Thread by @hosseyn1988

بی‌بیم (مامان مامانم) از شدتِ مذهبی‌گری رو پا بند نیست. یعنی قشنگ هر آن خطرِ این می‌ره که یهو به مقام فناء فی الله برسه یه زرشک‌پلوِ ختم بیفتیم. از وقتي من یادم میاد داشته از شدت مذهبی‌گری می‌مُرده. با هشتاد سال سن از جَوونای «نامحرم» رو می‌گیره که چیزي ناید از مستوری‌اش کم.

خودش در این حد البته مذهبی نبود. قابل درمان به نظر می‌رسید. یه چند مدت اومد قم، تو خونهٔ یه خانمي از خودش بزرگ‌تر، به‌نام «حاج خانم» (اسمشو به کسي نمی‌گفت مبادا ما تحریک بشیم، با چشای شهلا به یه گوشه خیره بشیم و خودمونو نوازش کنیم بگیم «آه، عزت‌الملوک») مستأجر بود. اون خرابش کرد.

زمان بچگانیم، وقتایي که یه مناسبت مذهبی بود و بی‌بیم خونهٔ ما بود یا من خونهٔ داییم پیشش بودم، چون متن رو قشنگ و تمیز و بااحساس می‌خونم، مجبورم می‌کرد اعمال اون شب رو از مفاتیح براش بخونم. یه ده دوازده دور مفاتیح رو ختم کردم گمونم.

بعد دیدید افراد کون‌گشاد که حال آشپزی ندارن ویدیوهای باحالِ آشپزی می‌بینن و پیش خودشون می‌گن «جون چه غذایي، ایشالا یه روز درستش می‌کنم»؟ بی‌بیم با اعمال مفاتیح همین‌جوریه. مثلاً می‌خوندم: شب هفدهم ربیع‌الاول. غسل در این شب مستحب است. نماز این شب: در رکعتِ اول حمد یک مرتبه،/

توحید و معوذتین هر یک سی میلیون مرتبه، آیهٔ الله الصمد را پنجاه میلیون مرتبه تکرار کند. در رکعت دوم حمد یک مرتبه، ختم قرآن به‌طور کلی پانزده هزار مرتبه. سورهٔ اعراف را دوازده هزار بار دیگر هم بخواند.
چشاش گرد می‌شد با حالتِ «جوووون چه نمازِ باحالي. آی‌گَزِم. لیترلی آی‌گَزِم.»

بی‌بیم از ۲۰ سال پیش به این‌ور به دلیل نامعلومي هر روز تو چشم خودش چند قطره لیمو می‌چکونه. می‌گه نور چشممو زیاد می‌کنه، باعث می‌شه نمرهٔ چشمم بالا نره. ظاهراً راستم می‌گه. نمرهٔ چشمش ۲۵ صدم دیگه بالا بره، باید زآن پس باهاش برِیل حرف بزنیم.

بعدش مثل همون کنیز بهرام گور که اول یه گوساله از پله‌های کاخ می‌برد بالا بعدش کم‌کم همین‌طور بردش بالا تا گاو شد، بعدش همین‌طور گاو رو مثل پشکل (چرا آخه؟ چه تشبیهیه؟) می‌ذاشت رو دوشش می‌برد بالا فقط جهت بلبل‌زبونی برای بهرام گور، بی‌بیمم دیگه چشمش از قطرات لیمو درد نمی‌گیره.

یعنی اوایل قشنگ لیمو می‌دید چشاش می‌سوخت؛ الآن اسید هیدروفولیک میاریم می‌ریزیم رو موزاییک می‌گه چیسسسس، سوراخش می‌کنه می‌ره داخل، اون سرِ کرهٔ زمین بعد از چند ساعت یه نفر می‌گه آخ تخمام. بی‌بیم همونو می‌ریزه تو چشاش می‌گه:
Bitch please.

واکنش طبیعی افراد در مقابل درد شدید، فحش و فضیحته و داد و فریاد. همین بی‌بیم که از شدت مذهبی‌گری اگه پنج‌هزار سال پیش تو بین‌النهرین به دنیا اومده بود الآن پیغمبرِ زن می‌داشتیم، معجزه‌شم چکوندنِ لیمو تو چشم خودش می‌بود، اوایل که لیمو می‌ریخت تو چشم خودش چنان فحشایي می‌داد/

\که علی‌آقا پروین می‌نشست تندتند نُت برمی‌داشت برای تشبیهاتي که می‌خواست در مورد دروازه و توپ و اینا برای عابدزاده به کار ببره.
زنداییمو صدا می‌زد: زینت! زینعععععععت!
زن‌دایی زینتم، عزیزترین زن دنیا برام بعد از مادرم، و بی‌خیال‌ترین زنِ دنیا، با خنده می‌اومد.

می‌گفت چیه.
بی‌بیم می‌گفت یَعععععععع... آآآآییییی... جندههههههه... [...]پارهههههههههه... ببخش زینت دارم می‌میرم از درد. حلال کن. جندهههههههه... تموم شد. حالا برو.
زن‌داییم با خنده می‌رفت.
یعنی زنِ بیچاره به‌صورت زنِ عفیفهٔ محترمه، مادر فرزندان، آدمِ باآبرو، بر بی‌بیم وارد می‌شد،/

\به‌صورتِ ساشا گرِی از بی‌بیم خارج می‌شد.
حکایتایي داریم با این بی‌بیم.
خدا رو شکر که چندین سالیه که دیگه معقول شده و اون‌قدر دردي تحمل نمی‌کنه که بخواد عروس و بچه‌های خودش رو ببره رو چال‌سرویس.
خدا ایشالا همهٔ پیران خردمند زندگی‌تونو حفظ کنه. اینان منبع خرد و فضل‌اند.

@sharagim_zand
@idinsayyar1
آق شراگیم، آق آیدین، بیاین نظر کارشناسی بدین.
(بچه‌ها لطفاً باد ندین سنگین حرکت کنین. این دو نفر رو بسیار دوست دارم.)