Thread by @JaredDiam

١/١٠ فرض کنید هواپیمایی در حال آتش گرفتن است و بعد از فرود اضطراری از مسافران خواسته می‌شود که آن را ترک کنند. واکنش مسافران چگونه است؟ آرام و منطقی یا هیجانی و خودخواهانه. یا فرض کنید منطقه‌ای دچار بلای طبیعی بزرگ مانند سیل یا زلزله شود، رفتار بازماندگان چگونه است؟

٢/١٠ مهربان با یکدیگر یا هر کس تنها برای بقا می‌جنگد؟ سوال اصلی کتاب 👇شناخت ذات آدمی است، و دو دیدگاه اصلی در دو سر طیف را در کفه ترازو قرار می‌دهد: نگاه هابزی که طبیعت آدمی را خشن و خودخواه می‌داند و نگاه روسو که طبیعت آدمی را مهربان، آرام و محتاط می‌بیند.

٣/١٠ تلاش کلی کتاب ارائه تصویری سازگار و منطقی و آرام از آدمی است که متضاد نظر عمومی مردم مبنی بر ذات خشن آدمی است. از حادثه ٩/١١ نیویورک مثال می‌زند که در هنگام پایین آمدن از پله‌های برج‌ها مردم آرام بودند و خشونت و هل دادن چندانی اتفاق نیفتاد.

١٠/۴ یا سیل مهیب در نیواورلئان آمریکا که سهم همدلی اهالی و تصاویر دلگرم کننده و مثبت نسبت به رفتارهای منفی بسیار بیشتر بود.

در متنی که در سالگرد حمله هوایی به درسدن آلمان نوشتم اشاره شد که حملات هوایی به لندن به هیچ وجه به نتیجه دلخواه لوفتوافه نرسید.

https://twitter.com/jareddiam/status/1360638591081148419

١٠/۵ کنجکاوی در چرایی این امر باعث خواندن این کتاب شد. بررسی انگلیس در طول ج‌ج٢ نشان داد که بمباران هوایی آلمانها چندان بر اراده مردم تاثیری ندارد، اما انگلیس نتوانست آن را به ناکارآمدی کلی این گونه حمله‌ها تعمیم دهد و خود در کنار آمریکا به بمباران گسترده شهرهای آلمانی اقدام کرد

١٠/۶ و همیشه میزان حملات هوایی لازم بیشتر از تخمین اولیه بود. دلیل آن نیز تصور نادرست از طبیعت آدمی بود. بعد از ج‌ج٢ آمریکا نیز به تاثیر کم این مکانیزم پی برد اما در جنگ ویتنام میزان بمب‌های هوایی استفاده شده توسط آمریکا دو برابر ج‌ج٢ بود که نتوانست ویتنامی‌ها را تسلیم کند.

٧/١٠ بیشتر مردم هم‌عقیده‌اند که دنیا رو به سیاهی و ویرانی پیش می‌رود. اما بشر در عمل در بهترین، سالم‌ترین، و ثروتمندترین دوران تاریخ خود زندگی می‌کند. این دید منفی به آینده جهان از دو عامل ناشی می‌شود. اول جهت‌گیری منفی ذاتی آدمی که برای بقا همیشه باید به اخبار منفی و خطرات توجه

٨/١٠ بیشتری داشته باشد. دوم بیشتر در دسترس بودن اخبار منفی، چرا که اخبار مثبت و زندگی روزمره و پیشرفت تدریجی چندان هیجان‌انگیز و جالب توجه نیست. در واقع به قول نسیم طالب آدمی از ابزار ادراکی و آماری لازم برای شنیدن خبر بی‌‌بهره است. اخبار برای ذهن همانند شکر است برای بدن.

٩/١٠ بخش جالب کتاب پرداختن به آزمایش‌ها و مطالعات معروف در زمینه رفتار آدمی است، مانند آزمایش دانشگاه استنفورد توسط فیلیپ زیمباردو، آزمایش میلگرم، کتاب Lord of Flies، و کتاب Collapse از جارد دایموند. هر کدام را نقد می‌کند و با اشاره به خطاهای آگاهانه یا سهوی،

١٠/١٠ نتیجه‌گیری آنها را که بر ذات مخرب انسان تاکید داشت، مردود می‌داند. البته همچنان سوال اصلی این است که جنایت‌های بشری مانند هولوکاست چگونه رخ دادند؟ کتاب مکانیزم‌هایی برای آن ارائه می‌دهد که در نوشته‌هایی بعدی به این مورد و مطالب دیگر کتاب و همچنین نقد آن خواهم پرداخت.