Thread by @hosseyn1988

«دِی صادق» چرا مُرد آخه؟
بچه که بودیم تقریباً هر هفته می‌رفتیم دهات حاج‌اکبر اینا. بابای شوهرخاله‌م. همون که یکصد و چهارده بهار و خزان به خودش دید و مُرد. و به برکت عروسِ بی‌نهایت محبوبش، شاد مُرد.
از زن دومش چند تا بچه داشت به نام‌های تهمورس، امیرحمزه، صغری، بلقیس، فرنگیس.

بلقیسش حدودای سال ۷۲ اینا خودشو آتیش زد. ظاهراً گرفتار عشق ناکام و ازدواج نادلخواهي شده بود و پیش از ازدواج، خودشو کشت. خیلیا اونجا خودشونو آتیش می‌زدن زمان بچگیم. چقدر راحت گفتم. خودکشیِ زَنا بسیار بیشتر بود چون نه می‌تونستن به کام دل و معشوقشون برسن، نه می‌تونستن طلاق بگیرن.

حتی یادمه یه خانم درجه‌دارِ نیروی انتظامی، خودشو با کلت کشته بود! همون زمان بچگی به خودم می‌گفتم دست‌کم زیاد زجر نکشید. خودسوزی‌کننده‌ها تو بیمارستان زنده نگه داشته می‌شدن و مرگشون بعضاً روزها طول می‌کشید. با درد، درد...
اون خانم درجه‌دار هم گرفتار شوهر بدخو شده بود و تق، خلاص.

امیرحمزه یه زن گرفت، اونم به‌نام بلقیس. بعد از مرگ بلقیس اصلی، خواهر امیرحمزه، دلشون نمی‌اومد این‌یکی بلقیس رو به اسم خودش صدا بزنن. سمتای ما و تو نسلای قدیم، البته زن‌ها نوعاً هویت مستقل نداشتن و به‌ترتیب به اسم پدر، شوهر، وپسر بزرگشون شناخته می‌شدن، و اگه پسر نداشتن، دختر بزرگ.

اما آخر گاهي شوهر طرف، یا پدرشوهرش، به اسم کوچیک هم خطابش می‌کنن. دی‌صادق، یا همون بلقیس پرو مکس، اینطور نبود. اسمش براشون یادآور هولناک‌ترین خاطره بود: دختر/ خواهرِ زجرکش‌شده‌شون. اولش شد زن امیر، بعدش که صادق رو زایید، شد دی‌صادق. مامانِ صادق.
مامان منم خیلیا دی‌رضا صدا می‌کنن.

امشب مامانم زنگ زد و گفت دی‌صادق مُرد. من گفتم بلقیس؟!؟!؟!
گفت اسمشو تو از کجا می‌دونی؟
اسم بلقیس در نظرم اسم قشنگي بوده همیشه. شاید چون می‌گفتن بلقیس، خواهر شوهر خاله‌م، و خواهر امیرحمزه، بی‌نهایت، بی‌نهایت زیبا بوده. همون که خودشو سوزوند. سال‌ها پیش اسم دی‌صادق رو پرسیده بودم.

و اسمش یادم مونده بود.
نمی‌گم مثل مادرم بود، چون گمونم ۲۰ سال می‌شد ندیده بودمش. اما بی‌نهایت زن نازنین و عزیزي بود.
قرارِ آروم و نشست نداشت. خودِ حضرتِ زنِ عشایری بود.
ما هر جمعه می‌رفتیم دهاتشون. پشت کوه‌های واقعاً سخت‌گذر. با این لندکروز سپاهیا که اداره به بابام داده بود،

و ساخت ژاپن بود و باهاش گمونم خیلي راحت می‌شد از گودال ماریانا تا اورست یکسره رفت. به هیچ مسیري «نه» نمی‌گفت لامصب. تماماً جاده‌های سنگلاخی و خاکی بود. ماشین خم به ابرو نمی‌آورد.
عاشق بابام بودن همه‌شون. و منم مثل پسرشون دوست داشتن.
بهار که می‌شد، شب می‌خوابیدیم تو حیاط.

حیاط چنان درندشت که سروتهش ناپیدا بود. درست کنار یه باغ عظیمِ نخل و لیمو. زیر آسموني که بی‌نهایت ستاره توش بود. پای قصه‌های اساطیریِ دِی‌تمراس (مامان تهمورس، شوهرخاله‌م)، تو روستای بی برق، زیر نور وهم‌آور و لرزان، اما زیبای فانوس.
با نوازش نسیم خنک روی گونه‌م، از لای پشه‌بند.

با پیچیدنِ بوی مستی‌آورِ لیمو. چه خوابي! چه خواب خوشي می‌کردیم!
و صبح، صبحي که واقعاً نفس می‌کشید، با بوی خوشش، به منظرهٔ باغ و شقایق‌هاش، صدای خروس بیدارمون می‌کرد و البته بوی نون تازه روی تابهٔ عظیم آهنی روی زغال لیمو توی کپر (اتاقکِ ساخته شده با برگ نخل)، گوشهٔ حیاط‌.

بلقیس تو کپر بود. بلقیس عزیزم، که «نون می‌کرد»، و اقسام نونای محلی رو به بهترین شکلي به عمل می‌آورد.
می‌رفتم تو کپر. بوی نون مستم می‌کرد. خواب‌آلود اما گشنه و پرهوس. می‌فهمید. بر خلاف سایر زنای کاری، هرگز، حتی یک لحظه از روی عزیزاش لبخند دریغ نمی‌کرد. به روی من لبخند می‌زد.

«چَشِّی دلُم» (چشمای دلم) و«دورت بگردُم حسینُم» و بوسي تحویلم می‌داد. تند و تند مثل برق وباد نون می‌پخت،قصه می‌گفت، تحویلم می‌گرفت، و یه نون کوچولوی ناز و مخصوص درست می‌کرد فوراً رد می‌کرد بهم، می‌گفت «سیت یه نوني پختُم که مثْ خوت قشنگیش بو». برات نوني پختم که مثل خودت قشنگ باشه.

نونِ داغِ نیم‌ترد رو می‌خوردم و دهنم و بینیم از چنان لذتي پُر می‌شد که مثلشو کمتر تجربه کرده‌م. با چرق‌چرقِ آتیش و بوی جادویی زغال.
سفرهٔ صبونه‌ش شاید ده متر می‌شد. نیمروی تخم‌مرغ محلی با روغن موسوم به کرمانشاهی، شیر و ماست وکره و پنیر محلی، چندین نوع نونِ تازه‌پخت...
آروم نداشت.

بی‌نهایت خوش‌اخلاق، بی‌نهایت کاری، با لباس بسیار زیبای عشایری، به رنگ سبز یا زرد یا بنفش، و اون دامن عظیم و چین‌دار، روسریِ کوچولو اما محکم. برادرانه بابام رو دوست داشت و فرزندانه ما رو. آرزوم بود دوباره ببینمش و دستشو ببوسم. حوصله‌م نمی‌شد و فکر می‌کردم حالاحالاها زنده باشه.

به ۶۰ نرسید. بچه‌هاش - صادق و صابر و صالح و محمدامین و شیلا - البته از آب و گِل دراومدن، اما خودش روی خوشی ندید، و تا آخر عمر کار و مهمون‌داری کرد، گرچه گویا خودشم عاشق کار خونه بود، و پیش همه عزیز موند و عزیز رفت.
یادت شاد، نه دی‌صادق، بلکه بلقیس، زن سربلند و مهربون و عزیز.