Today we are going to talk about ancient relics in the hillforts: antennae daggers that appear, whole, many centuries after they were made, in Late Iron Age hillforts. What stories have we lost about them?
Our first treasure appeared in the foundations of a house in the hillfort of Os Castros (Taramundi, Asturias, near the border with Galicia). The house had been built in the Late Iron Age. The hillfort was inhabited from the Late Bronze Age.
Look at it: gorgeous. Because it preserved the organic material of the sheath, radiocarbon dating was possible. Between the 14th and 10th centuries BC. These daggers have Central European influences on the handles and Mediterranean influences on the blades.
This one was recently found under a pavement of an Iron Age fish factory in the promontory fort of A Lanzada (Sanxenxo, Galicia). It may be of Cyprus / eastern Mediterranean origin (8th-4th centuries BC). But it appeared in a 2nd century BC context!
And I 😍 the last one. It is a kind of miniature of a dagger, only 15.4 ctms long, useless, like a toy, or a votive object. It was found in the Roman levels of the Viladonga hillfort. This dagger tells us how the shape was the memory centuries after.
It is difficult to know how much ritual or just abandonment was involved in leaving the daggers, but such simple deposits are common in Galician hillforts. They tell us how Iron Age people managed their past.
Thanks to archaeologists Ángel Villa and Rafael Rodriguez for their kind help. Pics of the daggers: Taramundi (Principado de Asturias), A Lanzada (Deputación de Pontevedra), Viladonga (Museo do Castro de Viladonga).
If you need more Iron Age stamina, there is an available charger here!
Foi polo 1996 cando me atopei coas vivas raiceiras dun dos grandes mitos do país. Estabamos perdidos no Valadouro. Un vello en bicicleta parou. Sinalou para ese monte e dixo:
A min chaman toda Mira
Señora do gran tesouro,
Por estrela esclarecida,
xago neste Valedouro.
👇
Referíase ao castelo da Frouseira, a inexpugnable fortaleza na que o Mariscal Pardo de Cela resistiu entre 1481 e 1483 o durísimo asedio das tropas do capitán francés Mudarra, enviado polos Reis Católicos para someter á nobreza galega.
O símbolo do ocaso dun mundo.
O Mariscal é unha das figuras controvertidas da historia do país. Desde o século XIX, símbolo para uns da resistencia galega fronte a Castela, para outros un foraxido feudal que tiña ben merecida a súa decapitación en Mondoñedo en 1483.
Vouvos contar unha historia desas que 'sabemos pero non reparamos nela'. Compostela é unha especie de máscara xeolóxica, un trampantoxo. Todo ese granito que vedes na foto foi traído de quilómetros de distancia durante séculos e agacha o que a propia cidade é. 👇
Só hai un lugar no que asoma de maneira natural, case como o deixaran de testemuña, a anfibolita, a 'pedra de Santiago' que sostén precariamente todo o conxunto. Faino deste xeito marabilloso en Val de Deus, en San Martiño Pinario, case como pedindo permiso.
O que me fascina é que a construción simbólica de Santiago non só remata na escultura, senón tamén nos materiais. A humildísima 'pedra de Santiago', a que foi sacada da propia cidade, indícanos que é o secundario, o que non é importante, fronte o que si o é.
Hai un par de anos batín cunha alucinante obra de teatro do século XVII, moi pouco coñecida, #ALindonadeGalicia.
Fiquei preso do que alí se contaba, e de como se contaba. 👇
Nela narrábase o turbulento século XI galego: o conflito fratricida polo dominio de Galicia. Os intentos de García por facerse coa coroa do reino.
Si, García. O rei mitificado pola literatura galega contemporánea. Manolo Rivas, Darío Xoán Cabana, Bernárdez Vilar, Cándido Pazó...
O máis fermoso, o de @Rivasbarrs. O Don García de En salvaxe compaña: o corvo branco que leva unha grilla nas patas, que viu como o seu exército de poetas e trobadores se mudaban nunha hoste de 300 corvos.
When I was a child, I was sure that all the adventures of Asterix had to take place in summer. The feasts at the hillfort were always outdoors! It couldn't be in winter because it must always be raining!
The Greek geographer Strabo described how the people of NW Iberia feast:
"They take their meals sitting down, building stone benches around the wall. The food is served in a circle. During the drink they dance on a wheel ...or by jumping and genuflecting".
Archaeology showed how accurate Strabo was. In several hillforts, just in the core of the town, special buildings were found. Big, with a stone bench around the wall and no evidence of daily life nor hearths.
O fermoso equinocio do sábado na capela de San Miguel de Celanova, coa luz atravesando o templo de Rosendo, é un magnífico exemplo para explicarmos esa idea de paisaxe cultural que falabamos o outro día ao fío das eólicas.
Podemos ver esta marabilla de puñeteiro miragre. 👇
O arquitecto de San Miguel orientou a capela en 2,8º graos de diverxencia con respecto ao leste para recoller o sol cando xorde polo monte de San Cibrao, o obstáculo natural do horizonte. Alí arriba, en San Cibrao, hai unha necrópole megalítica e unha capela tamén medieval.
A óptica da cámara permite recoller ás veces ese incrible efecto dunha estrela hexapétala. O efecto recrea a representación do sol.
Este monumento NON pode ser comprendido sen a paisaxe. Non só foi concibido dentro dela. É que, dalgún xeito, 'execútase', actívase con ela.
Unha reflexión sobre o tema dos novos parques eólicos. É colateral, pero creo que non menor. Un grave problema que estou vendo (a partir dese espello enganoso das redes) é que moita xente non entende os motivos de alarma, de por que isto nos afecta a todos.
Creo que hai un problema en que non se entenden as terras altas galegas como 'paisaxe', non do mesmo xeito que unha praia, ou unha fraga de árbores autóctonas cabo dun río. A enerxía 'verde' ten moi boa prensa, máis nun contexto de cambio climático presente por todas partes.
Estamos a colleitar un problema inesperado xurdido de como foi construída a identidade galega desde o século XIX. Unha Galicia verde, boscosa, de especies 'autóctonas' e ríos fronte unha Castela sen árbores, un páramo. Pero esa Galicia, en certo xeito, levaba milenios sen existir