LET'S SAY I AM PACQUIAO'S POLITICAL CONSULTANT: A THREAD
The tandem:
President: Manny Pacquiao
Vice President: Fernando Zobel de Ayala
Pacquiao has to tell the people that Ayala has to win so he will be his executive secretary, which is a cabinet rank, his little president.
In his political campaign narrative, the country has to be likened to a company, which has a chief executive officer and chief financial officer. The president (CEO) will guard and coordinate his people. The vice president (CFO) will make sure the country develops and prospers.
Pacquiao has been organizing a team and coordinating his people for his professional fight. That's his experience. Ayala's background is in business management. Governance is organizational leadership and financial management. It doesn't have to be Ayala, but he should be pushed.
Another narrative Pacquiao has to honestly tell the people is this: "The only way to defeat the Dutertes and save our country is for me to run and empower professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics to join me in fixing the country the Dutertes have ruined."
The political image he can show to the people is that he is a man with no utak but puso and kamaos. His kamaos will protect the professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics who will help him run the country and uplift the masses, the beneficiaries of his puso.
To operationalize that political image, Pacquiao's senatorial slate should ignore traditional politicians, political dynasts, and scheming leeches. He should pick professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics. A military scholar should be one of the candidates.
He has to offer the people a new party, a new set of people willing to serve, and a new vision. He should also have local candidates who are professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics. The motto should be: "Mga magbabagong Pilipino para sa bagong Pilipinas."
He should organize all sectors, and even the partylist candidates should be professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics. A retired UP Los Banos Agri professor, for example, should run under the partylist group for farmers. Legislation requires pens not araros.
Pacquiao has to show the people his future cabinet secretaries that are not his friends, sponsors, classmates, donors, supporters, and funders. The people need to see the preview of his future government and governance. That will assure them that he is ready to lead and govern.
He has to share his leadership style by telling the people that every issue, problem, policy, or program will be tackled by a committee of professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics before he decides. That's the evidence-based decision necessary in governance.
His insulting critics will diminish him by saying "You will be elected as president so you will handle everything not rely on paid consultants." That's dumb. Western governments run smoothly because of professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics as consultants.
One-man show as a paradigm for governance is the main recipe for a chaotic government. Are Duterte's failures not enough? Even Lee Kuan Yew had Albert Winsemius, a Dutch economist, as his economic adviser for two decades. Obama had advisers from the academe. Biden has them too.
The questions: Can Pacquiao openly let others think for him? Can he get away from his party full of political vultures? Can he be the source of political power in order for professionals, intellectuals, experts, scholars, and academics to run the government and fix the country?
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
Ano nga ba ang sining? Obra na ba ang pag-ihi, pagtae, pagdura, pagsuka, pagpapawis, pag-iyak, paglaslas, pagpaputok ng pigsa, pagjakol at pakikipagtalik sa ibabaw ng kanbas? Kailan pa naging masining sa mga mata ang mga bahid, dungis, at mantsa?
Matagal nang prinoblema ni Yuki ang depinisyon ng sining. Patapos na siya sa UP. Fine Arts ang inaral. Japayuki dati ang kanyang inang binuntis ng Hapong nakilala sa bar at hindi na nagpakita. Yukio raw ang pakilala ng ama kaya Yuki ang ipinangalan sa kanya dahil merong kulang.
Umuwi sila sa bansa bago nagtapos ang siglo. Nagsimula ang ina. Nagnegosyo. Mga karinderiya. Nagpautang. Umasenso naman. Nakapagpatayo ng malaking bahay at bakasyunan sa tabi ng lawa. Nakabili ng mga sasakyan. Nakahanap pa ng lalakeng napangasawa at sinuwerteng hindi palamunin.
Nagkagulo ang mga tao sa International Cybernetics Center sa isang lokasyon sa Europa. May live feed kasi ang kanilang sattelite na kayang tumagos sa sementong pader ang remote sensor nito na naghanap ng init ng katawan ng tao. Natagpuan na ng mga imbestigador ang hinanap.
Matagal nang nawala sa eksena ang diktador sa isang bansa sa Asya simula noong sinampahan siya ng kaso sa Supreme Court of the Unified States o SCOTUS at pinalabas ang warrant of arrest dahil ayaw sumuko at magpalitis. Nagtago raw. Nakakulong sa mental hospital. Patay na rin daw.
Kaya nagbunyi ang lahat nang natunton siya ng satelite sa isang motel. Nagpamasahe siya sa kanyang utusang politiko rin. Pareho silang nakahubad. Naghalikan paminsan-minsan. Nagbayo. Nag-espadahan din. Ikinabigla ng mga imbestigador ang sikreto ng mamamatay-tao. Bottom pala siya.
Pagkatapos panoorin ni Neneng ang pelikulang animation na Trese, ang apelyido din ng bida na nanugis at namaslang ng mga laman-lupa, aswang, elemento, at engkanto, napapikit siya. "Bakit hindi ang mga totoong demonyo, berdugo, bampira, at buwaya sa lipunan ang ubusin?"
Siya si Magdalena Nieves Kahabagan Magbanua. Mga dugo ng apat na bayani ang nananalaytay sa kanyang ugat. Dalawang henerala noong panahon ng mga Kastila. Dalawang matatapang na babae noong panahon ng hapon. Maganda siya. Matapang pa. Hubog na ang katawan. Katorse anyos pa lang.
"Neneng, magsaing ka na," pasigaw na utos ng inang papalabas ng bahay."
"Nay, nasa paayuda pa ng kapitan si Kuya. Konti na lang ang natira sa lata."
"Eh di, hintayin mo. Saglit lang ako kina Aling Mereng. Pinakuha ang pang-ulam natin. Maghugas ka na rin ng mga pinggan diyan."
Nagising na lang isang araw si Noli, ang anak, sa sidhi ng muhi sa ina, si Fili. Anak sa labas daw ang turing sa kanya. Pinabayaan. Hindi pinahalagahan. Sa kanilang tatlong magkakapatid, siya ang laging huling binigyan, kung may grasya man.
Dave ang totoong pangalan ni Noli. Kung may black sheep man sa pamilya, mas maitim pa siya diyan. Alkitran nga raw ang kanyang budhi. Kaya siguro iniwasan ng ina ang anak na suwail. Unlimited kasi ang lahat ng kanyang mga kasamaan. Kaya nga Noli ang naging palayaw niya. No Limit.
Bunso kasi kaya ganyan siya. Laging kulang sa kanya ang anumang natanggap. Sa kanin, tutong na lang. Sa ulam, sarsa ng bistek o ng balbacua. Sa damit, ang mga pinaglumaan. Sa sapatos, ang mga hindi na kasya. Kahit sa sabon, 'yong upos na. Maging sa shampoo, ang lalagyan na lang.
Nakakita na ba kayo ng dambuhalang nilalang na nanginig sa harap ng platong puno ng mga pagkain, naglaway kahit malalobo ng ang tiyan, at nasiyahan sa kanyang lalamunin kahit sumobra na sa timbangan? Kahit pagsabihan ng tama na, sige pa rin nang sige.
Sa mall, may nasulyapan na ba kayong mamimili na parang naghakot ng mga damit mula sa sampayan? Nangatog ang mga kamay kapag may gustong bilhin kahit hindi kailangan. Kumati ang mga paa kapag nakadaan sa pamilihan ng mga sapatos. Kahit puno na ang aparador, bili pa rin nang bili.
May kilala ba kayong manyak? Buong araw na ngang pinaglaruan ang ari, naghanap pa ng kakanain sa gabi. Hindi na napagod sa porno. Mainit ang ulo kung walang nasalat o nalamutak. Kinalyo na ang kamay at ang tarugo, pero bayo nang bayo at kangkang pa rin nang kangkang kahit unan.
Mga tsinelas ang buhay ko. Kahit ngayong may-edad na, may asawa, at merong dalawang anak at ampon, patuloy pa rin ang pamamayagpag ng mga tsinelas. Ang ingay ng mga sampal nito sa semento. Ang pananahimik nila sa sahig. Ang pagtama sa lata. Ang paglipad.
Hindi na matandaan ng aking ina kung sa kabayo o sa manok ako ipinaglihi. Parehong palakaskas at palatakbo. Nasiyahan siya noon habang nanonood ng karera sa pista. Ang tulin ng mga kabayo ay parang mga padyak ko sa kanyang sinapupunan. Tila hinete na ako kahit hindi pa niluwal.
Tuwang-tuwa rin siya noong tumakbo ang titinolahing manok nang walang ulo. Imbes na masindak sa mga patak at sirit ng dugo na nakakalat sa palibot, nagalak dahil parang bulag ang napugutang pumuslit mula sa banggerang ihawan. Hindi alam ang paroroonan. Takot sa kumukulong tubig.