Thread by @hadikhosroshah1

#رشتو2 #مذاکرات_وین #ایران_آمریکا
بدلیل پیوست شدن این قرار به قطعنامه 2231 ایالات متحده هیچ گاه زیر باز هزینه های خروج از برجام و بازگشت تحریم های ثانویه نخواهد رفت(خروج ترامپ از برجام در سال 2018 موجبات بدگمانی فزاینده به ملی گرایان لیبرال در ساخت سیاسی و حتی برجام را فراهم آورد

) می توان به این مساله قدری موسع تر نگاه کرد و حتی این گزاره را استخراج کرد که ماشین ساختار در دوره هایی که کارگزاران لیبرال ملی گرا قوه مجریه را در اختیار داشتند،به تقویت منابع هویتی خود و ظهور و بروز آن در قالب سیستم دفاع بومی و بازدارندگی شبکه ای منطقه ای ادامه داده است.

بنابراین ما در سیاست خارجی ایران در طول 4 دهه گذشته تنها لحظاتی از تلاش برای گسست از هویت را مشاهده می کنیم در حالیکه عصر هویت خواهی به حیات زیسته خود ادامه داده است.در واقع سیاست خارجی ایران میزبان استمرارهای موسع و تغییرات محدود بوده است.واقعیتی که

در گفته های کارگزاران عمل گرا نیز انعکاس می یابد:"من فرمانده بی سرباز و اسلحه بودم".
اما این منطق ساختاری چه چیزی برای امروز و فردا ترسیم می کند؟همان منطق ساختاری که مجوز توافق 2015 را صادر کرد(بدلیل تاکتیکی بودن این قرار دیپلماتیک)دقیقا همان منطق مانع از بوقوع پیوستن احیای آن شد

چرا؟پاسخ روشن است؛این بار آمریکا با امید تسری یافتن یک قرار تاکتیکی به سایر حوزه های فی مابین تهران و واشنگتن(همچون دوره اوباما)بر سر میز نیامد؛بلکه با گنجاندن بند همکاری های آینده در پیش نویس احیای برجام درصدد سوق دادن ایران به یک توافق بلندمت و استراتژیک بود و

در همنیجا بود که رویکردهای هویتی تحریک شد و از جا برخواست تا مانع از عبور کارگزاران عملگرا از خطوط قرمز هویتی شود.من تردید چندانی ندارم که اگر این بند از متن پیش نویس حذف می شد،ساختار در مقابل احیای برجام مقاومتی سرسختانه ای از خود نشان نمی داد.

بر این اساس می توان خطوط آینده را نیز ترسیم کرد؛ایران احتمالا در مرحله جدید تلاش خواهد کرد که آمریکا را به یک قرار تاکتیکی سوق دهد اما چگونه؟یک پیش فرض بنیادین درمنظومه ساختار وجود دارد که آمریکا برای تمرکز بر چین بدنبال بازتعریف اهداف و منافع خود در خاورمیانه است و

به همین دلیل نیز ریسک کمتری برای اقدامات هزینه زا خواهد کرد؛پس می توان با استفاده حداکثری از اهرم هسته ای و همینطور استفاده متوسط و هدفمند از اهرم منطقه ای ،ایالات متحده را وادار کرد که به این قرار تاکتیکی تن دهد.اما نشانه هایی وجود دارد که نشان می دهد

ایالات متحده در گام اول از طریق اقدامات دسته جمعی در صدد است هزینه استفاده از اهرم های منطقه ای را افزایش دهد و در گام دوم ممکن است با کارت اسنپ بک و حتی تهدید به اقدامات تخریبی علیه اهرم هسته ای تلاش های ایران را به نوعی بالانس کند.

سیاست هویتی ایران متاثر از فرهنگ استراتژیک برآمده از جنگ 8ساله بدنبال الگوی نه جنگ و نه مذاکرات استراتژیک با غرب بوده است.اگر بالانسی میان طرفین ظرف دو ماه آینده که احتمالا بسیار پرتنش خواهد بود،حاصل نشود این احتمال قوت خواهد گرفت که

ایران برنامه هسته ای را نیز به پایه ها و ستون های استراتژیک و راهبردی خود اضافه کند.با این اوصاف ما در طول 4 دهه گذشته با تغییرات گفتمانی در سیاست خارجی ایران مواجه نبوده ایم؛

خرده گفتمان هایی پدید آمدند که در دل گفتمان اصلی(ساختار)به ایفای نقش پرداختند و البته این خرده گفتمان ها همگی تاریخ مصرف داشته اند چون متغیر تغییرات محدود را نمایندگی می کنند و نه استمرارهای موسع را.