١/٧ کاتلین فلنگین از ٢٠سال پیش به صورت متناوب درگیر سرطان بود وتحت درمان‌های بسیار سخت قرار گرفته. در این مقاله از تجربه مهمی که طی سالها به آن رسیده صحبت کرده. به محض شروع درمان از طرف دوستان و پزشک‌ها، کاتلین با سیلی از توصیه‌ها برای حفظ روحیه و اراده و نگاه مثبت روبرو شد. 
تلاشی بیشتر با این هدف که شخص به بدن این پیام را برساند که می‌خواهد زنده بماند. این نگرش چندان هم بی‌اساس نبود. در سال ١٩٨٩ گروهی از زنان مبتلا به سرطان سینه مورد مطالعه قرار گرفتند. برای نیمی از آنها یک گروه حمایتی تشکیل دادند و تحت حمایت روانی و قرار گرفتند. از نیمی دیگر هیچ
حمایت اضافه‌ای نشد. محققان دیدند که زنان گروه اول دو برابر گروه دوم عمر کردند. نتیجه‌ای که نگرش به اثر مدیتیشن و اراده قوی فرد مبتلا به سرطان را تغییر داد. به عبارتی دیگر بخشی از مسوولیت درمان بر دوش بیمار بود که همیشه می‌بایست حالت روحی مثبت و امید به آینده را حفظ می‌کرد.
اما حفظ این روحیه مثبت برای کاتلین بسیار دشوار بود و در شرایط دشوار درمان ناتوانی در نگه داشتن حالت روحی مثبت خود به عامل استرس تبدیل شده بود. اما بالاخره به این نتیجه رسید که این نگرش به مدیتیشن و مثبت‌اندیشی پایه علمی ندارد، و نتایج بررسی ١٩٨٩ در مطالعات بعدی قابل تکرار نبودند.
سرطان هنگامی رخ می‌دهد که گروهی از سلولها با سرعت غیر معمول رشد می‌کنند، درمان هم وقتی موثر است که بتواند جلوی این فرایند را بگیرد. نگاه منفی به زندگی باعث سرطان نیست و نگاه مثبت هم درمان آن نیست. بیمار بدون شک دوست دارد زنده بماند، اما بخشی از فرایند درمان را بر عهده
اراده قوی و جنگندگی ذهنی انداختن، تنها باعث استرس بیشتر او می‌شود. گاهی عوامل استرس‌زا اگر قابل کنترل و پیش‌بینی‌پذیر باشند آسیب کمتری دارند، و گاهی هم آدمی باید بپذیرد شرایط پر تنش از دست او خارج است و کنترلی بر جریان بعضی امور ندارد.
بیمار مبتلا به سرطان به جای تلاش برای کنترل بیماری با اراده و مدیتیشن و امیدواری، باید بتواند در لحظه زندگی کند و از تولید استرس بی‌مورد بپرهیزد.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
