Thread by @hosseyn1988

محمدقاسم، دوست نابینا، تو واتس‌اپ استوری گذاشته که بیاید خاطرهٔ اولین برخوردتونو با فرد نابینا بنویسید. «اولین» موردش که خب در خردسالی بود و طرف هم مادرزاد نبود (تلفنچی بود! با هزاران هزار شماره در ذهن و وضع مالی نسبتاً خوب با همین شغل).
اما دلنشین‌ترین و جانگَزاترین رو می‌نویسم.

خاطرهٔ «پیوند» و حضور دلنشینش مو به تنم راست می‌کنه. نمی‌دونم چرا خودشو کُشت، یا چرا مُرد.
پیوند اسم یه پسر بود. گویا اهل بندرعباس. قدکوتاه، لاغر، سبزه... اما اولین چیزِ مشخص در مورد پیوند، نابیناییش بود.
یه روز من و مهشید، تو کلاسي بودیم تو طبقهٔ دوم دانشکده ادبیات بهشتی.

صدای فلوتِ بسیار دلنشیني از پایین اومد. باکیفیت‌تر و البته دورتر از این بود که بگیم داره از گوشی، اونم گوشیای اون موقع پخش می‌شه.
از حیاط بود. حیاطِ پُر از گُل و درختِ وسط دانشکده. از پنجره نگاه کردیم. پیوند رو دورادور می‌شناختیم، به اسم همون یک نابینای دانشکدهٔ ادبیات.

مثل فیلما، نشسته بود روی زمین و فلوت می‌نواخت. به چه زیبایی. به چه دلنشینی. تنهای تنهای تنها. بیهقی می‌گفت «تنها ماند، چنان‌که تنها آمده بود از شکم مادر.» اینو در وصف مرگ حسنک می‌گه، و ای عجبا که پیوند موقع مرگ هم تنها موند، روزها و روزها و روزها.

مهشید گفت: یاد بگیر. نابیناست.
انگار قرار بود نابیناییش مانع فلوت زدن بشه. مانع هیچیش نشده بود. رشتهٔ مورد علاقه‌ش رو می‌خوند (فلسفه)، توی یکي از بهترین دانشگاه‌های کشور، نوازندهٔ عالی، بسیار شوخ و طناز. آرزوم بود باهاش رفاقتي به هم بزنم اما نمی‌تونستم. به چه بهانه‌اي؟

فرصتِ رفاقت، به عجیب‌ترین شکلي دست داد. مجید رفیقم یه روز اومد گفت حسین، پیوند می‌خواد امتحان زبان بده منتها زبانش خوب نیست؛ و چون نابیناست، باید یه «منشی» داشته باشه. تو بشو منشیش، خودت به‌جاش امتحان بده! پیوند، رذیلانه لبخند می‌زد و پیشاپیش تشکر می‌کرد. پدرسوخته. :)))

- هه هه... پس برنامه‌ت کلاً برای امتحانا اینه آقا پیوند؟
+ نه آقا شنبه‌زاده... شنبه‌زاده؟ درست می‌گم؟ فامیلیِ عجیبي هم داری. هه هه هه. نه آقا شنبه‌زاده، فقط این امتحانای کککُسسس‌شري که ازشون بدم میاد.
صداش نازک بود و لحن عجیبي داشت. و مثل فلوت زدنش، دلنشین.

رفتم به جاش امتحان دادم. از عجیب‌ترین روزای زندگیم. استادشون، دکتر «واله»، حقیقتاً واله و شیدا بود و تقلب به تخمشم نبود. اما منم هیچ‌وقت جرئت تقلب نداشته‌م. بهش می‌گفتم تو فقط درِ گوشِ من یه چیزي بگو که استاد فکر کنه تو داری می‌گی. نبینه که تو مثل دست‌خر ساکتی من می‌نویسم.

خندید و یک ساعت تمام درِ گوشِ من می‌گفت «ببین من نمی‌دونم چی بگم. هه هه هه.» استاد هم کلاس رو به امان خدا ول کرده بود و تقلب بود که تو آسمون می‌رفت. دو سه تا تقلب اشتباهی به دست من رسید و پا شدم راه رفتم رد کردم دادم دست صاحبش!
گفته بود زیادم عالی امتحان نده.

چون می‌دونست پیوند زبانش ضعیفه و نمی‌تونه آسِ کلاس باشه.
اگه هم می‌خواستم نمی‌تونستم خیلي عالی امتحان بدم. دقیق یادمه که یه برگه پشت‌ورو متني بود دربارهٔ جان لاک. استاد هر ده دقیقه یه ربع می‌اومد تو کلاس، فقط می‌گفت نُچ! بعدش لب پایینشو گاز می‌گرفت. بعدش می‌رفت بیرون می‌گفت آه.

درد فلسفی داشت ظاهراً.
با این وضعیت زدم تو گوش امتحان و ۱۶ گرفتم. عالی.
برخورد بعدیم، یه وقتي بود که با هم داشتیم تو خوابگاه شام می‌خوردیم. برق رفت. همه گفتیم عَـــــح... کیر توش... از این حرفا.
پیوند گفت چی شده؟ گفتیم برق رفته. خندید. خندهٔ خبیث و شیطانی. یح یح یـــــحححح...

گفت نفري صد تومن ازتون می‌گیرم (هنوز صد تومن یه خرده معنا داشت. بهمن کوچیک ۳۵۰ تومن بود) براتون یه لقمه می‌گیرم.
بسیار به این ایدهٔ کاسبیش خندیدیم. بلافاصله برق وصل شد. صلوات فرستادیم. به مسخره‌بازی. این بار پیوند گفت عَـــــح، کیر توش.
و در زمینهٔ تشخیص بوها، باعث شگفتیم می‌شد.

یهو می‌گفت شنبه‌زاده پولدار شدی، وینستون مدیوم می‌کشی!
نمی‌دونم وینستون مدیوم از کجا دیده بود (یا بوش رو شنیده بود، به‌طور دقیق.)
یه روز داشتم در مورد فیلم صحبت می‌کردم و پیوند گفت من فلان فیلم رو دیده‌م، خوب نبود، از این جهت بد بود... پنج دقیقه‌اي با هم صحبت کردیم و یهو خشکم زد.

چطور فیلم رو «دیده بود»؟! اصلاً حواسم نبود دارم با نابینا صحبت می‌کنم.

از یه حدي نمی‌تونستم باهاش صمیمی‌تر بشم. می‌دونید؟ موضوع اینه که می‌ترسیدم یه وقت ناخواسته در حقش کاري شبیه به ترحم بکنم، و ناراحتش بکنه. پیوند در ناخودآگاهم «عادی» نبود. نمی‌تونستم «عادی» ببینمش.

بعدها دوست نابینای دیگه‌اي دیدم. باهاش - به خلاف پیوند که ندرتاً می‌دیدمش - مدت کوتاهي هم‌اتاق بودم. مثل ما بود. سیگار می‌کشید، عرق می‌خورد، دختربازی می‌کرد... یا ابالفضل. این لامصب مثل دی‌کاپریو بود، چیش مثل ما بود آخه؟
اما ارتباطم با پیوند کم و بعد از دانشگاه، قطع شد.

آخرین خبري که ازش شنیدم، بدترین خبر بود و به معنی واقعی کلمه، آخرین خبر بود. پیوند افسرده بود. تو خونه‌ش ظاهراً تو بندرعباس مُرده بود. خودشو کشته بود؟ سکته کرده بود؟ نفهمیدم.
هیچ مهم نیست به سر جنازه‌مون چی میاد، ولی بی‌شکوه بود. بر خلاف خود پیوند، شخصیتش، اسمش.

محمدقاسم! رفیق عزیزمی. تلخیِ ماجرا رو ببخش. نخواستم به دروغ، شادش کنم. افسردگی پیوند البته به‌خاطر نابیناییش نبود و می‌گفتن مشکل خونوادگی شدید داره.
برات جز سربلندی و شادی نمی‌خوام و این رشته توییت هم البته که بی‌قابله، اما تقدیم به تو.
@mghk0776