شب ۱۹ ماه رمضوني، اوایل دههٔ هشتاد، حاجی‌اکبر رفت تو کما، شب ۲۱ ماه رمضون مُرد، شب ۲۳ ماه رمضون هم خاکش کردن.
یکصدوچهارده بهار و خزان به خودش دیده بود. انقراض دو نسل پادشاهی. یه کم به حافظه‌ش فشار می‌آورد گمونم تا امیر اسماعیل سامانی رو یادش بود. بابای شوهرخالهم بود.
یکصدوچهارده بهار و خزان به خودش دیده بود. انقراض دو نسل پادشاهی. یه کم به حافظه‌ش فشار می‌آورد گمونم تا امیر اسماعیل سامانی رو یادش بود. بابای شوهرخالهم بود.
شوهرخالهم از زن دومش بود. دادستان. حسین بهمن رفیق قدیمیم می‌گفت اسم زنش دادستان بود؟ خونواده‌ش می‌شدن هیئت ژوری؟!
خیر. اسم زن دومش افلاطون بود. افلاطون جعفربیگی. شخصاً شناسنامه‌شو دیده‌م. تو خونه دادستان صداش می‌کردن. چرا آخه؟
عشایر سمتای ما اسمای عجیبي رو بچه‌هاشون می‌ذارن.
خیر. اسم زن دومش افلاطون بود. افلاطون جعفربیگی. شخصاً شناسنامه‌شو دیده‌م. تو خونه دادستان صداش می‌کردن. چرا آخه؟
عشایر سمتای ما اسمای عجیبي رو بچه‌هاشون می‌ذارن.
مامانم قسمِ جلاله می‌خورد که اسم خواهرای افلاطون، بدون ترتیب معیني، مَلاطون و سلاطون بوده. قسم سنگین می‌خوردا! سلاطون مگه نمی‌شد سرطان؟ چرا آخه؟
حاجی‌اکبر و افلاطون با همدیگه یه چیزي حدود پنجاه سال اختلاف سن داشتن، منتها دیگه جفتشون به سني رسیدن بودن که انسان از اون پیرتر نمی‌شه؛
حاجی‌اکبر و افلاطون با همدیگه یه چیزي حدود پنجاه سال اختلاف سن داشتن، منتها دیگه جفتشون به سني رسیدن بودن که انسان از اون پیرتر نمی‌شه؛
و به هم می‌اومدن و همدم و هم‌نفس بودن.
اما حاجی‌اکبر از زن اولش، که این‌قدر باستانی بود که اگه همین روزا استخونش رو کشف کنن روش مثلاً اسم می‌ذارن «زن غار نمکی»، دو تا پسر داشت به‌نام پنجعلی و گنجعلی. دو تا خواهر براشون گرفته بود به نام سکینه و مدینه. چرا آخه؟
اما حاجی‌اکبر از زن اولش، که این‌قدر باستانی بود که اگه همین روزا استخونش رو کشف کنن روش مثلاً اسم می‌ذارن «زن غار نمکی»، دو تا پسر داشت به‌نام پنجعلی و گنجعلی. دو تا خواهر براشون گرفته بود به نام سکینه و مدینه. چرا آخه؟
حفظ ترتیبات فامیلی‌شون از جدول تناوبی عناصر سخت‌تر شده بود. بله. می‌دونم برای شما دانشمندان، حفظ کردنِ اون جدول سخت نیست، منتها خب من رشته‌م ادبیات بوده.
اسم‌گذاری روی بچه‌هاشون به طرز غریبي بیضه‌انگارانه بود. اسم پسر بزرگشون از زن دوم، یعنی شوهرخالهم، تهمورس بود.
اسم‌گذاری روی بچه‌هاشون به طرز غریبي بیضه‌انگارانه بود. اسم پسر بزرگشون از زن دوم، یعنی شوهرخالهم، تهمورس بود.
اما نه خودشون درست املا و تلفظش رو بلد بودن نه مأمور ثبت‌احوال. این نیوفولدرِ خوشگلِ بابا اسمش تو شناسنامه سِیو شده بود «تمراسی»، و تو خونه صداش می‌کردن تَمراس. چرا آخه؟
بعد یهو اسم پسر بعدی‌شون حمزه. ولی تو خونه صداش می‌کردن امیر. چِـ... بگذریم.
بعد اسم دختراشون بلقیس و سکینه.
بعد یهو اسم پسر بعدی‌شون حمزه. ولی تو خونه صداش می‌کردن امیر. چِـ... بگذریم.
بعد اسم دختراشون بلقیس و سکینه.
اسم بچه‌های امیرحمزه شده بود صادق، صابر، صالح... دیگه اسم با صاد تموم کرده بودن، بعدی شد محمد امین. بعدی شد شیلا! چرا آخه؟
بعدش یه چند تا بچهٔ دیگه، گمونم شامل هارون‌الرشید و ابوالبشر و عبدالباقی و مانی و کامبیز و اورنی‌تورنگ و خجّه و معصومه و آنیسا هم راه انداختن.
بعدش یه چند تا بچهٔ دیگه، گمونم شامل هارون‌الرشید و ابوالبشر و عبدالباقی و مانی و کامبیز و اورنی‌تورنگ و خجّه و معصومه و آنیسا هم راه انداختن.
شبي که حاجی‌اکبر مُرد، خاله‌م زنگ زد بهم مثل خر می‌خندید. خوشحال نبودا! پدرشوهرش مُرده بود بالأخره. آدم خوشنام و شریف و صالح و صابر و صادق و شیلا و اورنی‌تورنگي بود.
موضوع چیز دیگه‌اي بود.
موضوع چیز دیگه‌اي بود.
می‌گفت تمراس (که اسمشو عوض کرده و حج رفته و شده حاج حسین، اسم صحیح کارمندی، ولی زنش همچنان رذیلانه تمراس صداش می‌کنه) بغلم کرده بود، می‌گفت رباب (چرا آخه؟)، الآن می‌فهمم بچه‌های علی چی می‌کشن. الآن می‌فهمم یتیمی چیه. (بچه‌های علی ماییم).
خاله‌م یهو گفت: آخه کُسسس‌کشششش.
جا خوردم.
خاله‌م یهو گفت: آخه کُسسس‌کشششش.
جا خوردم.
خالهٔ آدم که راه نمی‌افته تو خیابون کیر و کُس راه بندازه که. اونم جلو خواهرزاده‌ش. اونم با صدای بلند و با خنده. اونم فحشي که نهایتاً، ظاهراً به خودش برمی‌گرده. گرچه معنای این‌طور فحشا زیاد مهم نیست.
گفت آخه کسکش، بچه‌های علی بزرگه‌شون سیزده سالشون بود، نوه‌کوچیکهٔ حاجی/
گفت آخه کسکش، بچه‌های علی بزرگه‌شون سیزده سالشون بود، نوه‌کوچیکهٔ حاجی/
\از زن اولش پنجاه سالشه. چی گُه می‌خوری آخه؟
همین‌طور می‌خندید.
می‌گفت منم همین‌طور که تمراس بغلم کرده بود از شدت خنده کولم می‌لرزید و اشکم در اومده بود ریخته بود رو گردنش، می‌زد رو کولم گریه می‌کرد می‌گفت ولی تو زیاد ناراحت نباش رباب. ممنونم از همدلیت. تو هم یتیم شدی دوباره.
همین‌طور می‌خندید.
می‌گفت منم همین‌طور که تمراس بغلم کرده بود از شدت خنده کولم می‌لرزید و اشکم در اومده بود ریخته بود رو گردنش، می‌زد رو کولم گریه می‌کرد می‌گفت ولی تو زیاد ناراحت نباش رباب. ممنونم از همدلیت. تو هم یتیم شدی دوباره.
می‌گفت بعدش که رسیدم خونه این‌قدر جلو خندهٔ خودمو گرفته بودم که از بس سیاه و کبود شده بودم سعید و نوید (این دیگه زیاد «چرا آخه؟» نداره) ریدن به خودشون فکر کردن الآنه که از دست برم.
آها راستی شوهرخالهم البته ساکن بوشهره و وضعش توپه، ولی خونواده‌ش روستانشینن.
آها راستی شوهرخالهم البته ساکن بوشهره و وضعش توپه، ولی خونواده‌ش روستانشینن.
درست یک ماه بعد از این‌که برق کشیدن ولایتشون، یکي از داداشاش از زن اول باباش، مرحوم پنجعلی، شایدم گنجعلی، کولرشون خراب شده بود، بیچاره رفت درستش کنه، برقش گرفت مُرد. تو ۹۰ سالگی. یه کم بعد از انقراض باباش. این بیچاره هم دویست سیصد تا پادشاه دیده بود، صاف تو جمهوری اسلامی،/
\اونم در اثر یکي از معدود موارد خدمات جمهوری اسلامی، این‌طور نفله شد. می‌گفتن حالت جنازه‌ش شبیه جملهٔ «چرا آخه؟» بوده.
و مدینه، شایدم سکینه، بیوه شد و بچه‌هاش، گودرز و تیمور و امامعلی و کوروش کبیر، شایدم لیلا و سکینه و آتوسا و فرنگیس و فاطْمه‌قلمبه، همه یتیم شدن.
روحش شاد.
و مدینه، شایدم سکینه، بیوه شد و بچه‌هاش، گودرز و تیمور و امامعلی و کوروش کبیر، شایدم لیلا و سکینه و آتوسا و فرنگیس و فاطْمه‌قلمبه، همه یتیم شدن.
روحش شاد.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
