Thread by @Addaatiss

❇️ مجموعه #خویشتنداری (٣):
(١/٢۵) آنچه گذشت:
آمریکا داشت زیر مصرف بی رویه الکل غرق میشد. اعتراضات بسیاری علیه الکل شکل گرفت که در نهایت بعد از یک پروسه ده ساله، "وین ویلر" موفق شد تا قانون ممنوعیت الکل رو به عنوان هجدهمین اصل قانون اساسی آمریکا در ١٩١٩ تصویب و در ١٩٢٠

(٢/٢۵) به اجرا برسونه. ولی ممنوعیت الکل به اون سادگی که خیلی‌ها حتی بعضی حامیانش فکر میکردن نبود. به فاصله چند دقیقه از شروع اجرای قانون جدید، مردم شروع کردن به پیدا کردن سوراخ‌های قانونی اون ممنوعیت و دور زدن قانون. نتیجه: "قانون شکنی" با روش‌های محیرالعقول، تشکیل

(٣/٢۵) بازار سیاه و به دنبالش خشونت.
آمریکا وارد یکی از سیاه‌‌ترین دوران‌های خودش از نظر جرم و جنایت شد.

گفتیم تا وقتی که قانون خویشتنداری تصویب بشه، ویلر به میزان وحشتناکی از قدرت سیاسی دست پیدا کرده بود، بطوریکه حتی اسمش سیاستمداران رو به وحشت مینداخت.
بعد از تصویب

(۴/٢۵) خویشتنداری هم قاعدتاً ویلر از سیاست دست نکشید یا خودش رو در یک بخش خاص محدود نکرد. ویلر جزو دسته محافظه کاران محسوب میشد که فقط از ممنوعیت الکل حمایت نکردن، بلکه حامی به حداقل رسوندن خرج دولت هم بودن. مشکلش کجاست؟ اینکه همزمان با ممنوعیت، قوانینی رو برای کم‌کردن

(۵/٢۵) هزینه دولت تصویب کردن، که روی توانایی دولت برای رسیدگی نظامی-قانونی علیه قانون شکنی تاثیر زیادی داشت!
شما فکرش رو بکن! یک قانونی هست که همه دارن اونو میشکنن و هیچ مرجع و جایگاهی توانایی کافی برای اجرای اون قانون رو نداره! حالا سوال اینه که اون چیزیکه وجود داره،

(۶/٢۵) اصلا قانون حساب میشه؟!
کل دولت آمریکا اگر خودش رو میتکوند و میچلوند، نهایتاً تونست برای اجرا و نظارت بر اجرای قانون خویشتنداری فقط حدود ١۵٠٠ مأمور ویژه سرکار بذاره! به عبارتی (بر اساس جمعیتِ اون زمان آمریکا) هر مأمور ویژه باید به حدود ٧١هزار نفر نظارت می‌کرد!

(٧/٢۵) دیگه حالا علاوه بر جمعیت، شما خودتون وسعت آمریکا و مرزهای دریایی و مرز وحشتناک این کشور با کانادا رو هم تصور کنید تا به عمق فاجعه پی ببرید! (از نظر قاچاق عرض کردم.)
منتها موش و گربه بازی کردن با یه مشت آخوند در ادیان مختلف برای فروش الکل مذهبی، یا پزشک‌هایی که

(٨/٢۵) ویسکی پزشکی تجویز میکردن یا کشاورزان خرده‌پا که توی مزرعه الکل میساختن و... اینا (!) شاید یک بیستم زحمتی بود که اون ١۵٠٠ دونه مأمور باید متقبل میشدن!
شما بیا توی یه مملکت الکی یک چیز رو ممنوع کن، اونوقت همون چیز میشه طلا! تعداد زیادی شروع کردن به ساخت وسایلی برای

(٩/٢۵) ساخت الکل، جوریکه هرکسی راحت دستش به یدونه از اون ابزار میرسید و دیگه میتونست توی خونه، حیاط خلوت، وسط جنگل یا اصلا سر قبر من بره الکل خودشو درست کنه!
وقتی ماموران میرفتن جایی رو برای پیدا کردن الکل و ابزارش بازرسی کنن، شانس پیدا کردن یک "مون‌شاین" (دستگاه ساخت) در

(١٠/٢۵) یک خونه رندوم با انتهای یک غار تاریک توی رشته‌کوه راکی با خونه یکی از وزیر وزرا (حتی اونایی که از تصویب خویشتنداری حمایت کردن) برابر بود! "مبارزه" دولت (تازه اگر بگیم واقعا کار خاصی هم کردن!) با کسانیکه ابزار میسازن راه به جایی نبرد هیچ، باعث شد ملت با ساخت الکل

(١١/٢۵) با کیفیت پایین، خودشون رو بیشتر به کشتن بدن!
مشکل دیگه قاچاق بود. در شمال شرقی آمریکا، کشتی‌های زیادی درست دمِ مرزهای آبی آمریکا توقف میکردن (که دست ماموران ازشون کوتاه باشه) و بعد بوت‌لگرها (فروشندگان خرده‌پای الکل) میرفتن الکل رو ازشون تحویل میگرفتن در خاک آمریکا

(١٢/٢۵) به قیمت گزاف میفروختن؛ حتی در صحن کنگره آمریکا هم اینا فروش داشتن! دیگه اینکه به کی میفروختن رو به خواننده محترم واگذار میکنم!
حتی مجری اصلی قانون هم این خویشتنداری رو متمایل به چپ کرده بود و مثلا پرزیدنت هاردینگ مشهور بود به اینکه در جلسات کابینه، از وزرا با

(١٣/٢۵) الکل قاچاقی بوت‌لگرها پذیرایی میکنه!
"خیر" این خویشتنداری به همه میرسید. مجریان قانون وقتی می‌دیدن توانایی ندارن به اوضاع رسیدگی کنن، میگفتن "به جهنم! عوضش میرم سود میکنم!" و از شرایط برای پولدار شدن کمال استفاده رو میبردن.
یکی از موفق‌ترین پلیس‌هایی که از راه

(٢۵/١۴) قاچاق الکل شاید حتی میلیاردر هم شد، شخصی بود به نام "Roy Olmstead" بود. او در ناحیه سیاتل، الکل قاچاق شده از کانادا رو میفروخت!
پلیس نمیتونست رسیدگی کنه پس با تمام "جرم"ها رو نادیده می‌گرفت و یا همرنگ برادران قاچاقچی میشد.
بوت‌لگرها از در و دیوار رشوه بود که حواله

(٢۵/١۵) جیب تمام سیاستمداران و پلیس‌ها میکردن. خیلی از پلیس‌ها بدون ترک لباس میلیونر شدن! البته فقط اینا نبود. مصرف الکل اینقدر شایع بود که پلیس‌ها باید نصف خاندان خودشون رو میفرستادن پشت میله‌ها. برای همین بی‌اهمیتی بهترین راه بود.
با تمام این اوصاف تک‌و‌توک مامورانی بودن

(٢۵/١۶) که یا جدیت کار رو پیگیری میکردن و درصورت اثبات شدن جرم کسی، مجازات‌ها سنگین بود. مثلا یک زن اهل میشیگان فقط برای داشتن الکل و مون‌شاین حبس ابد بهش خورد!
از اونور مهره‌های اصلی بوت‌لگر همچنان با خلاقیتی بی‌نظیر از جانب بعضیاشون به کارشون ادامه میدادن.
یکی از

(١٧/٢۵) باحال‌ترین مواردش کسی بود به نام "جورج ریموس". ریموس سابقا یک وکیل بود. بعد میدید که موکلینش که بوت‌لگر بودن چه پولی دارن پارو میکنن. خلاصه گفت من چرا نه؟ و رفت یکی از جذاب‌ترین نقشه‌ها رو چید. اینطوری:
قبل از تصویب قانون چندین هزار لیتر الکل تولید شده بود که

(١٨/٢۵) بخاطر قانون جدید روی دست سازندگان مونده بود. ولی فقط با اجازه دولتی میشد بهشون دست زد. پس ریموس رفت مجوز یک شرکت دارویی رو گرفت و باهاش اون الکل‌ها رو خرید. بعد رفت شرکت حمل و نقل خودش رو زد تا اون الکل‌ها رو قانونی حمل کنه. بعدم رفت یک تعدادی گانگستر استخدام کرد

(١٩/٢۵) که برن برای صحنه‌سازی اون الکل‌ها رو از خودش بدزدن. بعدم رفت و الکلی که از خودش دزدیده بود رو به قیمت گزاف قاچاق به خریداران فروخت و خلاصه هَلِلویا!
ولی آخرش ریموس در ایندیانا به دام افتاد. وقتی در زندان بود، زنش خیانت کرد، اموالش رو فروخت و درخواست طلاق داد.

(٢٠/٢۵) وقتی ریموس از زندان در اومد زنش رو به قتل رسوند و بعد سریع خودش رو تسلیم کرد. کیسش تبدیل شد به سرگرمی جدید ملی. ولی ریموس با زدن خودش به افسردگی و دیوانگی احساسات همه رو برانگیخت و تبرئه شد!

وقتی شما چیزی رو غیرقانونی میکنی، دیگه آمار واقعی مربوط بهش در رکوردهای

(٢١/٢۵) رسمی نمیتونه بیاد. مثل ما که هر روز آمار خشونت علیه زنان رو به چشم می‌بینیم، ولی بعدش یه نکبتی مثل رئیس پلیس با وقاحت تمام میاد میگه "کی؟ چی؟ مو رِ مِگِن؟ مو کیوم؟ اینجه کوجیه؟!".
ویلر سعی کرد کاری کنه تا نفس قانون‌شکنان بریده بشه. ولی فقط منجر به این شد که سیستم

(٢٢/٢۵) قضایی تقی به توقی می‌خورد مجبور بودن ملت رو دستگیر کنن و قضات برای رهایی از کیس‌های کوچیک، همه رو با احکام خیلی سبک از سالن دادگاه مینداختن بیرون تا به کارهای مهم برسن. مثل قتل! که البته زیاد هم اتفاق میفتاد! قضیه ممنوعیت الکل برای گانگسترها بهشت ساخته بود.

(٢٣/٢۵) گنگ‌های گانگستری به محض اجرای قانون، خودشون رو پرت کردن در آغوش قاچاق الکل و سیستم‌های پیچیده‌ای رو برای قاچاق، خرید و پخش الکل درست زیر پوست هر منطقه و شهر ساختن. هر شهری یک گنگ اصلی داشت که بقیه گنگ‌ها رو مدیریت می‌کرد و هر گنگ هم صاحب یک منطقه بود. معمولا قرار

(٢۵/٢۴) بر این بود که هر گنگ تو منطقه خودش بمونه. ولی خب اونا خلافکار بودن! اینکه به محله همدیگه ناخنک نزنن خلاف فلسفه وجودشون میشد. خلاصه این گنگ‌ها مدام سر محدوده باهم درگیر بودن و قتل‌ها هم اکثرا از همینجا میومد. بین همه این گنگ‌ها، یک تعدادی بسیار خشن و پرآوازه بودن.

(٢۵/٢۵) ولی هیچکدوم به پای یک نفر نمی‌رسیدن. صاحب بلامنازع شیکاگو: آل‌کاپون.

پایان بخش سوم
⬅️ منابع:
❇️ Prohibition, Thirteen Years that Changed America: Edward Behr

قسمت‌های قبل👇

https://twitter.com/Addaatiss/status/1383801811404873735?s=19

پ.ن)
در این دوران بارهای مخفی مثل قارچ همه جا بودن. بار از بیرون در حد یک خونه یا مغازه جلوه میکرد ولی مثلا در زیر زمین، بزن و بکوبی بود. چون بخاطر شرایط جای شکایتی نبود، در بارها به روی همه با هر رنگ و نژادی باز بود. همین بارها در ایجاد تغییرات فرهنگی در آمریکا نقش مهمی داشتن.

پ.ن٢)
جورج ریموس در دادگاه از وکیل استفاده نکرد. جالب اینکه با اینکه خودش از خودش دفاع کرد، دفاعیه‌ش این بود که دیوانه‌ست! کل دفاعش فقط ١٩ دقیقه طول کشید و با اداهای جنون آمیز و گریه‌ گذشت. آخرش دیگه هیأت منصفه تحملش تمام شد و کسیکه خودش به قتل اعتراف کرده بود رو تبرئه کرد!

پ.ن٣)
یک چیزی داخل پرانتز بگم به اشخاصی که ژانر علمی-تخیلی دوست دارن. یک مجموعه داستان هست به نام "امپایراستیت" نوشته آدام کریستوفر که اقتباسی تخیلی از همین دوران خویشتنداری در آمریکاست که با ایده جهان‌های موازی هم بازی میکنه. اگر به این دوره و ژانر علاقه دارین، گزینه بدی نیست.

پ.ن۴)
مأموری که به زنی مشکوک شده بود، سعی کرد بهش یکدستی بزنه تا اعتراف کنه مشروب داره، تا اینکه زن یک بطری رو داد دستش. اونم زن رو بازداشت کرد. زن در دادگاه گفت از کجا میدونی بهت مشروب دادم؟ شیشه رو باز کردن و دیدن توش ادراره :)
نکته: زن واقعا مشروب فروش بود ولی اثبات نشد.