#رشتو2 #برجام #مذاکرات_وین #ایران_آمریکا
با این اوصاف و استقبال ایران از بازی متقابل تاکتیکی بسیار بعید به نظر می رسد که حداقل تا روی کار آمدن دولت رییسی توافقی حاصل شود؛البته دولت بایدن نیز به نظر می رسد تا قبل از شروع به کار این دولت عزمی برای تبدیل کردن بازی تاکتیکی
با این اوصاف و استقبال ایران از بازی متقابل تاکتیکی بسیار بعید به نظر می رسد که حداقل تا روی کار آمدن دولت رییسی توافقی حاصل شود؛البته دولت بایدن نیز به نظر می رسد تا قبل از شروع به کار این دولت عزمی برای تبدیل کردن بازی تاکتیکی
به بازی راهبردی و اعمال فشارهای همه جانبه بر تهران و خروج از مذاکرات نداشته باشد(این بازه زمانی حداقل تا پایان ماه سپتامبر تداوم خواهد داشت)اگرچه مشکل اصلی تهران با واشنگتن در مورد بند همکاری های آینده است،اما چالش های فرعی دیگری نیز در مذاکرات به چشم می خورد.
اول اینکه آمریکا حاضر به گسترش زمان راستی آزمایی لغو تحریم ها از 48 ساعت به چند هفته نیست . طرف آمریکایی احتمالا در این حوزه خاص دو گزینه را روی میز گذاشته است.اول لغو یا تعلیق یکباره تحریم ها توسط آمریکا و سپس 48 ساعت راستی آزمایی آن توسط تهران و دوم لغو گام به گام تحریم ها
و بازگشت متناظر طرفین به تعهدات خود.دوم اینکه در حوزه تحریم های برجای مانده همچنان نام چند بانک،کشتی و نهادهای بزرگ اقتصادی (با لغو تحریم بانک مرکزی ذیل قانون پاتریوت موافقت کامل شده است) و برخی افراد باقی مانده است و این برای ایران غیر قابل پذیرش است.
با این همه به نظر نمی رسد
با این همه به نظر نمی رسد
این بازی فشار متقابل تاکتیکی تا ابد پایدار باقی بماند و احتمالا طرفین از ماه اکتبر بازی را به حوزه فشارهای راهبردی اشاعه خواهند داد (در صورت عدم توافق تا پایان سپتامبر).اقدامات راهبردی آمریکا را می توان به شکل طیفی مورد پیش بینی قرار داد:اقدام حداقلی؛ تحریم های مشترک امریکا
و اروپا علیه حوزه نفتی ایران و چند پالایشگاه خاص چین که از ایران اقدام به خرید نفت کرده اند(چین از ماه مارس تا به امروز روزانه 950 هزار بشکه نفت از ایران خریداری کرده است)اقدام حداکثری فعال کردن مکانیسم اسنپ بک و بازگشت همه قطعنامه های قبل از 2231 توسط اروپا و قرار گرفتن دوباره
ایران ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد و در حوزه میدانی نیز اقدامات خرابکارانه و حتی ضربه به تاسیسات هسته ای ایران که در چارچوب بازی بر لبه پرتگاه قابل تعریف است.(از این حیث مانور مشترک آمریکا،بریتانیا و اسراییل در ایتالیا در ماه گذشته قابل توجه است)اما در مقابل دست ایران
نیز خالی نیست.ایران ظرف چند ماه گذشته غنی سازی اورانیوم را از سطح پایین(5درصد) ابتدا به سطح بالا رساند(20درصد)و در دو ماه گذشته آن را به سطح بسیار بالا(بالاتر از 60درصد)رسانده است.این سطح می تواند در ماههای آینده به بالای 90 درصد هم برسد.همچنین ایران می تواند در ماههای آینده
ابتدا به توافق فراپادمانی به شکل رسمی پایان دهد و در مرحله بعدی نظارت های پادمانی را بسیار محدود و در پایان بطور کلی آن را متوقف کند.در واقع آینده را این فشارهای متقابل تاکتیکی و سپس راهبردی مشخص خواهد کرد.اینکه در چه مقطع زمانی و چگونه تقطه توازنی جدید برای حصول به یک توافق شکل
بگیرد؛درهاله ای از ابهام قرار دارد ولی حداقل آنچه به نظر احتمال وقوع بیشتری دارد،عدم توافق و کشاکش نیروها تا ماه سپتامبر است.در بازی های آینده بسیاری از متغیرهای داخلی در ایران و واشنگتن و همینطور عوامل منطقه ای نیز به ایفای نقش خواهند پرداخت
و این بازی محدود به آمریکا و واشنگتن نمی شود و به همین دلیل هر چه به جلو حرکت می کنیم ،احتمال توافق می تواند ضعیف تر از گذشته شود.با همه این ها، سوال بسیار راهبردی کماکان ذهن تحلیل گران و نه تصمیم سازان دو طرف را به خود جلب کرده است:زمان به سود چه کسی است؟پاسخ این سوال هر چه باشد
؛یک چیز کاملا عیان است:عبور از مرحله فشارهای تاکتیکی و ورود به عرصه فشارهای فزاینده راهبری برای هر دو طرف بسیار پرریسک است.بطور مثال اگر آمریکا و متحدان منطقه ای اش وارد پروسه خرابکاری یا نزاع علیه تاسیسات هسته ای ایران شوند؛بی گمان سطح منازعه بسیار در منطقه گسترش خواهد یافت
و ممکن است آمریکا برخلاف استراتژی کلان خود در تمرکز بر چین و آزادسازی منابع از خاورمیانه دچار مشکل شود و دوباره به تله خاورمیانه بیفتد؛در مقابل اگر ایران نیز در چارچوب این اقدامات خرابکارانه بخش مهمی از اهرم مذاکراتی خود را از دست بدهد ،
مشخص نیست مثل امروز از توان لازم برای اعمال فشار مذاکراتی بر آمریکا برخوردار باشد.شاید بدلیل همین ملاحظات باشد که طرفین ترجیح دهند تا ماه سپتامبر به یک توافق لازم الاجرا دست بیابند.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
