Thread by @skpkaruna

உயிர் வாழ்வது ஒவ்வொருவரின் உரிமை. உதவி செய்வது அனைவரின் கடமை. இப்படியொரு பேரிடர் காலத்தில் "உழக்கினில் கிழக்கு மேற்கு" பார்க்கும் மனப்பான்மை தவறு. கேட்கும் எல்லோருக்கும் எல்லா மருத்துவ உதவிகளையும் செய்ய முடியாமல், குற்ற உணர்வில் மனம் குமைந்து கொண்டு இருக்கிறோம். கண் முன்னே பல

https://twitter.com/karuvayan_twitz/status/1395087325114167298

உயிர்கள் அநியாயமாக போவதைக் கண்டு மனம் சமநிலை இழக்கிறது. தினமும் பல மரணங்களைக் கண்ட பிறகும், துணிந்து பணியாற்றும் மருத்துவர்களையும், பணியாளர்களையும் கடவுளாகக் காணத் தோன்றுகிறது. அவர்கள் முன் வரும் நோயாளிகளில் யாருக்கு மருத்துவம் செய்யணும், செய்யக்கூடாது என அறிவுரை சொல்ல முடியுமா?

நாம் அனைவரும் அறிந்த ஒரு பெண் உயிர் அச்சம் கொண்டு உதவி கேட்கும் போது, நம் அனைவரின் மனங்களும் குவிந்து ஆறுதல் சொல்ல வேண்டாமா? அது மட்டுந்தானே நம்மால் செய்ய இயலும்? இத்தனைக்கும் அவருக்கு அந்த ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் மட்டுந்தான் தரப்பட்டது. ஒருவேளை நடுநிசியில் அவர் ஒரு ஆக்சிஜன் வசதி

கேட்டிருந்தால் செய்து தந்திருக்க முடியுமா எனும் ஆழ்மன அச்சம் எனக்கிருந்தது. பலமுறை சொல்லியாச்சு. நவீன உலகம் இதுவரை காணாத பேரிடரில் நடுவே நாம் உள்ளோம். நாம் அனைவரும் ஒருவரின் கரங்களை ஒருவர் இறுகப் பற்றிக் கொண்டால்தான் இந்தப் புயலின் கண்ணைக் கடக்க முடியும். தனித்த மனங்கள் ஒரு

துரும்பைப் போல அடித்துச் சென்றுவிடும்.
திங்களன்று இரவெல்லாம் தூங்காமல் பாடுபட்டு ஒரு நாம்தமிழர் தம்பியைக் காப்பாற்றினோம். பலன், 11 வயது, 7 வயது பெண்பிள்ளைகளுக்கு இப்போது தகப்பன் உயிரோட இருக்கான். அதுதான் முக்கியம். அதைச் செய்யதான் நமக்கு அதிகாரமும், வாய்ப்பும் தரப்பட்டுள்ளது.