Er is een heilzaam onderscheid, mede te danken aan het onderscheid tussen kerk en staat in de westerse traditie, tussen moreel falen (zonde) en misdaad. Niet alles wat de integriteit aantast, is crimineel. En soms ook vice versa. Maar... >
... daaruit afleiden dat moreel falen geen consequenties moet hebben voor iemands positie, ‘omdat-ie binnen de grenzen vd wet bleef’, is opnieuw wet en moraal (smalle en brede moraal) in elkaar schuiven.
Wie elke zonde tot misdaad maakt, komt terecht in een totalitaire staat. Maar wie alleen de wet en niet de moraal erkent, vervalt in amoraliteit. Zie bv de bankierscrisis: hartstikke fout, niet integer, maar veelal net binnen de lijntjes vd wet. >
Amoreel gedrag hoeft je niet voor de rechter te brengen, maar het breekt wel vertrouwen af, schaadt relaties, maakt je woorden ongeloofwaardig. De wet heeft veelal niets te zeggen over verraden vriendschap, leugens, overspel. Dat maakt het niet onschuldig. >
Tegelijk roept dit ook de vraag op naar herstel, boetedoening, vergeving, verzoening. Bij misdaad geldt dat je straf krijgt en daarna met schone lei begint. Bij schending vd moraal moet er ook een weg terug zijn. Alle religies en culturen hebben daarvoor procedures. En wij?
Enfin, bij misdaad/overtreding gaat het om schending van een in wet vastgelegde norm. Bij immoraliteit gaat het om schending van het vertrouwen dat relaties en gemeenschap mogelijk maakt. Beide vragen hun eigen benadering.
Een goed voorbeeld van zo'n schending van brede moraal (zonder de wet te overtreden) is dit verhaal dat zich afspeelde in de luwte van een verhaal dat de laatste dagen wat meer aandacht trok nrc.nl/nieuws/2021/04…
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
