่แท้เขาก็เป็นแค่ตัวสำรองยามที่โยชิโนะ
"ทำไมไม่ไปดูกับโยชิโนะล่ะ"
"จุนเปไม่ว่างนะสิ แถมจุนเปเคยดูฉบับในโรงแล้วด้วย"
"อ้องั้นหรอ" ที่แท้เขาก็เป็นแค่ตัวสำรองยามที่โยชิโนะ
ไม่ว่างเท่านั้นเอง ฟุชิงุโระเผลอแสดงสีหน้าไม่พอใจมาเสี้ยวแวบหนึ่งแต่อิตาโดริก็สังเกตุเห็นทัน
"โกรธหรอ?"
"เปล่า" เมงุมิพูดพร้อมเดินไปนั่งที่เตียง
"หน้าแบบนั้นนะโกรธแน่ๆ ฉันมองออกน่าฟุชิงุโระ"
ยูจิพูดพร้อมลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆเพื่อนผมดำ ชายหนุ่มเจ้าของห้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ
"โกรธหรอ?"
"เปล่า" เมงุมิพูดพร้อมเดินไปนั่งที่เตียง
"หน้าแบบนั้นนะโกรธแน่ๆ ฉันมองออกน่าฟุชิงุโระ"
ยูจิพูดพร้อมลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆเพื่อนผมดำ ชายหนุ่มเจ้าของห้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ
"ไม่ชอบหนังหรอ?"
"เปล่า"
"งั้นนายเป็นอะไรละ?"
"ไม่ลองไปถามโยชิโนะล่ะ" ฟุชิงุโระ เมงุมิอยากจะตบปากตัวเองสักทีแรงๆ เล่นพูดแบบนี้อิตาโดริก็รู้หมดสิ
"ฟุชิงุโระ นี่นายไม่ถูกกับจุนเปหรอ"
"ไม่ใช่..."
เขาถอนหายใจออกมา ดันเผลอหลุดปากพูดไปแบบไม่น่าขายหน้าสุดๆ เขาเอามือกุมขมับแน่น
"เปล่า"
"งั้นนายเป็นอะไรละ?"
"ไม่ลองไปถามโยชิโนะล่ะ" ฟุชิงุโระ เมงุมิอยากจะตบปากตัวเองสักทีแรงๆ เล่นพูดแบบนี้อิตาโดริก็รู้หมดสิ
"ฟุชิงุโระ นี่นายไม่ถูกกับจุนเปหรอ"
"ไม่ใช่..."
เขาถอนหายใจออกมา ดันเผลอหลุดปากพูดไปแบบไม่น่าขายหน้าสุดๆ เขาเอามือกุมขมับแน่น
"เฮ้อ ฉันไม่ได้ไม่ชอบโยชิโนะ แค่รู้สึกว่านาย... กับหมอนั้นสนิทกันเกินไปแค่นั้นเอง"
เหตุผลเขาที่พูดออกมายิ่งทำให้ฟุชิงุโระอยากตบปากตัวเองแรงๆอีกที สาเหตุเหมือนเด็กประถมที่น้อยใจที่เพื่อนสนิทไปมีเพื่อนใหม่ชัดๆ! พอหันไปมองอิตาโดริก็ยังทำหน้ามึนตึ้บ
ดีแล้วที่หมอนี้ความรู้สึกช้ากับ
เหตุผลเขาที่พูดออกมายิ่งทำให้ฟุชิงุโระอยากตบปากตัวเองแรงๆอีกที สาเหตุเหมือนเด็กประถมที่น้อยใจที่เพื่อนสนิทไปมีเพื่อนใหม่ชัดๆ! พอหันไปมองอิตาโดริก็ยังทำหน้ามึนตึ้บ
ดีแล้วที่หมอนี้ความรู้สึกช้ากับ
เรื่องจำพวกนี้ แน่นอนว่ายูจิเองก็ยังไม่เข้าใจสาเหตุอยู่ดี เอ๊ะ หรือว่าเพราะเขาเรียกชื่อจุนเปด้วยชื่อเล่นไม่ใช่นามสกุลเหมือนกับฟุชิงุโระรึเปล่านะ ถ้างั้น
"เมงุมิ?"
พรูด!!!
น้ำที่ฟุชิงุโระดื่มอยู่ถูกพ่นออกมาจากปากอย่างแรงจนเป็นน้ำพุ เขาสำลักไอค่อกแค่กจนยูจิต้องลูบหลังเพื่อนไปมา
"เมงุมิ?"
พรูด!!!
น้ำที่ฟุชิงุโระดื่มอยู่ถูกพ่นออกมาจากปากอย่างแรงจนเป็นน้ำพุ เขาสำลักไอค่อกแค่กจนยูจิต้องลูบหลังเพื่อนไปมา
"แค่ก อิตาโดร--แค่ก!"
"ใจเย็นๆนะ ค่อยๆพูด"
"แค่ก ทำไม อยู่ๆนายถึงเรียกชื่อ.."
"เอ๊ ก็กับจุนเปฉันก็เรียกด้วยชื่อเล่นนี่ ก็เลยเรียกนายด้วยชื่อเหมือนกันไง"
ฟุชิงุโระที่สำลักค่อกแค่กได้แต่หันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหนื่อยใจ อ่า แต่วิธีการคิดแบบนี้ก็สมกับเป็นอิตาโดริดี
"มันไม่ใช่+
"ใจเย็นๆนะ ค่อยๆพูด"
"แค่ก ทำไม อยู่ๆนายถึงเรียกชื่อ.."
"เอ๊ ก็กับจุนเปฉันก็เรียกด้วยชื่อเล่นนี่ ก็เลยเรียกนายด้วยชื่อเหมือนกันไง"
ฟุชิงุโระที่สำลักค่อกแค่กได้แต่หันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหนื่อยใจ อ่า แต่วิธีการคิดแบบนี้ก็สมกับเป็นอิตาโดริดี
"มันไม่ใช่+
ที่ฉันพูดสะหน่อย..."
ชายหนุ่มพูดเบาๆ แต่เมื่อครู่ที่อิตาโดริเรียกชื่อเขามันทำให้ใจเต้นผิดจังหวะไแหลายช่วงเลย แม้กระทั่งตอนนี้มันยังคงส่งเสียงดังอยู่จนแทบทะลุออกจากอก
"อ้าวงั้นหรอ แฮะๆ"
"ช่างมันเถอะ ฉันแค่หงุดหงิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเอ--"
"งั้นฟุชิงุโระลองเรียกฉันว่ายูจิไหม"
ชายหนุ่มพูดเบาๆ แต่เมื่อครู่ที่อิตาโดริเรียกชื่อเขามันทำให้ใจเต้นผิดจังหวะไแหลายช่วงเลย แม้กระทั่งตอนนี้มันยังคงส่งเสียงดังอยู่จนแทบทะลุออกจากอก
"อ้าวงั้นหรอ แฮะๆ"
"ช่างมันเถอะ ฉันแค่หงุดหงิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเอ--"
"งั้นฟุชิงุโระลองเรียกฉันว่ายูจิไหม"
แกร๊ก!
ครั้งนี้ไม่ใช่น้ำพุ่งแบบเมื่อกี้แต่เป็นแก้วน้ำในมือของฟุชิงุโระที่ถูกบีบจนร้าว เขาหันหน้ามามองอิตาโดริทันที ใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงทำหน้าไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเหมือนเดิม
"...ยูจิ"
"อื้ม! แบบนั้นละฟุชิ-- เอ้ย เมงุมิ"
ฟุชิงุโระวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ เขาหันหน้ามาสบตากับอิตาโดริ
ครั้งนี้ไม่ใช่น้ำพุ่งแบบเมื่อกี้แต่เป็นแก้วน้ำในมือของฟุชิงุโระที่ถูกบีบจนร้าว เขาหันหน้ามามองอิตาโดริทันที ใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงทำหน้าไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวเหมือนเดิม
"...ยูจิ"
"อื้ม! แบบนั้นละฟุชิ-- เอ้ย เมงุมิ"
ฟุชิงุโระวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ เขาหันหน้ามาสบตากับอิตาโดริ
"ยูจิ"
"ว่าไงเมงุมิ"
ร่างของฟุชิงุโระค่อยๆขยับเข้ามาใกล้
"ยูจิ"
"เมงุมิ?"
ปลายนิ้วของพวกเราสัมผัสกัน
"ยูจิ"
หัวไหล่เขยิบเข้ามาอิงแอบแนบชิด
"ยูจิ"
ระยะห่างค่อยร่นหายลงไปทีละนิด
"ยูจิ..."
ใบหน้าของพวกเขาห่างกันเพียงแค่คืบเดียว ฝ่ามือของฟุชิงุโระยกขึ้นมาลูบไล้พวงแก้มของ
"ว่าไงเมงุมิ"
ร่างของฟุชิงุโระค่อยๆขยับเข้ามาใกล้
"ยูจิ"
"เมงุมิ?"
ปลายนิ้วของพวกเราสัมผัสกัน
"ยูจิ"
หัวไหล่เขยิบเข้ามาอิงแอบแนบชิด
"ยูจิ"
ระยะห่างค่อยร่นหายลงไปทีละนิด
"ยูจิ..."
ใบหน้าของพวกเขาห่างกันเพียงแค่คืบเดียว ฝ่ามือของฟุชิงุโระยกขึ้นมาลูบไล้พวงแก้มของ
อิตาโดริ ดวงตาสีน้ำตาลเฮเซลนัทสั่นไหวไปมาอย่างน่าเอ็นดู ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำเป็นลูกตำลึง เจ้าของเรือนผมสีพีชสัมผัสได้ลมหายใจร้อนของฟุชิงุโระ
ทั้งๆที่เป็นแค่การเรียกชื่อแท้ๆแต่หัวใจของยูจิกลับเต้นแรง ยิ่งเมื่อใบหน้าของฟุชิงุโระขยับเข้ามาแนบชิดเจ้าอวัยวะที่เคยโดนสุคุนะควักออกไปก็
ทั้งๆที่เป็นแค่การเรียกชื่อแท้ๆแต่หัวใจของยูจิกลับเต้นแรง ยิ่งเมื่อใบหน้าของฟุชิงุโระขยับเข้ามาแนบชิดเจ้าอวัยวะที่เคยโดนสุคุนะควักออกไปก็
ยิ่งเต้นแรงกว่าเดิมจนน่ากลัว อิตาโดริพยายามหลบตาไปมองทางอื่นแต่ร่างของคนผมดำกลับค่อยๆเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปากก็ยังคงพร่ำเรียกชื่อโดยไม่หยุด จนกระทั่งแผ่นหลังของยูจิชนเข้าที่หัวเตียงเขาจึงรู้ว่าหมดทางหนี
ใบหน้าของอิตาโดริที่แดงก่ำ ร่างของฟุชิงุโระที่ใกล้จนเกือบจะขึ้นคร่อม ท่าที่ดู
ใบหน้าของอิตาโดริที่แดงก่ำ ร่างของฟุชิงุโระที่ใกล้จนเกือบจะขึ้นคร่อม ท่าที่ดู
สองแง่สองงามตอนนี้หากใครมาเห็นคนผมดำคงไม่แคล้วโดนรุมสหบาทาเป็นแน้แท้แต่เขาก็ไม่ถอย ดวงตาสีไพลินสบเข้ากับดวงตาสีเฮเซลคู่งาม พร้อมกับใบหน้าที่ยื่นไปใกล้กว่าเดิม
"ยูจิ.."
เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อยูจิอีกครั้งที่ข้างหู พวงแก้มที่ขึ้นสีระเรื่ออยู่แล้วยิ่งแดงไปถึงปลายหู น่ารักสะไม่มี
"ยูจิ.."
เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกชื่อยูจิอีกครั้งที่ข้างหู พวงแก้มที่ขึ้นสีระเรื่ออยู่แล้วยิ่งแดงไปถึงปลายหู น่ารักสะไม่มี
"พะ พอได้แล้วมั้งฟุชิงุโระ"
"ไม่เรียกเมงุมิแล้วหรอ"
อิตาโดริส่ายหน้าไปมาทันที ฟุชิงุโระหัวเราะในลำคอเบาๆ ฝ่ามือที่จับพวงแก้มเอื้อมไปลูบเส้นผมสีพีช อิตาโดริที่หน้าแดงก่ำก็ลุกจากเตียงพร้อมสาวเท้าไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว
"ฉะ ฉันไปนอนก่อนนะ ฝันดีฟุชิงุโระ!"
"ฝันดีนะยูจิ"
"ไม่เรียกเมงุมิแล้วหรอ"
อิตาโดริส่ายหน้าไปมาทันที ฟุชิงุโระหัวเราะในลำคอเบาๆ ฝ่ามือที่จับพวงแก้มเอื้อมไปลูบเส้นผมสีพีช อิตาโดริที่หน้าแดงก่ำก็ลุกจากเตียงพร้อมสาวเท้าไปที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว
"ฉะ ฉันไปนอนก่อนนะ ฝันดีฟุชิงุโระ!"
"ฝันดีนะยูจิ"
"ปะ ไปล่ะ!"
ประตูห้องถูกปิดดังปึ้ง ฟุชิงุโระรู้เลยว่าอิตาโดริตอนนี้เขินอายมากจนอยากจะมุดดินแน่ๆ รอยยิ้มถูกระบายขึ้นบนใบหน้านิ่งเฉย เขาหังเราะเบาๆ ความขุ่นเคืองเมื่อครู่กลับมลายหายไปอย่างน่าฉงนใจ แค่เจาก็ไม่คิดจะเก็บมามากความอะไรอีก
แค่ได้เห็นปฏิกิริยาเขินอายของยูจิเขาก็พอใจแล้ว
ประตูห้องถูกปิดดังปึ้ง ฟุชิงุโระรู้เลยว่าอิตาโดริตอนนี้เขินอายมากจนอยากจะมุดดินแน่ๆ รอยยิ้มถูกระบายขึ้นบนใบหน้านิ่งเฉย เขาหังเราะเบาๆ ความขุ่นเคืองเมื่อครู่กลับมลายหายไปอย่างน่าฉงนใจ แค่เจาก็ไม่คิดจะเก็บมามากความอะไรอีก
แค่ได้เห็นปฏิกิริยาเขินอายของยูจิเขาก็พอใจแล้ว
@threadreaderapp Unroll plz
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
